Με το πι στο γιαπί;;

Αυτή η αύξηση των ορίων ηλικίας με τρομάζει, με αγχώνει, με πανικοβάλλει για καθαρά ιδιοτελείς και προσωπικούς λόγους. Δεν είναι μόνο που θα παίρνουμε τη σύνταξη σε μια ηλικία που θα μας τα φάει όλα η αποκλειστική νοσοκόμα και το εφάπαξ οι κληρονόμοι. Είναι που με λούζει κρύος ιδρώτας όταν σκέφτομαι γιατρό ετών 70 να με χειρουργεί με το πάρκινσον, με το τρέμουλο, με τη πρεσβυωπία και με το νυστέρι στο χέρι. Είναι που δεν το θέλω ούτε στα χειρότερά μου όνειρα τον εβδομηντάρη δάσκαλο να διδάσκει το παιδί μου. Εδώ δεν θα μιλάμε για χάσμα γενεών, εδώ δεν θα μας αρκεί το mind the gap, εδώ το παιδί θα αφουγκράζεται τον εκπαιδευτικό και τις ανάγκες του και θα πηγαίνει στο σχολείο με πιεσόμετρο στη τσάντα και μετρητή ζαχάρου για μια ώρα δύσκολη. Και φυσικά είναι που με φαντάζομαι κι εμένα με το πι στο γιαπί, ανάμεσα στις σκαλωσιές και δεν αισθάνομαι καθόλου καλά. Θα ασχολούμαι με αναστηλώσεις μνημείων και θα είμαι μνημείο πολιτισμικής κληρονομιάς εγώ η ίδια.

Δηλαδή πόσο πιο επίκαιρό θα μπορούσε να είναι το «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά 40 χρόνια σκλαβιά και φυλακή»; Κι αυτό που οι εν λόγω νόμοι προωθούνται από ένα πρωθυπουργό που μετά από δύο τετραετίες θα συνταξιοδοτηθεί ενώ εγώ μετά από πέντε δεκαετίες είναι νορμάλ; Και οι βουλευτές; Και οι δήμαρχοι; Και οι νομάρχες; Κι εγώ όχι; Εγώ παιδί ενός κατώτερου Θεού είμαι; Τι αμαρτίες πληρώνω; Ποια λάθη; Ποια πάθη; Κανείς δεν με λυπάται εμένα; Και σ’ όλους αυτούς αφού κλήρωσε το δέκα το καλό, το καρό γιατί θα πρέπει να κόψουν και να τραβήξουν φύλλο και για μένα; Μήπως επειδή εγώ πριν από λίγο καιρό μοίρασα την τράπουλα έτσι για χάρη τους; Μήπως όταν την έπιασα δεν ανακάτεψα και τόσο καλά; Μήπως ο βαλές με εκδικείται; Μήπως λέω, μήπως;