Χανιά...τα δικά μου.(ποστ μαμούθ)

Τα Χανιά είναι τόσο δικά μου που ποτέ δεν το διαπραγματεύομαι. Σε κάθε γνωριμία 3λεπτου, 5λεπτου, ώρας ή ζωής η ίδια πάντα ερώτηση παίρνει την ίδια πάντα απάντηση για να καταλήξω μετά να απολογούμαι. «Από πού είσαι;» «Από τα Χανιά.» Κι όταν ο συνομιλητής θελήσει να μάθει αν εκεί γεννήθηκα, εκεί μεγάλωσα ή εκεί ζω παίρνει την αποστομωτική απάντηση πως τα Χανιά κλείνουν όλα μου τα παιδικά καλοκαίρια που κάποτε μετατράπηκαν σε φοιτητικά και παρέμειναν τόσο ίδια. Να πω Αθηναία δεν μου πάει καρδιά. Λέω Κρητικιά και απλά αφήνομαι να εκτεθώ.

Το σπίτι των παιδικών μου χρόνων, το πατρικό της μαμάς λίγο πιο πάνω από το σπίτι της Καρυστιάνη έχει εδώ και λίγα χρόνια μετατραπεί σε ένα αναπαλαιωμένο κοινόβιο αριστερών πεποιθήσεων όπου η πολιτική, οι έρωτες, οι γκόμενοι, οι φίλες και τα συγγενολόγια παρελαύνουν από την αυλή του, βολεύονται στην κουζίνα του και συνήθως καταλύουν για ύπνο σε κάθε γωνιά του σπιτιού με μια δόση φιλοξενείας που αγγίζει ίσως και τα όρια του ρομαντισμού. Ένα σπίτι που φέτος φιλοξένησε ακόμα και δέκα άτομα ταυτόχρονα και ένα χώρο στάθμευσης που βόλεψε στους ίσκιους του 4 αυτοκίνητα.

Επειδή το σύμπαν τελικά όταν κάτι σου παίρνει, σου γυρίζει άλλα στο πολλαπλάσιο και με δεδομένο ότι όταν εγώ κάνω σχέδια αυτά ποτέ δεν πετυχαίνουν, το φετινό καλοκαίρι ήταν απλά μαγικό. Με την βεβαιότητα ότι φέτος δεν θα έκανα διακοπές κατέληξα να κάνω τις περισσότερες από κάθε άλλη φορά ή από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Οι ανύπαρκτες περυσινές, με την ψυχή στο στόμα οι προπέρσινες, με δουλειά οι προηγούμενες, με ξεγνοιασιά οι φετινές. Ανέμελες, γεμάτες, υπέροχες, ονειροπόλες. Με χρώμα. Και η Κρήτη ίδια. Τα Χανιά ίδια. Η παρέα τεράστια.

Τα Χανιά που και φέτος είχαν πληρότητα ενώ η αισχροκέρδεια χόρευε τσιφτετέλι σε ξαπλώστρες στην Αγία Μαρίνα με το μπουκαλάκι το νερό προς 1 ευρώ. Την ώρα που δεκάχρονα πιτσιρίκια σου γεμίζουν το ρεζερβουάρ προς 1.65 στην ενδοχώρα του Νομού. Με το ποτό 9 ευρώ στο παλιό λιμάνι με θέα το φάρο. Με χτυπημένες αποδείξεις Ιουνίου που σου έδιναν εν μέσω Αυγούστου, καύσωνα και ζέστης. Με το φοιτητικό εισιτήριο για Μπάλο και Γραμβούσα στα 18 ευρώ την ώρα που τα blue star του Βγενόπουλου κοντράρουν στα ίσα τα σαπιοκάραβα της ΑΝΕΚ με 15 ευρώ το φοιτητικό. Αυτή την ΑΝΕΚ που δημιουργήθηκε από κεφάλαια Κρητικών όταν το πλοίο Ηράκλειο βυθίστηκε για να φτάσει σήμερα να ταξιδεύει με το Lissos και το Lato προσφέροντας τραυματικές εμπειρίες στους επιβάτες.

