Ήρθε!

Ήρθε. Όχι, δεν χρειάστηκε να κάνω τάμα στη Μεγαλόχαρη. Ούτε να ανέβω με τα γόνατα στο ναό της στην Τήνο. Μερικές προσευχές, αρκετές δοξασίες και πολλά τηλεφωνήματα μόνο. Πολλά τηλεφωνήματα. Στο σπίτι, στο μαγαζί στο κινητό. Πάντα με τηλεφωνητές μιλούσα, με τη γυναίκα του, με το παιδί για τα θελήματα. Ποτέ με τον ίδιο. Πολλές οι δουλειές, μεγάλο το τρέξιμο κι εγώ σε ένα ακουστικό κρεμασμένη να κάνω δεήσεις και να ελπίζω σε θαύματα. Ήρθε. Τελικά ήρθε. Μου είχε πει Τρίτη, ήρθε Σάββατο. Μου είχε πει στις 3.00, ήρθε στις 8.00. Όχι, το σωστό να λέγεται. Ήρθε. Η χαρά μου απερίγραπτη. Αποβραδίς έστρωσα το κόκκινο χαλί και έφτιαξα χαλβά σιμιγδαλένιο. Αμαρτία, ο άνθρωπος καταδέχτηκε να έρθει κι εγώ δεν θα κερνούσα το κατιτί μου; Ήρθε, μου αράδιασε όλη την ορολογία του καυστήρα και τον κοίταζα σαν ηλίθια. Θερμοαντιστάτες, αισθητήρες, λέβητες, και πολλά – πολλά άλλα μπιχλιμπίδια της θέρμανσης. Δεν καταλάβαινα το Χριστό μου. Κοίταζα και απορούσα. Ο κύριος Χάρης, μεγάλη η χάρη του ήρθε. Έκατσε μια ώρα με το ρολόι, και πήρε 300 ευρώ. Να ναι καλά ο άνθρωπος γιατί ήρθε. Αυτός που δεν έχει σπουδάσει αλλά πουλάει τεχνογνωσία Μηχανολόγου Μηχανικού, αυτός που έχει βγάλει το πανεπιστήμιο της ζωής και έχει μελετήσει την ελληνική πραγματικότητα, αυτός επιτέλους ήρθε. Κι εγώ που προσπαθώ να βγάλω το Πολυτεχνείο, που ανήκω στη γενιά των 700 ευρώ το μήνα με MSc, Phd και με την βούλα τον κοιτούσα, απορούσα και μου αρκούσε που είχε έρθει. Μεγάλη χάρη σας κύριε Χάρη μου και χαλάλι σας το μισό μηνιάτικο. Άμα σας ξαναχρειαστώ θα σας τηλεφωνήσω!!