Lego

Βαριόμουν. Δεν έκανε βαρεμάρα, εγώ βαριόμουν. Δεν έφταιγε η καθηγήτρια, ούτε το μάθημα. Εγώ δεν μπορούσα να συγκεντρώσω τη σκέψη μου και να παρακολουθήσω. Άκουγα στο περίπου αυτά που έλεγε και χάραζα τη λάκα του θρανίου με το μηχανικό μολύβι ζωγραφίζοντας κουτάκια. Κουτάκια, κουτάκια, μυριάδες κουτάκια. Μικρά, μεγάλα, τετράγωνα, παραλληλεπίπεδα. Εκείνη μιλούσε για οργάνωση επιχειρήσεων και εγώ ζωγράφιζα κουτάκια σαν τα τουβλάκια της lego. Εκείνη μας μιλούσε για οργανογράμματα αλλά εγώ δεν άκουγα ούτε τα μισά, σχεδίαζα κουτάκια lego, σαν αυτά με τα οποία έπαιζα μικρή.

Την ερώτηση όμως την άκουσα. Έσκασε μπροστά μου, έριξε το μηχανικό από τα χέρια μου, με ανάγκασε να σηκώσω το βλέμμα. «Τα προλάβατε τα lego εσείς; Έχετε παίξει με αυτά; Ξέρετε τι είναι;» Πως προέκυψε η ερώτηση αυτή; Πως τέθηκε μέσα στην αίθουσα; Δεν μπορεί, θα παράκουσα. Κι εκεί που πάω να ξαναπιάσω το μολύβι και να συνεχίσω το θεάρεστο έργο μου με τη βεβαιότητα ότι αποκλείεται να είπε αυτό που νόμιζα η καθηγήτρια συνεχίζει «Πρέπει να είστε η τελευταία γενιά που έπαιξε με lego. O γιος μου δεν ξέρει καν τι είναι» κι εκεί μένω αποσβολωμένη. Ανίκανη να πω το οτιδήποτε.

Τα lego ήταν από τα λατρεμένα μου παιχνίδια. Είχα ένα κόκκινο κουβά γεμάτο με αυτά τα πολύχρωμα τουβλάκια και ένιωθα η πιο πλούσια πιτσιρίκα στο κόσμο. Ήταν η περιουσία μου. Το κουτί που μόλις άνοιγα ξεχυνόταν η φαντασία μου. Κατασκευές ολόκληρες, μερόνυχτα στημένες στο χαλί και τα τουβλάκια να τρυπώνουν παντού, κάτω από τα κρεβάτια, κάτω από τους καναπέδες, κάτω, μέσα, εδώ, εκεί, παντού. Κι εγώ έχτιζα, γκρέμιζα, σκόρπαγα και τα άφηνα όλα στο χαλί. Λάφυρο της φαντασίας μου. Δώρο στη μαμά και στο μπαμπά, η βραδινή τους γυμναστική, να ξετρυπώσουν, να μαζέψουν, να φυλάξουν τα πολύχρωμα τουβλάκια. Κυρία μήπως βαριέστε κάθε βραδύ να μαζεύετε τα μικρά τουβλάκια; Κι εκείνα τα σπίτια που έφτιαχνα, εκείνα τα πολύχρωμα κιτσάτα σπιτάκια ήταν η παιδική πλύση εγκεφάλου του μπαμπά για να αγαπήσω κι εγώ το επάγγελμα του. Μωρό, πρώτα έμαθα να κρατάω ευθεία τη μετροταινία και μετά είπα ολοκληρωμένες κουβεντούλες.

Δεν υπάρχουν lego; Κρυφτό το παιδί σας κυρία παίζει; Ποδήλατο ξέρει να κάνει; Κυρία, το πιτσιρίκι σας έχει γυρίσει ποτέ με λασπωμένα γόνατα, γδαρμένους αγκώνες και με ένα χαμόγελο ως παράσημο στο πρόσωπο; Τελικά η ψαλίδα του χάσματος των γενεών μήπως έχει ανοίξει απελπιστικά; Γιατί νιώθω ότι μόλις πέρασα εγώ κάτω από την πόρτα, αυτή έκλεισε ερμητικά, εγκλωβίζοντας όλους τους επόμενους μέσα σε ένα δωμάτιο με ηλεκτρονικά, με κονσόλες, με υπολογιστές και χωρίς lego; Μα χωρίς lego; Και να, τώρα θα κατέβω στην αποθήκη να ψάξω εκείνο το κόκκινο κουβαδάκι που ήταν γεμάτο τουβλάκια. Κάπου θα είναι φυλαγμένο δεν μπορεί. Μήπως κυρία, να ανοίγατε κομμάτι την πόρτα που λέγαμε να μπει φρέσκος αέρας στο δωμάτιο του παιδιού, που είναι γεμάτο με ηλεκτρονικά, κονσόλες, υπολογιστές; Μήπως την επόμενη βδομάδα κι εφόσον το βρω να σας φέρω το κουβαδάκι μου δώρο στον πιτσιρικά σας;