Τετάρτη, Δεκεμβρίου 22, 2010

Τι μου έμαθε η χρονιά που φεύγει...

Να αγαπώ. Και να αγαπιέμαι. (Το ξερα. Αλλά το εξάσκησα ακόμα περισσότερο.) Εγώ, το χαϊδεμένο μιας ολόκληρης οικογένειας, το μοναχοπαίδι. Το καλομαθημένο. Έμαθα να κλείνω σε όλους τους χρόνους το ρήμα της αγάπης χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος και ενίοτε με τεράστια δόση υπερβολής. Με κυριότερο…ότι αγάπησα μου ανήκει. Με πιο ουσιώδες…ότι αγαπώ με κάνει ευτυχισμένη. Και πιο αληθινό…αγαπώ ότι παραγματικά αξίζει.

Να αφήνω πίσω μου πράγματα, ανθρώπους, καταστάσεις. Να γυρίζω σελίδα στα 25 γιατί αν δεν τη γυρίσω τώρα διάολε δε θα τη γυρίσω ποτέ. Να φεύγω με μια βαλίτσα στο χέρι είτε από την πόλη που αγαπώ, είτε από τις Ευρωπαϊκές ρούγες της επιστήμης που έχω πάρει τελευταία, είτε για σαββατοκύριακο, είτε από κακοπληρωμένες δουλειές. Να φεύγω. Να αφήνω. Αλλά ποτέ να μην πετώ. Στιγμές χαμένες είναι μόνο αυτές που πετάχτηκαν από φόβο ή μίσος σε μια στιγμή αδυναμίας. Θλιβερό.

Να κάνω υπομονή. Μιλάς με παρορμητική γυναίκα Δίδυμο. Δεν υπάρχει αυτό. Να σφίγγω τα δόντια ακόμα κι αν μετά χρειάζομαι μια αγκαλιά για να χωθώ. Το χω. Εντάξει ψέμματα. Δεν το έχω αλλά το μαθαίνω. Δίνω χώρο και χρόνο κυρίως στα λάθη μου. Μαθαίνω να σκέφτομαι διπλά. Είναι σαν τους κοιλιακούς. Επίπονο αλλά κάποια στιγμή – λένε – βλέπεις αποτέλεσμα.

Να παλεύω με όλες μου τις δυνάμεις ακόμα και τα ανίκητα για να τα νικώ τελικά. Να πανηγυρίζω μετά αυτά που ούτε κι εγώ δε πίστευα ότι θα κέρδιζα. Και ναι. Να χάνω παίρνοντας πως και οι ήττες είναι δεδομένες σε αυτή τη ζωή. Να κλαίω. Παλιά δεν έκλαιγα. Τώρα το κάνω. Να λέω στους δικούς μου ανθρώπους ότι τους αγαπάω. Παλιά δεν το έκανα. Τώρα – και αυτό – το κάνω.

Να κάνω ταμείο μιας χρονιάς εξαιρετικά δύσκολης. Δύσκολης γιατί είναι ζωή και όχι μια σειρά συμβιβασμών. Και συμπτώσεων.

Να ετοιμάζω βαλίτσα και πάλι για εκεί. Γιορτές στο Λονδίνο – Θεού θέλοντος και easy jet επιτρέποντος – γιατί ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στα αγαπημένα του μέρη. Κι εμένα μου έχει λείψει τρομακτικά η μυρωδιά του και εκείνη.

Τα λαμπάκια αναβοσβήνουν στο δέντρο. 12 μήνες.

Καλά Χριστούγεννα γλυκά μου πλάσματα εκεί έξω που συναντιόμαστε εδώ μέσα. Ότι ευχές κάνετε φέτος και ότι όνειρα…να είναι στον υπερθετικό βαθμό. Γιατί δε κοστίζουν τίποτα αλλά αξίζουν πολλά. Και τα πολλά…θα είναι πάντα δικά μας γιατί λίγοι δεν υπήρξαμε ποτέ.



5 σχόλια:

αντωνης είπε...

Καλα Χριστουγεννα Cindy, να περασεις ομορφα στα Λονδινα.
:)

Besixdouze είπε...

Είσαι από τους τυχερούς του 2010 λοιπόν! Σου εύχομαι και η νέα χρονιά να είναι γεμάτη χαρούμενες εκπλήξεις! Αφού θα περάσεις και τις γιορτές στα μέρη μας, θα μπει πολύ ωραία ο νέος χρόνος!
Με το καλό η πτήση σου! Αυτή η ευχή είναι πολύ τρέντυ αυτές τις μέρες btw!

Ανώνυμος είπε...

“All changes, even the most longed for, have their melancholy; for what we leave behind us is a part of ourselves; we must die to one life before we can enter another.”

Anatole France

apos είπε...

Amorosa, ολόψυχα σου εύχομαι τα καλύτερα!

Χαίρομαι που βρήκα και εγώ μια θέση στον καναπέ σου. Μεγάλη μου τιμή.

Σε φιλώ

Ορθόδοξος είπε...

Με την ευκαιρία των εορτών το ιστολόγιο “Αθεΐα, η άρνηση της αλήθειας” εύχεται σε όλο τον κόσμο υγεία, ευτυχία και ότι άλλο επιθυμεί ο κάθε ένας μας προσωπικά.

Θερμές ευχές για ένα ευλογημένο καινούργιο χρόνο για εσάς και τις οικογένειες σας !!!