Της Ποπάρας το κάγκελο

Ντυμένη, στολισμένη, Σάββατο βράδυ στο κέντρο της Αθήνας, Σταδίου και Βουκουρεστίου να περιμένω την κολλητή μου να πάμε θέατρο γιατί ο άρτος και το θέαμα είναι η θεία κοινωνία αυτού του λαού σε αυτή τη χώρα.

Ντυμένη, στολισμένη, Σάββατο βράδυ και το κέντρο κλειστό, από την πορεία της Χρυσής Αυγής. Ο φασισμός με πατριωτική παραλλαγή έτσι για ξεκάρφωμα να περνά μπροστά από τα μάτια μου με ελληνικές σημαίες και φασιστικά σύμβολα, ξεπατικοτούρες της ναζιστικής σημαίας και να απειλεί ότι θα πάρουμε τα Σκόπια και όλη τη Μακεδονία.

Ντυμένη, στολισμένη, Σάββατο βράδυ στο κέντρο της πρωτεύουσας, στην αρχή της καινούργιας χιλιετίας όπου η μόρφωση και η πληροφόρηση τουλάχιστον σε αυτή τη χώρα είναι προϊόν πολλών και η άγνοια δεν είναι δικαιολογία. Και η λήθη δεν καταργεί τα πάσης φύσεως εγκλήματα. Και ο χρόνος δεν σβήνει τις μνήμες.

Άνθρωποι κάθε ηλικίας να μου φωνάζουν σε μένα που έβλεπα την πορεία, να πάω μαζί τους για τη Μακεδονία. Γιατί αυτοί είναι πιο Έλληνες. Αυτοί είναι πιο πατριώτες. Αυτοί μπορούν στο ίδιο χέρι να κρατούν τα σύμβολα του φασισμού και του ελληνισμού και να προχωράνε με ψηλά το κεφάλι. Αυτοί στο δρόμο κι εγώ στο πεζοδρόμιο ντυμένη και στολισμένη. Ένα βήμα μας χώριζε. Ένα τίποτα. Ένα ιδεολογικό και πολιτικό χάσμα. Μονάχα. Γιατί εγώ δεν είμαι σαν αυτούς. Αυτοί είναι πατριώτες και ο αρχηγός τους τον τελευταίο καιρό είναι μια από τις μεγαλύτερες τv περσόνες. Δελτίο δεν βγαίνει χωρίς τη φάτσα του, τη γνώμη του, την εθνικιστική του κορώνα. Κι εγώ ανίκανη να αντιδράσω γιατί δημοκρατία έχουμε, ελευθερία του λόγου αναμφισβήτητα, κλείνω τα αυτιά μου για να μην ακούω, κλείνω με το χέρι μου το στόμα να μην λερώσω το χαλί. Ότι αυτή η ελευθερία του λόγου, αυτή η δημοκρατία έχει ως χρώμα το κόκκινο, αυτό της θυσίας ποιος το προσέχει; Μην ακουμπάς! Λογικά θα πρέπει να έχει στεγνώσει αλλά για καλό και για κακό στρώσε μια εφημερίδα πριν κάτσεις πάνω της.

Οι μπλε κόκκοι της πολιτικής την προηγούμενη εβδομάδα έχασαν ένα παλικάρι στις γυμναστικές επιδείξεις του Στρατού και άφησαν ανενόχλητους τους Τούρκους να κάνουν την καλή πράξη της ημέρας περισυλλέγοντας τον νεκρό πιλότο από τις Σποράδες. Γιατί και το καλοκαίρι ένας Ηλιάκης χάθηκε πάνω από τη Κάρπαθο. Οι πράσινοι κόκκοι σίγουρα θα το θυμούνται γιατί έβαλαν και τον αδερφό του τιμής ένεκεν στο ψηφοδέλτιο επικρατείας. Αυτό που δεν θα θυμούνται όμως οι πράσινοι κόκκοι είναι το περιστατικό των Ιμίων, τον Οτσαλάν, τους S300. Γιατί ζούμε στη χώρα με την ασθενέστερη μνήμη (κλεμμένη η ατάκα). Κι έτσι ποιος χέστηκε; Το εορταστικό ωράριο ισχύει ή τσάμπα θα πάρω τους δρόμους; Τι ώρα κλείνουν; Τι ώρα ανοίγουν τα μαγαζιά; Θα βρω να παρκάρω;

