Με απόφαση του Υπουργού ΠΕΧΩΔΕ οι έξι από τις οκτώ προσφυγικές πολυκατοικίες επί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας θα κατεδαφιστούν. Αν το ήξερες, τι σου θύμισα… Αν δεν το ήξερες δεν είναι καταπληκτικό νέο;; Δεν σου έφτιαξα τη μέρα;
Ψιλά γράμματα για τη κυβέρνηση η μνημειακή τους αξία και η αξιολόγηση τους ως ένα από τα 113 πιο σημαντικά έργα της Ελληνικής αρχιτεκτονικής του 20ου αιώνα σύμφωνα με έκθεση του Ελληνικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτονικής στη Φρανκφούρτη και το Παρίσι. Λεπτομέρεια τα σημάδια από τις οβίδες των Άγγλων κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου στις ταράτσες τους. Και φυσικά μεγάλη πλάνη ότι αυτά τα οικήματα κουβαλάνε μέσα τους τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας. Οι κάτοικοι τους δεν είναι θύματα της Μικρασιατικής καταστροφής. Όχι χαρά μου. Είναι άνθρωποι που απλά υπέστησαν ένα συνωστισμό στο λιμάνι της Σμύρνης. Και οι πολυκατοικίες αυτές δεν ανήκουν στη πολιτισμική μας κληρονομιά. Είναι απλά πολυκατοικίες. Ασυντήρητες, βρώμικες, άβαφες, ετοιμόρροπες. Που δεν έχουν λόγο ύπαρξης στο κέντρο της Αθήνας γιατί η αξία γης είναι πολύ ακριβή και φυσικά η ιστορία φτηναίνει μπροστά της. Ίσως είναι που η ιστορία γράφεται από εμάς και πριν από μας. Κι έτσι με αλαζονεία και έπαρση μπορούμε να τη διαγράψουμε, να τη σβήσουμε, να τη στρεβλώσουμε, να τη πουλήσουμε σε τιμή ευκαιρίας.
Τι κι αν το φαινόμενο αυτό εδώ και δεκαετίες διέπει τη συμπεριφορά του νεοέλληνα; Από τη δεκαετία του 60 όπου τα νεοκλασικά γκρεμίζονταν για να αναγερθούν στις θέσεις τους οι γνωστές πολυκατοικίες μέχρι σήμερα που τα προσφυγικά γκρεμίζονται για να χτιστεί ένα ακόμα εμπορικό κέντρο η διαφορά είναι ελάχιστη και έγκειται στο γεγονός ότι η σημερινή καταστροφή γίνεται με πλήρη επίγνωση. Κι έτσι συντελείται το τέλειο έγκλημα, το οργανωμένο, το προμελετημένο που δεν αφήνει ίχνη.
Ότι για να έχει απρόσκοπτη θέα το νέο μουσείο της Ακρόπολης ( αυτό που άργησε μια αιωνιότητα και μια μέρα και που η παράδοση του καθυστέρησε περί τα τρία χρόνια κι ας μας έταζαν εγκαίνια μέσα στους Ολυμπιακούς αγώνες και επιστροφή των μαρμάρων από το Βρετανικό Μουσείο! ) προς τον ιερό βράχο θα πρέπει να κατεδαφιστούν δύο ακόμα νεοκλασικά επί της Διονυσίου Αρεοπαγίτου δεν είναι ένας ακόμα λόγος να νιώθω υπερήφανη σαν (Νέο)Ελληνίδα;
Ότι ο ίδιος ο βράχος προσφέρει μια εξαιρετική θέα και θα μπορούσαν στη θέση του Παρθενώνα να χτιστούν ωραιότατες μεζονέτες δεν το έχει σκεφτεί κανείς;
Υπερβολική; Δεν νομίζω. Μάλλον πολύ ρομαντική σε μια χώρα που ο κυνισμός και η ισοπέδωση γράφουν τη δική τους ιστορία.
Ψιλά γράμματα για τη κυβέρνηση η μνημειακή τους αξία και η αξιολόγηση τους ως ένα από τα 113 πιο σημαντικά έργα της Ελληνικής αρχιτεκτονικής του 20ου αιώνα σύμφωνα με έκθεση του Ελληνικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτονικής στη Φρανκφούρτη και το Παρίσι. Λεπτομέρεια τα σημάδια από τις οβίδες των Άγγλων κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου στις ταράτσες τους. Και φυσικά μεγάλη πλάνη ότι αυτά τα οικήματα κουβαλάνε μέσα τους τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας. Οι κάτοικοι τους δεν είναι θύματα της Μικρασιατικής καταστροφής. Όχι χαρά μου. Είναι άνθρωποι που απλά υπέστησαν ένα συνωστισμό στο λιμάνι της Σμύρνης. Και οι πολυκατοικίες αυτές δεν ανήκουν στη πολιτισμική μας κληρονομιά. Είναι απλά πολυκατοικίες. Ασυντήρητες, βρώμικες, άβαφες, ετοιμόρροπες. Που δεν έχουν λόγο ύπαρξης στο κέντρο της Αθήνας γιατί η αξία γης είναι πολύ ακριβή και φυσικά η ιστορία φτηναίνει μπροστά της. Ίσως είναι που η ιστορία γράφεται από εμάς και πριν από μας. Κι έτσι με αλαζονεία και έπαρση μπορούμε να τη διαγράψουμε, να τη σβήσουμε, να τη στρεβλώσουμε, να τη πουλήσουμε σε τιμή ευκαιρίας.
Τι κι αν το φαινόμενο αυτό εδώ και δεκαετίες διέπει τη συμπεριφορά του νεοέλληνα; Από τη δεκαετία του 60 όπου τα νεοκλασικά γκρεμίζονταν για να αναγερθούν στις θέσεις τους οι γνωστές πολυκατοικίες μέχρι σήμερα που τα προσφυγικά γκρεμίζονται για να χτιστεί ένα ακόμα εμπορικό κέντρο η διαφορά είναι ελάχιστη και έγκειται στο γεγονός ότι η σημερινή καταστροφή γίνεται με πλήρη επίγνωση. Κι έτσι συντελείται το τέλειο έγκλημα, το οργανωμένο, το προμελετημένο που δεν αφήνει ίχνη.
Ότι για να έχει απρόσκοπτη θέα το νέο μουσείο της Ακρόπολης ( αυτό που άργησε μια αιωνιότητα και μια μέρα και που η παράδοση του καθυστέρησε περί τα τρία χρόνια κι ας μας έταζαν εγκαίνια μέσα στους Ολυμπιακούς αγώνες και επιστροφή των μαρμάρων από το Βρετανικό Μουσείο! ) προς τον ιερό βράχο θα πρέπει να κατεδαφιστούν δύο ακόμα νεοκλασικά επί της Διονυσίου Αρεοπαγίτου δεν είναι ένας ακόμα λόγος να νιώθω υπερήφανη σαν (Νέο)Ελληνίδα;
Ότι ο ίδιος ο βράχος προσφέρει μια εξαιρετική θέα και θα μπορούσαν στη θέση του Παρθενώνα να χτιστούν ωραιότατες μεζονέτες δεν το έχει σκεφτεί κανείς;
Υπερβολική; Δεν νομίζω. Μάλλον πολύ ρομαντική σε μια χώρα που ο κυνισμός και η ισοπέδωση γράφουν τη δική τους ιστορία.
