Aυλαία και πάμε και ξεκινάμε !!

Ίσως η δημιουργία αυτού του blog να είναι μια εσωτερική ανάγκη για μια περαιτέρω ανάλυση όλων όσων με περιβάλλουν, όλων όσων γύρω μου γυρίζουν και με επηρεάζουν, κινώντας τα νήματα της ζωής μου. Ίσως πάλι να είναι μια κρυφή επιθυμία για μια δημοσιοποίηση της δικής μου οπτικής των πραγμάτων. Ίσως είναι μια μορφή επικοινωνίας και διαλόγου. Το σχήμα και τη δυναμική που πιθανότατα κρύβει τα αγνοώ, σαλπάρω όμως με την αφέλεια του νέου και με την άγνοια του πρωτάρη. Γιατί στην τελική για ένα ταξίδι πρόκειται. Ένα ταξίδι περιπλάνησης στο άγνωστο που δεν έχει απαραίτητα προορισμό αλλά μέρη μαγικά κι αγαπήμένα. Έχει σταθμούς, έχει διαδρομές και χρώματα.

Κι όπως κάθε ταξίδι, έτσι κι αυτό το εικονικό έχει το μέσο του. Κι επειδή σιχαίνομαι τους σταθμούς τρένων, τις αίθουσες αναμονής των αεροδρομίων και τις καμπίνες των πλοίων, το ταξίδι αυτό γίνεται στο σαλόνι μου. Με καναπέδες και πολυθρόνες, με μαξιλάρες και ταμπουρέ, διακοσμημένο με γυάλινα τασάκια όπου πάντα σερβίρεται ζεστός καφές και φρέσκα κουλουράκια. Σήμερα που "οι στέγες των ανθρώπων είναι τόσο κοντά αλλά οι καρδιές τόσο μακριά" εγώ κάνω το πρώτο βήμα. Τολμώ και ανοίγω το σαλόνι μου έστω κι αν είναι διαδικτυακό. Η αρχή δύσκολη, κουβαλά άγχος, αγωνία και ένα σφίξιμο στο στομάχι για το παρακάτω αλλά τελικά αν θα μας αντέξει το σκοινί θα φανεί στο χειροκρότημα. Και ναι, εμείς είμαστε ακόμα στην αρχή.

"Αυλαία και πάμε θα σεργιανάμε μες στα σκοτάδια της σκηνή
Αυλαία και πάμε θα σεργιανάμε κόντρα σε χίλιους προβολείς
Αυλαία και πάμε ξαναπετάμε κι έλα να ανοίξουμε φτερά
Αυλαία και πάμε ξαναπετάμε καινούργια ορχήστρα ξεκινά
Αυλαία και πάμε και δε γυρνάμε
Αυλαία και πάμε και δε γυρνάμε
Ταξίδι αρχίζει μόλις βγει το φεγγαράκι στη σκηνή
Ξανά μαζί
Ξανά μαζί
Ξανά μαζί"

Καλή μας αρχή λοιπόν...