Και βάφω τις κουρτίνες...στο χρώμα που μισούσες.

Δέκα πράγματα είναι πολλά για να μισείς. Έκατσα να τα μετρήσω. Μου βγαίνουν λειψά. Τα χώρισα σε κατηγορίες. Και πάλι. Τα τράβηξα από τα μαλλιά. Έβαλα συναίσθημα, πολιτική και καφρίλες. Καμιά τύχη. Θα κάνω μια προσπάθεια για τον Θείο μου τον Σκρούτζ που με κάλεσε σε ένα διαστρεβλωμένο παιχνίδι προσωπικής αυτοκριτικής και αυτοσαρκασμού. Θα ονοματίσω τι μισώ, κρύβοντας από πίσω επιμελώς όλα όσα αγαπώ. Και είναι πολλά. Πάρα πολλά τα άλλα.

πολιτικά

1. Υπάρχει ένας παππούς που πουλά χαρτομάντηλα συνήθως τις μικρές ώρες στα φανάρια της Βασιλίσσης Σοφίας για να στρίψεις προς το χίλτον. Ειδικά μετά από ξενύχτια αποκλείεται να μην τον έχεις δει, με τα κοκάλινα γυαλάκια του, το τζιν του μπουφάν και την τσάντα στον ώμο. Είναι ίσως η πιο γλυκιά μορφή αυτής της άγριας πόλης. Κάθε φορά που τον βλέπω αναρωτιέμαι ποια πόρνη κοινωνία, ποιο σιχαμένο κράτος του επεφύλαξε τέτοια γεράματα. Δεν λυπάμαι που τον βλέπω. Ντρέπομαι. Κι ενώ με όλους αυτούς τους μελαμψούς επαίτες που προθυμοποιούνται να μου καθαρίσουν το ήδη καθαρό παρ μπρίζ τσακώνομαι την ώρα που στύβουν την βούρτσα και όχι την πέτρα, ο παππούς με κάνει απλά να χαμηλώνω το κεφάλι από σεβασμό. Μισώ αυτή την πολιτεία λοιπόν που έχει αυτό τον γέροντα στα φανάρια στις 3 το βράδυ. Την ώρα δηλαδή του γυρισμού από ποτό στην Καρύτση.

2. Μισώ την υποκρισία.Όχι το ψέμα. Το ψέμα είναι αναγκαίο κακό. Αλλά την υποκρισία. Μπορεί να με τσακίσει. Και ίσως είναι το μόνο πράγμα που δεν μπορώ να αποδεχτώ. Βγήκε ο Πάγκαλος σε μια κρίση αυτοκριτικής και ψευτοπολιτικού ηρωισμού και δήλωσε πως όλοι μαζί τα φάγαμε. Κι εσείς κι εμείς. Προφανώς ξεχνά ότι αυτός έχει 52 ακίνητα στο όνομά του ενώ η μισή Ελλάδα είναι υπερχρεωμένη σε δάνεια, σε κάρτες και η άλλη μισή είναι στο νοίκι έχοντας χάσει τα λεφτά της στο χρηματιστήριο του 99, τότε που ο Σημίτης εγγυόταν σταθερότητα. Κι αυτό που με διαολίζει περισσότερο είναι ότι μιλάει αυτός. Ο εγγονός του δικτάτορα Πάγκαλου με έργο την απαγόρευση του καπέλου στους κινηματουγράφους από τις γυναίκες της εποχής εκείνης. Αυτός. Των Ιμίων, των S300, του Οτσαλάν.

προσωπικά

3. Μισώ τα μισά. Τα μισά συναισθήματα. Τα μίζερα. Αυτά που είναι λίγα. Αν αγαπάς, να αγαπάς πολύ. Να δίνεις πολλά. Να χαρίζεις γιατι τίποτα δεν σου ανήκει. Να μοιράζεσαι. Να μην βάζεις στο ζύγι εγωισμούς, ψευτοπερηφάνιες. Ο έρωτας (και η φιλία) είναι πολύ σπουδαίο πράγμα. Πολύ μεγάλο, πολύ γεμάτο για να ευτελίστεί μες στη πολλή συνάφεια του κόσμου…που θα έλεγε και ο ποιητής.

4. Μισώ το Γκάζι γενικώς, το αποφεύγω τις παρασκευές και τα σάββατα ειδικώς. Όλες οι Αθηναϊκές φυλές εκεί. Ο ένας πάνω στον άλλον. Τραπέζι ούτε για δείγμα. Πας να πληρώσεις και μαζεύονται γύρω σου 12 για να καπαρώσουν την καρέκλα σου. Στριμωξίδι στην αποβάθρα του μετρό. Πήχτρα το βαγόνι. Τσίκνα από τα καρότσια με λουκάνικο που στηνονται ακριβώς έξω από την κυλιόμενη. Βρωμιά. Εντάξει ο Δήμος Αθηναίων δεν φημίζεται για την καθαριότητά του. Χώρος στάθμευσης ανύπαρκτος. Κουράστηκα και που τα σκέφτηκα. Άπαπαπα.

5. Μισώ τα αεροδρόμια. Μου παίρνουν πάντα κάποιον που αγαπώ πολύ. Και τα λατρεύω επίσης. Μου γυρίζουν πάλι πίσω αυτό που έχω πεθυμήσει. Απέκτησα αυτή τη σχέση μου μαζί τους από τα χρόνια της Αγγλίας. Συνεχίζω ακάθεκτη να τα σκέφτομαι με στεναχώρια ή προσμονή. Λατρεύω τον πίνακα που αναβοσβήνει με τις αφίξεις και τις αναχωρήσεις. Αεροδρόμια λοιπόν. Σε αυτά έχω μάλλον ρίξει το περισσότερο κλάμα της ζωής μου.

6. Μισώ τους χειμώνες εντός και εκτός. Είναι που αγαπώ τα καλοκαίρια σε βαθμό υπερβολικό. Δεν αντέχω το κρύο, το σκοτάδι που έρχεται νωρίς. Τη βροχή.

σε δουλειά να βρισκόμαστε

7. Μισώ αυτούς που στην ουρά για το φανάρι θα μπούνε μπροστά από όλους, στο άνοιγμα της νησίδας για να περάσουν πρώτοι και δεν είναι αστείο. Είναι οι ίδιοι που πιάνουν 4 θέσεις στο πλοίο την ώρα που γίνεται της πόρνης. Είναι πάλι αυτοί που θα ανάψουν την μηχανή του αυτοκινήτου από το αμπάρι του πλοίου. Που θα κάνουν την επικίνδυνη προσπέραση στη στροφή στην εθνική. Μισητό είδος ανθρώπων. Έλληνες.

8. Μισώ τις διαφημίσεις του τζάμπο. Πιάνεται; Καγκουρίλα τελείως. Μισώ και την Τσιμτσιλή που νομίζει ότι είναι ωραία. Τι τσόκαρο Θεέ μου! Μισώ που δεν βρίσκω άλλα 2 για να κλείσω την λίστα του μίσους οπότε την παρατώ κενή. Κουράστηκα κιόλας!

Δεν βρίσκω πιο απόλυτο τραγούδι μίσους (-αγάπης) από το ροζ!