Η συνταγή της απαξίωσης είναι πολύ εύκολη για μας τους υπολοίπους. Που κρίνουμε άκριτα και θα πρέπει να κριθούμε κάποια στιγμή. Να κάνουμε και την αυτοκριτική μας. Να κοιταχτούμε και στο καθρέφτη. Να φτυστούμε για να μην βασκαθούμε. Γιατί είμαστε τρελές μούρες. Από τη μία αφήνουμε τους εθνικόφρονες να κρατάνε τα σύμβολα του φασισμού και του ελληνισμού στο ίδιο χέρι, να το παίζουνε πατριώτες ενώ από την άλλη ψηφίζουμε κάποιους άλλους που δεν μπορούν να πράξουν ούτε τα αυτονόητα κι ας ζητούν με περισσό θράσος την λαϊκή εντολή και μάλιστα ξεκάθαρη αλλιώς θα συγχυστούν και θα μας καταραστούν να μην ξαναπιάσει η κεραία μας ποτέ εκπομπή του εθνοπατέρα Λιακόπουλου.

Φορώντας τον μασαζοκορσέ του χρόνου, αυτόν που τον φοράς και ξεχνάς εμείς είμαστε αυτοί που ανοίξαμε το καπάκι της λεκάνης που λέγεται πολιτική ώστε να μπουν όλοι αυτοί μέσα στη χαβούζα. Εμείς που ψηφίζουμε. Αυτοί που δεν είμαι απόλυτα σίγουρη αν ξέρουν καν να δένουν τα κορδόνια τους κι έτσι κάθε βράδυ στις ειδήσεις των 8 η συσσωρεμένη αγανάκτηση κάποια στιγμή θα κάνει το μπαμ και θα γίνει της Ποπάρας το κάγκελο. Την Ποπάρα την έχει δει ποτέ κανείς; Ξέρουμε ότι το κάγκελο της θα φέρει σίγουρα αποτελέσματα ή τσάμπα ο κρότος, τσάμπα η ελπίδα; Γιατί πολεμικά αεροπλάνα πέφτουν, παλικάρια σκοτώνονται, η χώρα ξεφτιλίζεται καθημερινά και περιφέρεται σαν την εκδιδόμενη σε δρόμους και πεζοδρόμια αλλά ο λιγότερο πατριώτης περιμένει με τη ρόμπα και τις παντόφλες πότε θα πάει 11 να πέσει να κοιμηθεί έχοντας το άγχος για το διορισμό του παιδιού στο δημόσιο. Ο πατριώτης βαράει τατουάζ με τη σβάστικα στο μπράτσο. Γιατί αυτός τη χώρα την πονάει. Την αγαπάει. Για την Ελλάδα ρε γαμώτο! Δύο κόσμοι. Δύο φυλές, δύο μέτρα, δύο σταθμά, Ελληνάρες και οι δύο.

Ντυμένη, στολισμένη, Σάββατο βράδυ ήθελα αν μπορούσα εκείνη την ώρα να πατήσω με το τακούνι μου το καζανάκι της πολιτικής και να τους τραβήξει όλους η μαμούτα. Να μείνει η λεκάνη καθαρή. Δεν είμαι πατριώτισσα εγώ. Μια καθαρίστρια είμαι. Και το χάσμα τεράστιο, αγεφύρωτο, σε νησίδες στεκόμαστε από τη μια οι πατριώτες με του χαμαιλέοντα την αμφίεση και τον αγκυλωτό σταυρό στο μπράτσο , από την άλλη οι πράσινοι και μπλε κόκκοι με μνήμη χρυσόψαρου, από την άλλη εγώ. Μόνη μου. Και η νησίδα παραείναι στενή. Ένα βήμα και βούλιαξα.. Ένα ρημάδι βήμα και θα βρεθώ στα νερά των υπονόμων. Κι από πάνω με απόχες οι πατριώτες και οι πολύχρωμοι κόκκοι να προσπαθούν να με σώσουν. Σκατά.