Θηλυκοί πλανήτες σε σύγχυση

Την ώρα που η χώρα ταρακουνιέται συθέμελα από πολιτικούς, δημοσιογραφικούς και λοιπούς κομήτες, η δική μου κοσμοθεωρία βάλλεται από τον εκτροχιασμό των θηλυκών πλανητών που την περιβάλλουν. Είναι το φαινόμενο «γάμος στα 20 κάτι ψιλά, δεν έχω ρέστα κράτα τα και τα βρίσκουμε» που ενώ εμένα με αφήνει παγερά αδιάφορη θεωρώντας ότι συμβαίνει σε ένα παράλληλο σύμπαν το οποίο δεν έχει καμία απολύτως επαφή με το δικό μου, εντούτοις επηρεάζει όλους τους θηλυκούς πλανήτες που μου κρατούν το χέρι και ενίοτε όταν πέφτουν, σκοντάφτω κι εγώ μαζί τους.

Δικές τους γνωστές, (που τις βρίσκουν, δεν ξέρω θα σας γελάσω και δεν το θέλω) στα 23 παντρεύτηκαν, στα 25 απέκτησαν παιδάκι και στα 27 είναι εγκυμονούσες ξανά χτίζοντας λιθαράκι- λιθαράκι την οικογένεια με το station wagon αυτοκίνητο, με το εξοχικό, με τις κάρτες, τα δάνεια, με τη πεθερά και με τα σουτζουκάκια τα σπιτικά. Κι εγώ κρατώ ακόμα τη στάση της 14χρονης μαθήτριας του Γυμνασίου. Σαν και τότε, οι ίδιοι πλανήτες, σε πρωινή κοπάνα συζητούσαμε το κοινωνικό φαινόμενο “sex με το Φώτη στα 15». Τώρα, λιγότερο από μια δεκαετία αργότερα σε απογευματινή κοπάνα από τρεχάματα ή σε βραδινή κρασοκατάνυξη συζητάμε το κοινωνικό φαινόμενο «γάμος με το Χ - λέγε με και Φώτη δεν θα θιχτώ στα 23»

Ότι ο Φώτης τότε δεν ήξερε που πάνε τα τέσσερα και για να δείξει ότι είναι και πολύ περπατημένος αποστήθιζε το Μax δεν το κάνω θέμα. Δεν τον παίρνει και το ξέρει. Ότι οι συμμαθήτριές μας που επίσης για να το παίξουν γυναίκες έκαναν σεξ με το Φώτη μαθαίνοντας απέξω τη Σούπερ Κατερίνα και ακολουθώντας ένα προς ένα τα βήματα χωρίς να ξέρουν το Χριστό τους είναι αξίωμα. Με ευλάβεια η αποστήθιση, Σαν το Θρησκευτικά. Έτσι και τώρα. Με την ευλογία του παπά, ο Φώτης και η 23χρονη αν και δεν υπάρχει κανένα Max και καμία Σούπερ Κατερίνα για να τους διδάξει πως θα κάνουν τη πρώτη φορά- πρώτο γάμο να μοιάζει με παραμύθι κάνουν το απονενοημένο διάβημα που είναι και της μόδας. Μόνο τα περιοδικά γάμου αγόρασαν. Αυτά που ξοδεύουν 1000 σελίδες για τη πρώτη μέρα του γάμου. Για τη τελετή. Για τη βιτρίνα. Για το κρεμ νυφικό επειδή αυτά στο χρώμα του πάγου θεωρούνται ξεπερασμένα, για τις μπομπονιέρες με την επάργυρη καρδούλα, για τα προσκλητήρια με τα σκαλιστά μονογράμματα. Για τις υπόλοιπες μέρες, νύχτες, χρόνια - μη σου πω γιατί θα σε αγχώσω και δεν το θέλω- που θα ακολουθήσουν σε ποια Σούπερ Κατερίνα θα ανατρέψουν, ποιο Max θα ξεφυλλίσουν; Γιατί στα 15 κινδύνευαν να χαρακτηριστούν ως παρθενώπες. Στα 23 ως γεροντοκόρες. Κι επειδή η γιαγιά τους έχει πει « ή μικρή καλοπαντρέψου, ή μικρή κάτσε και σκέψου», επιλέγουν αναγκαστικά το πρώτο γιατί για το δεύτερο ούτε λόγος.

Κάθομαι αποσβολωμένη σαν τότε και ακούω τους υπόλοιπους θηλυκούς πλανήτες να σχολιάζουν, να κριτικάρουν και να μπαίνουν με μια μικρή (ευτυχώς) δόση προσμονής στη θέση της νύφης. Ψάχνω που έχω αφήσει τη μαύρη Eastpack μου και τι γυρεύει η δερμάτινη καμηλό τσάντα δίπλα μου. Τα αθλητικά ούτε να τα φτύσω. Από τη τελευταία μέρα του Λυκείου τα πέταξα σε μια γωνιά χωρίς έλεος. Καμαρώνω τις καινούργιες μου μπαλαρίνες. Και ακούω. Σε τέτοια ζητήματα συνήθως άμα δε με ρωτήσουν δε μιλάω. Άμα με ρωτήσουν, κακό του κεφαλιού τους. « Δε θα ήθελες στα 25 να έχεις ένα παιδάκι;» για να τους απαντήσω «Θα ήθελες στα 30 να είσαι χωρισμένη και με παιδάκι;» Δεν είναι ο κανόνας. Ναι, το ξέρω. Αλλά πάντα οι εξαιρέσεις τον επιβεβαιώνουν τον κερατά. Τον κανόνα εννοείται. Κι επειδή το σεξ στα 15 με την άγνοια κινδύνου που το συνοδεύει μπορεί να οδηγήσει σε μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, ο γάμος στα 23 σε τι μπορεί να οδηγήσει και δεν το έχουν πάρει ακόμα χαμπάρι; Γιατί είμαι σίγουρη ότι και τα δύο τους μένουν αξιομνημόνευτα και όχι με τις καλύτερες αναμνήσεις; Άμα μετά πω το παρωχημένο «Στα λεγα εγώ» ποιος θα φταίει; Την Eastpack που την έχω φυλάξει; Οι καινούργιες μου μπαλαρίνες δεν είναι μούρλια; «Το προσκλητήριο σου έπεσε απ’ τα χέρια; Όχι δε γίνεται, δεν είναι δυνατόν;» Κι όμως!!