Το σουρεάλ ζει, αυτό μας οδηγεί

Κύριε Μήτσο μου ξεκινώ εκ των προτέρων καταθέτοντας την αμέριστη συμπάθεια μου προς το πρόσωπό σας. Δεν είναι μόνο που είστε κοντοχωριανός Χανιώτης κι εγώ τους Χανιώτες κορώνα στο κεφάλι μου. Δεν είναι μόνο που τα λέτε έτσι χύμα και τσουβαλάτα χωρίς δεύτερες σκέψεις κι εγώ αγαπώ τους ανθρώπους που ο καθωσπρεπισμός και η σοβαροφάνεια τους έχουν προσπεράσει από καιρό. Ούτε κύριε Μήτσο μου που έχω διαβάσει τα βιβλία σας «Μια σταγόνα Ιστορία» και μου άρεσαν. Είναι κύριε Μήτσο μου που έχετε ολόκληρο το πακέτο. Και γράφετε και μιλάτε και δεν θυμώνετε πολύ σαν τον Πρετεντέρη και δεν κάνετε σαρδάμ σαν την Τρέμη και δεν είστε πολύ ήπιων τόνων ώστε να σας προσπερνούν τα άλλα παιδάκια όπως τον Τσίμα. Κυριε Μήτσο μου εσείς έχετε ολόκληρο το πακέτο και μας το προσφέρετε απλόχερα. Και καλόκαρδος και χωρατατζής και Χανιώτης! Δηλαδή ξέρω ότι εκεί που θα μιλήσουμε σοβαρά, μετά εσείς θα μου πείτε να πάμε για τσικουδιές και καλτσούνια για να αλαφρύνουμε το κλίμα και όλα θα είναι ζάχαρη!!

Γι’ αυτό πέφτω από τα σύννεφα κύριε Μήτσο μου. Γι’ αυτό δεν πιστεύω στ’ αυτιά μου χαρά μου. Γιατί ποτέ δεν θα φανταζόμουνα ότι κάνετε παρέα με το Στέφανο. Μα δεν τον βλέπετε πως είναι; Αυτός στο σχολείο ήταν το γλειφτρόνι της δασκάλας, ο χαφιές της τάξης, ο τύπος με το λαδωμένο μαλλί και τις μύξες. Εσείς κύριε Μητσο μου ήσασταν χαρά Θεού και τότε. Σαν να σας βλέπω μπροστά μου! Καλοκάγαθος, μέτριος μαθητής, λέγατε τα ανέκδοτά σας και δαγκώνατε την τυρόπιτα της Σπυράκη που καθόταν στο μπροστινό θρανίο. Για να λέμε την αλήθεια χάρη στη Σπυράκη τη βγάζατε λάδι, γιατί το Μαράκι και καλή μαθήτρια ήταν και καλό κορίτσι, Ηρακλείωτισσα βέβαια αλλά όλοι έχουμε κουσούρια!

Πως την πατήσατε έτσι καμάρι του Αποκόρωνα; Πως σας έπιασε κότσο ο χαφιές με το λαδωμένο μαλλί και τη τσίμπλα στο μάτι; Γιατί κύριε Μήτσο μου να σας πω την αμαρτία μου, μια χαρά σοβαρολογούσατε στο απόσπασμα που άκουσα εγώ στο Youtube. Ναι, ναι για να λέμε του στραβού το δίκιο το άκουσα. Ούτε χιούμορ διέκρινα, ούτε αστεία, ούτε ανέκδοτα για Ποντίους και ξανθές. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι η Όλγα το είδε σχεδόν όλο αλλά έκοψε το κομμάτι της τσόντας γιατί μόλις είχε φάει και φοβήθηκε μην ανακατευτεί. Επίσης κατάλαβα ότι αν δεν ήταν το στιγμιαίο αυτό καθαυτό αλλά η υπόνοια του με αντάλλαγμα το διορισμό θα το παίζατε. Σωστά δεν τα λέω σταυραετέ μου; Ένα δίκιο δεν το έχω; Εσείς που είστε κιμπάρης δεν θα μου το δώσετε; Και το κακό είναι ότι αυτά εξαρχής τα πίστευε ολόκληρη η Ελλάδα. Από τα Χανιά μέχρι τον Έβρο κι από τη Καστοριά μέχρι τη Ρόδο. Και βρεθήκατε γλυκέ μου εσείς να τα ομολογήσετε όλα αυτά στο συμμαθητή σας που κάθεται στο πρώτο θρανίο, διαβάζει σαν το σπασίκλα αλλά δεν καταφέρνει ούτε τα μισά από εσάς που τουλάχιστον ξοδεύατε την ενέργεια σας στη μπάλα, στους πιτόγυρους και στο Μαράκι που είναι από το Ηράκλειο αλλά όλοι έχουμε κουσούρια, σωστά;

Τελικά σε αυτή τη χώρα δεν μένεις ποτέ από υλικό! Και να θες να Αγίασεις δεν μπορείς. Για άλλη μια φορά υπέκυψα! Χίλια συγγνώμη σας εύχομαι!!

Καλή εβδομάδα να έχουμε!