Ήταν όλοι τους παιδιά μου

Δεν πουλάει ρε μάνα μου σαν είδηση. Το πήρα πρέφα κι εγώ η ρουφιάνα πολύ αργά. Είχα ήδη αρχίσει να ασχολούμαι μαζί του και να κολλάω. Κι όσο έσκαβα τόσο άρχιζα να εκνευρίζομαι. Να τσιτώνω, να κατεβάζω καντήλια, να βρίζω (στα γαλλικά). Δεν πουλάει λοιπόν το θέμα. Ακόμα και ο εθνοπατέρας το πήρε πιο γρήγορα χαμπάρι από μένα και δεν ασχολήθηκε καθόλου. Όλοι δηλαδή το πήρανε χαμπάρι πιο γρήγορα από μένα. Και δε φταίνε αυτοί. Φταίω εγώ που κουβαλάω αυτό το ενοχικό σύνδρομο, προίκα από μικρή και δεν το αποχωρίζομαι. Που πιστεύω ακόμα στα αυτονόητα. Που εξακολουθώ να αντιμετωπίζω τα παράλογα με κυνισμό. Που μάλλον ζω σε λάθος χώρα ή σε λάθος εποχή όπως θα έλεγε και ο Δεληβοριάς.

Δεν πουλάει ρε μάνα μου όμως σαν είδηση. Κι έτσι πέρασε στα πολύ ψιλά. Σαν έβδομή λοιπόν είδηση το βρήκα λοιπόν χτες αργά το βράδυ στο http://www.in.gr/ . Σε 16 περιόδους η ανάλυση, σε 1 και μοναδική η ουσία κι αυτή μέσα από τις δηλώσεις της Παπαρήγα. Στην πτώση του ελικοπτέρου στο Βασιλούδι και το θάνατο 3 νέων ανθρώπων αναφέρομαι. Το άκουσες; Το πήρες χαμπάρι; Και να μην το άκουσες δεν θα σε κατηγορήσω γιατί κι εγώ είδα κι έπαθα για να το ακούσω. Να το πάρω χαμπάρι. Στρατιωτικό ελικόπτερο τύπου Huey με τριμελές πλήρωμα κατέπεσε και συνετρίβη. Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος εξέφρασε τη θλίψη του. Κι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας να είναι καλά ο άνθρωπος και ο υπουργός Εθνικής Αμύνης Β. Μεϊμαράκης εξέφρασε την οδύνη του κι ο Θ. Ρουσόπουλος τη στεναχώρια του και όλοι μα όλοι είπαν τον καλό τους το λόγο για τα παιδιά που έπεσαν στο καθήκον (λες και τα ήξεραν) και έδειξαν το ταλέντο που κατά βάθος κρύβουν στην υποκρισία και σε αυτό τους βοηθούν και τα μαθήματα που όλοι έχουν κάνει στην υποκριτική.

Γιατί μπορεί να μην πουλάει ρε μάνα μου σαν είδηση αλλά η ουσία είναι μια. Ότι το ελικόπτερο ήταν από τον πόλεμο του Βιετνάμ. Ηλικίας 42 χρόνων με πρόχειρους υπολογισμούς που έκανα μετρώντας με τα δάχτυλα. Είχε κατασκευαστεί το 1966. Τη χρονιά που ο Τζόν Λένον σε συνέντευξή του δήλωνε ότι τα Σκαθάρια είναι πιο δημοφιλή από το Χριστό. Τη χρονιά που η Γουινέα κερδίζει την ανεξαρτησία της. Τη χρονιά που ο Φιντέλ οδηγεί την Κούβα σε στρατιωτικό νόμο με το πρόσχημα της Αμερικανικής επίθεσης. Τη χρονιά που γεννιέται η Salma Hayek και η Halle Berry. Τότε κατασκευάστηκε και αυτό. Και κατέληξε ο Θεός ξέρει, η κυβέρνηση της ΝΔ ξέρει, του Πασόκ ξέρει, εδώ. Πόσο το πληρώσαμε κανείς δεν ξέρει. Γιατί το χρησιμοποιούσαμε αντί να το πάμε σε εκείνο το πολύ ωραίο μουσείο που έχουμε στη Βασιλίσσης Σοφίας και ονομάζεται Πολεμικό κανείς δεν ξέρει. Γιατί ξοδεύουμε τόσα σε εξοπλιστικά προγράμματα κάθε χρόνο ενώ για την τριτοβάθμια παιδεία χαλαλίζουμε μόλις το 5% του πληθωρισμού ετησίως κανείς δεν ξέρει. Γιατί θυσιάζουμε ανθρώπινες ζωές φορώντας πρώτα το προσωπείο της αδιαφορίας και μετά το συμβάν τη μάσκα της συμπόνοιας και του οίκτου κανείς δεν ξέρει.

Δεν πουλάει ρε μάνα μου όμως σαν είδηση και γι’ αυτό θα ερευνηθούν τα αίτια που οδήγησαν στην πτώση του εν καιρώ. Προς το παρόν θεωρείται ότι έπεσε κάτω από αδιευκρίνιστες αιτίες. Το πόρισμα σίγουρα θα ρίξει άπλετο φως και οι ευθύνες θα αποδοθούν εκεί που πρέπει. Πάντως αν ήταν θεατρική παράσταση τότε όλοι οι θλιμμένοι πατέρες που κυβερνούν αυτόν τον τόπο θα μπορούσαν επάξια να διεκδικήσουν το ρόλο του Τζο Κέλλερ (παρακαλώντας παράλληλα η μοίρα να μη σταθεί τόσο σκληρή απέναντί τους). Ήταν άλλωστε όλοι τους παιδιά τους. Και η Ελλάδα σκοτώνει τα παιδιά της (ή τα διώχνει μακριά).

Υ.Γ Σήμερα τα Νέα ασχολήθηκαν με το θέμα. Πάλι καλά.