Κι έχουν απ’ όλα τα Χανιά και σε μεγάλες δόσεις όπως οι πραγματικοί έρωτες που είναι γενναιόδωροί και αξίζουν την προσπάθεια και το τσαλάκωμα. Βόλτες στα σοκάκια της παλιάς πόλης, ποτό κάτω από τον Μιναρέ στην Σπλάντζια. στο μοναστήρι του Καρόλου ή απλά προσκήνυμα για μοχίτο στη Συναγωγή. Μια βόλτα από το Παλλάς που έχει μακράν τους πιο ωραίους και κουρασμένους σερβιτόρους, έναν καφέ στο παλιό λιμάνι με θέα το φάρο εκεί βλέποντας ανατολή, αφού το καράβι σε έχει ξεβράσει στη Σούδα. Να αφεθεί λίγο το μυαλό, να βουτήξει στο ροζ του ουρανού και στο μπλέ των νερών. Μια κρέπα στη Ρωξάνη απέναντι από την πλατεία 1866, να μαζέψει τα ξύδια και τις τσικουδιές στις 4 το πρωί, πανηγύρια στα χωριά να παίζει η κρητική λύρα και κάθε χρόνο να αναρωτιέσαι τι σκατά κρητικιά λες ότι είσαι όταν δεν ξέρεις να χορεύεις και μένεις με δεμένα πόδια να βυθίζεσαι στις μαντινάδες.

Εκδρομές στα Φαλάσσαρνα, να έχει κύμα και να σιχτιρίζεις γιατί θεωρείται αυτή η ωραιότερη παραλία της Ευρώπης και δεν είναι βαρετό να κοντράρεται κάθε χρόνο με το Πόρτο Κατσίκι; Με εκδρομές μέσα από χωριά και πολλές στροφές, πολλές όμως για να καταλήξεις στο Ελαφονήσι με ροζ άμμο σε ένα polo που δεν είναι δικό σου κι εσύ μαθαίνεις πως υπάρχει και η θέση η άλλη, αυτή του συνοδηγού. Με ημερίσιες στον υπερεκτιμημένο Μπάλο και την όμορφη Γραμβούσα. Τα γέλια πάνω από μια σακούλα παξιμάδια, το στριμωξίδι κάτω από τον ίσκιο της μιας και μοναδικής ομπρέλας. Κι άλλες εκδρομές, για δύση στα αρχαίο παλάτι των Απτέρων την ώρα που το καράβι βγαίνει από το λιμάνι, ή ακόμα καλύτερα και για πανσέληνο, για φαγητό στο Θέρισσο μέσα από το Φαράγγι. Ο Θεός να σε φυλάει, να μην πάθεις λάστιχο, δεν υπάρχει σήμα πουθενά. Και ο Βάμος. Ερωτευμένη από τα λυκειακά μου χρόνια, αποτελούσε τόπο καταγωγής του πιο υπέροχου Μαθηματικού που έπεσε στα χέρια μου. Ψηλός, με τα γυαλία του και τα πράσινα μάτια του καλά κρυμμένα από πίσω. Η μετριοφροσύνη είναι για τους μέτριους μου είχε πει εκείνο το μεσημέρι στο σχόλασμα και εγώ το αγκάλιασα χωρίς να μπορώ να το ενστερνιστώ απόλυτα ακόμα και τόσα χρόνια μετά.

Το καλοκαίρι, οι μοιρασμένες αγκαλιές, οι φιλίες που αντέχουν στον χρόνο, οι νέοι έρωτες, τα Χανιά μου. Ευλογημένα να είναι όλα.

Μπάλος (1)

Μπάλος (2)

Γραμβούσα (1)

Γραμβούσα (2)