Κυριακή, Ιανουαρίου 30, 2011

Γράμμα σε σένα...Μετανάστη μου.

Γράφω αυτή την ανάρτησή τώρα. Τώρα που καταλάγιασαν τα πνεύματα. Είναι σαν έναν καυγά. Είναι ανώφελο να μιλήσεις όταν ό άλλος ωρύεται ακόμα από θυμό . Δυσκολεύτηκα στη ζωή μου να το μάθω αλλά τώρα το ξέρω. Τώρα λοιπόν που οι μετανάστες έφυγαν από τη Νομική και βρίσκονται στο νεοκλασικό της Πατησίων θα τα πω κι εγώ. Όχι ότι έχουν σημασία. Αλλά να, να τα βγάλω από μέσα μου. Αυτό που αυτοί εκφράζουν με τη σιωπή τους. Αυτή την εκκωφαντική σιωπή. Εγώ το εκφράζω ετεροχρονισμένα. Σαν παράπονο.

Μην μου το κάνεις αυτό. Δεν είναι θέμα ψευτοπουριτανισμού. Ούτε καν καθωσπρεπισμού. Το ξέρεις άλλωστε. Δεν υπήρξα ποτέ τυπική. Υπήρξα σαρωτική, υπήρξα υπερβολική αλλά με τα πρέπει δεν έκατσα ποτέ στα ίδια παγκάκια. Είναι σαν τότε. Έπεφτα στα πατώματα για εκείνον αλλά ούτε τη γιορτή του δεν καταδέχτηκα να θυμηθώ. Λεπτομέρειες του μυαλού που δεν μπορούσαν να χωρέσουν στη λογική μου. Σε αυτή, τη διαστρεβλωμένη λογική που ανέκαθεν κουβαλούσα και έκανα πολύ κόπο για να λατρέψω.

Μην μου κλείνεις το πανεπιστήμιο. Το ξέρω. Το ξέρω, πέφτω στην πασοκική λούμπα. Κοιτώ το δάχτυλο αλλά χάνω το δάσος σαν τους ηλίθιους πρασινοφρουρούς. Μια αηδία καταντώ. Οι άνθρωποι έχουν πέσει σε απεργία πείνας κι εγώ χτενίζομαι. Αλλά να. Είναι σαν να μου κλείνεις την είσοδο του σπιτιού μου. Να μην με αφήνεις να μπω στο διαμέρισμά μου. Το έχω χτίσει γαμώτο. Το έχω πονέσει. Έχω ζήσει το μέσα και το έξω. Είναι σαν να έχω περάσει από δύο έρωτες και να έχω επιστρέψει στον πρώτο. Το γραφείο μου. Το παράθυρο που βλέπει όσο φτάνει το μάτι όταν κουράζεται μετά από τις άπειρες ώρες στον υπολογιστή. Τη βροχή που πέφτει στο τζάμι μου. Το μικρό λιθαράκι που έχω βάλει κι εγώ. Μη μου το χαλάς. Χαλιέμαι. Κουβαλάω μια τρομακτική αυστηρότητα απέναντί του. Το σέβομαι. Του χρωστώ αυτό που είμαι σήμερα και είμαι πολλά. Είμαι κάτι. Είμαι αυτό που το πανεπιστήμιο με δίδαξε.

Κυβερνήσεις εδώ και χρόνια το βιάζουν. Το εξαθλιώνουν, το πουλάνε μισοτιμής, του κόβουν τα κονδύλια, διορίζουν κόσμο από το παράθυρο, ξεπουλάνε τα προγράμματα σπουδών του. Φοιτητικές παρατάξεις στήνουν πανηγύρια και βρώμικα παιχνίδια στις πλάτες του. Επιζεί σε μια εποχή που θα το ήθελε κλινικά νεκρό. Παράγει μυαλά. Καλλιεργεί τη σκέψη. Πως το κάνει αυτό, δεν θα το μάθω ποτέ. Μάλλον όσοι παλεύουν εκεί μέσα πρέπει να προσπαθήσουν διπλά κόντρα σε χιλιάδες αντιξοότητες. Μια από αυτούς. Μια από τους πολλούς.

Τα λέω σε σένα και όχι σε εκείνους γιατί το πονάς. Όσοι σε αγνοούν στα φανάρια, θα κάνουν πως δε σε βλέπουν και μέσα στο κτήριο της Νομικής. Οι κυβερνόντες δεν πρόκειται ποτέ να σκύψουν από πάνω σου γιατί γι αυτούς ο Άγιος Παντελεήμονας είναι πολύ μακριά και οι μαύρες λιμουζίνες ακόμα κι αν περάσουν από την Πανεπιστημίου έχουν φιμέ τζάμια όχι μόνο από έξω προς τα μέσα αλλά κι από μέσα προς τα έξω. Για τους ακροδεξιούς είσαι απλά η εύκολη λεία. Για όλους τους πολιτικούς ούτε καν ένας αριθμός. Για τους πολίτες ένας επίμονος στα φανάρια. Για μένα κάποιος που σφουγγάρισε τη Νομική. Την ώρα που οι καθαρίστριες δεν καθαρίζουν ποτέ. Διορίστηκαν κάποτε και φυσικά δεν τιμούν το χέρι που τους ταΐζει. Μπήκες αθόρυβα. Έκανες πάταγο με τη σιωπή σου. Έφυγες με αξιοπρέπεια. Ζητάς τα αυτονόητα. Νομίζω ότι ταιριάζουμε.

1 σχόλιο:

Kος Μηδενικός είπε...

Είσαι τρομερά αξιαγάπητη όταν γράφεις ήρεμα. Τόσο ισοπεδωτική, όσο πρέπει. Τόσο ακριβής, όσο ταιριάζει. Τόσο συμφωνώ, όσο δεν παίρνει άλλο!