Πάλι κουρασμένη σε βλέπω. Κομμένη στο πρόσωπο και με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια. Γκρινιάζεις, μουρμουράς, είσαι αφηρημένη , αλλά το χειρότερο, έχεις μια μελαγχολία στο βλέμμα. Μια μελαγχολία στο βλέμμα που και τυφλό συγκινεί. Που και περαστικό δεν αφήνει αδιάφορο. Που το παρατηρούν όλοι. Ανεξάρτητα αν μερικοί τολμούν και σου αγγίζουν το χέρι και ρωτούν. Ναι καρδιά μου, το ξέρω. Η πλειοψηφία σε κοιτά εξεταστικά, ψαχουλεύει κάτω από την επιφάνεια να βρει τις αιτίες και τα αίτια. Όλοι καρδιά μου την παρατηρούν αυτή τη μελαγχολία που έχει μετατρέψει αυτά τα μελιά μάτια σε μαύρες άγκυρες. Όλοι εκτός από εκείνον. Τον ένα. Μη βιαστείς να τον χαρακτηρίσεις υπαίτιο. Μη βιαστείς. Δεν παίρνω το μέρος του καρδιά μου. Μη σκοτεινιάζεις αμέσως. Την αλήθεια θα σου πω για να σε βοηθήσω. Θα σου μιλήσω και έπειτα θα σου χαϊδέψω τα μαλλιά για να κοιμηθείς. Πόσο καιρό έχεις να κοιμηθείς ήρεμα και να δεις όνειρα; Μη μου πεις. Η ουσία μετράει και αυτή μας τυραννάει. Ξαπλώνεις σε διπλό κρεβάτι αλλά η μοναξιά σου είναι μεγαλύτερη κι από όταν κοιμόσουν μόνη σε ένα ράντζο στο φοιτητικό σου σπίτι 25 χρόνια πριν. Θυμάσαι καρδιά μου; Τότε όμως είχες κάτι να περιμένεις. Εκείνο το αγόρι. Που φοιτητής το έσκαγε από τη Θεσσαλονίκη για να έρθει κοντά σου. Εκείνο το μουσάτο αγόρι με το λαμπερό βλέμμα και τα γαλανά μάτια. Που πήγε άραγε; Που χάθηκε; Εκείνο το κορίτσι με το πηγαίο χιούμορ το είδε κανείς; Δε λέω ότι αλλάξατε. Λέω ότι μεταλλαχθήκατε. Η ρουτίνα και η συνήθεια σαν ίωση μπήκε στο σπίτι σας. Στο δικό σας σπίτι. Που με τόσο κόπο το φτιάξατε, το στήσατε και το ξεστήσατε για να το μεταφέρετε από τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη. Εσείς που στα νιάτα σας αποκλινόσασταν στα νησιά της άγονης γραμμής και περνούσατε τους χειμώνες σας. Ποιος από τους δύο αναπολεί αυτά τα χρόνια από τους δύο σας; Τι σου θύμισα βραδιάτικο καρδιά μου ε; Πως αφήσατε αυτή την ίωση να γίνει χρόνια συνήθεια; Να καθίσει σαν σκόνη στα έπιπλα σας, να τυλίξει τις φωτογραφίες σας και να μπει στη κρεβατοκάμαρά σας; Δεν σου λέω ότι φταις εσύ που έχει αλλάξει αυτός. Πού έχει γίνει νευρικός, γκρινιάρης, που σου φωνάζει μπροστά σε κόσμο και σε διαολοστέλνει. Σου λέω ότι φταις εσύ που έχεις γίνει νευρική, γκρινιάρα και ανέχεσαι τη συμπεριφορά του και τις προσβολές του. Σου λέω να αναλάβεις το μερίδιο της ευθύνης που σου αναλογεί. Πάρε τη ζωή μια φορά πάνω στα χέρια σου. Κάνε τις επιλογές σου. Όποιες κι αν είναι αυτές. Πάρε τα ρίσκα σου. Μην αφήνεις καρδιά μου τη ζωή να σε προσπερνά και επιτέλους πέτα τη μάσκα της μελαγχολίας από το βλέμμα σου. Δεν σου πάει, δεν το βλέπεις;
