Σ' αγαπώ που μ' αγάπησες λίγο...

Κοιτούσε τους λεκέδες στη μοκέτα. Κοιτούσε και την εικόνα τους στον καθρέφτη απέναντι από το κρεβάτι. Την κραυγαλέα διακόσμηση. Τον πίνακα με τη γυμνή γυναίκα στα δεξιά. Οι κουρτίνες κλειστές, στο δωμάτιο σκιές κι ένας έρωτας σε τιμή ευκαιρίας που διατίθεται σε ξενοδοχεία β κατηγορίας. Δε μιλούσε. Η σιωπή μιλούσε και για τους δύο. Το τσιγάρο βαρύ. Ποιος να πει, τι να πει. Κατά βάθος ήξερε ότι ήθελε να ουρλιάξει. Να σπάσει την εκκωφαντική σιωπή. «Με πονάει που με θες» της είχε πει μόλις πριν λίγο. «Με πονάει που δεν με θες» ήθελε να του απαντήσει. Αλλά δεν μίλησε. Το τσιγάρο βαρύ. Δύο χρόνια τώρα, λαθρεπιβάτης σε αυτό το τρένο προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στη ζωή της και στο πάθος για αυτή τη σχέση που την είχε κυριεύσει. «Ένας ίλιγγος με παρασέρνει» σκεφτόταν. Αυτός άραγε τι να σκεφτόταν; Δεν την μπορούσε αυτή την παγωμάρα. Δεν την άντεχε. Ένιωθε τόσο ευάλωτη, τόσο μόνη κι ας ήταν μαζί του. «Βιαστικά θα ντυθώ και θα φύγω» αποφάσισε. Σηκώθηκε, το βλέμμα της συνάντησε το δικό του στο καθρέφτη. Τράβηξε όμως τη ματιά της γρήγορα. Πάντα έχανε στο παιχνίδι αυτό. Δεν μπορούσε να τον κοιτά μέσα στα μάτια για ώρα. Ένιωθε ότι διάβαζε τη σκέψη της. Ήταν σίγουρη μάλλον. Το βλέμμα της έπεσε πάνω στο είδωλό της. Δυο ρυτίδες βαθιές, δύο χρόνια τώρα είχαν φύγει από το πλαίσιο των χειλιών και είχαν μεταφερθεί στο μέτωπο. Το χαμόγελο είχε ηττηθεί, τα φρύδια πλέον συνεχώς σμιχτά και οι μαύροι κύκλοι σε κρύσταλλα μάτια έχουν πάρει τη θέση αυτών των κάποτε λαμπερών γαλανών ματιών. Οι κινήσεις της γρήγορες. Εκείνος σε αυτό το έργο απλά θεατής. Πυρετός η στιγμή που απομένει γιατί βαθιά μέσα της ήξερε ότι τον αποχαιρετούσε. Το τσιγάρο βαρύ. Έριξε μια τελευταία ματιά στην εικόνα της. Ήταν όμορφη διάολε. Όμορφη και νέα. Δεν της άξιζε όλο αυτό. Τον πλησίασε αργά, πήρε το τσιγάρο από τα χέρια του και έκανε μια τελευταία τζούρα. Αμέσως μετά με μια στάλα ντροπή, στο φευγάτο φιλί άφησε τη δική του γεύση πάνω στα χείλη της. Προχώρησε στην πόρτα, χωρίς να κοιτάξει πίσω της. «Σ’ αγαπώ που μ’ αγάπησες λίγο» αρκέστηκε να πει ψιθυριστά. Τόσο ώστε να μην την ακούσει. Στο διάδρομο οι φωνές δυνατές. Φόρεσε τα μαύρα γυαλιά ηλίου κι ας είχε συννεφιά. Τα δάκρυα δεν ταίριαζαν με το μέρος. Τους αποχαιρετισμούς τους σιχαινόταν. Το τέλος είχε μπει εδώ και καιρό μόνο που εκείνη δεν είχε τη δύναμη να το δεχτεί. Και η ώρα είχε περάσει χωρίς να το καταλάβει. Δεν ήταν μόνο νέα και όμορφη διάολε. Ήταν και μάνα. Σε λίγο ο μικρός θα σχολούσε από το σχολείο. Δεν την έπαιρνε να αργήσει.

ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ ΒΑΡΥ

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

Μουσική: Γιάννης Σπάθας

Ερμηνεία: Μελίνα Ασλανίδου

"Οι κουρτίνες κλειστές

στο δωμάτιο σκιές

στο δωμάτιο σκιές

μαύροι κύκλοι σε κρύσταλλα μάτια

με πονάει που με θες

οι φωνές δυνατές

οι φωνές δυνατές

αγωνία, στην άμμο παλάτια

στο δωμάτιο σκιές

μαύροι κύκλοι σε κρύσταλλα μάτια.

Το τσιγάρο βαρύ

ποιος να πει, τι να πει

το τσιγάρο βαρύ

βιαστικά θα ντυθώ και θα φύγω

με μια στάλα ντροπή

στο φευγάτο φιλί

με μια στάλα ντροπή

σ' αγαπώ που μ' αγάπησες λίγο

το τσιγάρο βαρύ

βιαστικά θα ντυθώ και θα φύγω.

Αναμμένες φωτιές

άγνωστές μου σπηλιές

αναμμένες φωτιές

ένας ίλιγγος με παρασέρνει

δεν ακούω τι λες

σε πληγώνει και κλαις

σε πληγώνει και κλαις

πυρετός η στιγμή που απομένει

αναμμένες φωτιές

ένας ίλιγγος με παρασέρνει"

Αυτή η ανάρτηση προέκυψε μετά από πρόσκληση του Απο μηχανής πρασινόμάτη - που παίζεται να είναι - Θεού. Το ζήτημα είναι οτι ήρθε σε μια φάση που ήθελα περισσότερο από ποτέ να κάνω μια μουσική ανάρτηση με λατρεμένους στίχους που μιλάνε πολλές φορές καλύτερα από μας, για μας. Καλώ να κάνουν το ίδιο και η Θαλασσινή, ο Τζονάκος, και η Artanis.