Fairytale Gone Bad...

Αυτές τις μέρες είμαι κάπως. Έτσι γενικά κι αόριστα. Ούτε στα πάνω μου, ούτε στα κάτω μου. Ούτε βουνό, ούτε θάλασσα, ούτε κρύο, ούτε ζέστη. ‘Όλα χλιαρά και η ζωή στον αυτόματο πιλότο μέχρι να βρω το κουράγιο να τραβήξω τα ηνία και πάλι μόνη μου. Μια ευθεία γραμμή η ψυχολογία μου, χωρίς σκαμπανεβάσματα και εξάρσεις. Δεν έχω κουράγιο ούτε να σχολιάσω, ούτε να καυτηριάσω, ούτε να κριτικάρω απολύτως τίποτα.

Τέσσερις μήνες στη blogoσφαιρα κι όμως κουβαλώ μέσα μου ακόμα εκείνη τη χαρά του πρωτάρη. Νιώθω την ίδια έξαψη που ένιωθα την πρώτη φορά που αναρτούσα δειλά- δειλά κείμενο μου. Κρατώ ακόμα εκείνο τον ενθουσιασμό και νιώθω πολύ μεγαλύτερη ευτυχία γιατί ξέρω ότι κάποιοι με έχετε αγκαλιάσει πολύ ζεστά. Και τα γράφω αυτά απόψε, γιατί τώρα μετά από τόσο καιρό είναι η πρώτη φορά που δεν έχω κάτι να μοιραστώ μαζί σας.

Νομίζω ότι αν δεν αγαπούσα τόσο αυτό τον καναπέ δεν θα έγραφα για καιρό. Αλλά τελικά αυτός είναι ο λόγος ύπαρξης του. Γι’ αυτό ακριβώς χαίρομαι που υπάρχει. Γιατί μπορώ εκτός από τις σκέψεις μου να μοιραστώ και τις σιωπές μου. Μπορώ να κάτσω με καφέ και τσιγάρο απλά κοιτώντας έξω από το παράθυρο. Και ξέρω ότι όλο και κάποιος θα περάσει…

Το παραπάνω τραγούδι το λατρεύω και το αφιερώνω σε όλους όσους έχετε αγαπήσει και αγαπηθεί. Μην προτρέξετε, δεν περναώ χωρισμούς, τσακωμούς και εσωτερικούς οδυρμούς. Περνώ μια δημιουργική φάση ανασυγκρότησης δυνάμεων που μπορεί να λήξει αύριο το πρωί, μπορεί να πάρει και παραπάνω. Δεν χανόμαστε πάντως. Σε καμία περίπτωση.

Out of my life, Out of my mind
Out of the tears we can?t deny
We need to swallow all our pride
And leave *THIS mess behind
Out of my head, Out of my bed
Out of the dreams we had, they're bad
Tell them it's me who made you sad
Tell them the fairytale gone bad