Α το μαλάκα!!

Είχε καιρό να εμφανιστεί, όχι ότι τον είχα πεθυμήσει, απλά το αναφέρω για να υπογραμμίσω το αλλοπρόσαλλο του χαρακτήρα του. Τηλεφώνησε να δει τι κάνω και πως είμαι. Μα για όνομα του Θεού. Θεός δεν υπάρχει να με λυπηθεί;
«Τι κάνεις;»
«Καλά»
«Χαθήκαμε! Έτσι κάνουν οι φίλοι;»
« Δεν είμαστε φίλοι. Δεν υπήρξαμε ποτέ και δεν θα γίνουμε τώρα.»
«Πολύ επιθετική έγινες ξαφνικά»
«Ανέκαθεν ήμουνα»
«Χώρισα»
«Δεν πειράζει, δεν σε φοβάμαι θα βρεις άλλη»
Μετά δεν θυμάμαι πραγματικά τι είπαμε. Τυπικούρες σίγουρα. Αυτές που απεχθάνομαι μια ζωή στις συνομιλίες μου με τους ανθρώπους. Κουβέντες δήθεν ενδιαφέροντος. Κλείσαμε άρον- άρον, το κενό ήταν ολοφάνερο, η απόσταση τεράστια. Δεν με ρώτησε αν ενοχλούσε. Θα του έλεγα ναι.

No comments! Η Cinderella δεν αυτολογοκρίνεται απλά δεν υπάρχει κάτι να σχολιαστεί! Το σχόλιο μιας ανάσας τα λέει όλα: «Α το μαλάκα» . Θυμάσαι;