Η εξέταση, της εξέτασης, ωχ εξέταση...

Βασικά θέλω να γκρινιάξω. Εγώ ο φύσει αισιόδοξος άνθρωπος. Η χαρά του παιδιού, του τρελού, εγώ. Που είμαι και πιεσμένη και αγχωμένη και σκασμένη. Που θα προτιμούσα τέτοια εποχή να ξανάδινα πανελλήνιες παρά να περνάω όλο αυτό το μανίκι. Που χειρότερο από τις Πανελλήνιες δεν έχω. Που γενικά είμαι πολύ ρομαντική ψυχή και γενικά δεν μου πάνε οι εξετάσεις. Που έχω βαρεθεί να βλέπω ανθρώπους να συγχέουν τη γνώση με την εξέταση. Που δεν υπάρχει πιο αναχρονιστική, ψυχοφθόρα και μάταια διαδικασία από τα διαγωνίσματα. Που εγώ όταν καταριέμαι κάποιον για εξετάσεις τον στέλνω. Εμένα ποιος με έχει καταραστεί;

Και έφτασαν οι Πανελλήνιες. Και είναι οι εποχή που όλη η πιτσιρικαρία αντί να γυρνά στα παρκάκια, να ερωτεύεται, να παίζει μπάλα, να ξενοιάζει γιατί αυτή η ηλικία περνά ανεπιστρεπτί, δίνει εξετάσεις Αγγλικών και Γαλλικών και Γερμανικών. Που δεν έχω χειρότερο. Που έχω Proficiency και δεν μου λέει κάτι. Που δεν έγινα καλύτερος άνθρωπος αποκτώντας το. Ο ίδιος κάφρος παρέμεινα. Που ούτε από την αποστήθιση 345567 βιβλίων έχω γίνει πιο σοφή. Πιο βλήμα όμως χαλαρά. Που εκείνη η ατάκα «βγάλτε μια κόλλα να γράψουμε ένα τεστάκι» ακόμα με στοιχειώνει. Που να, ένα πράγμα αυτό το τεστάκι εγώ δεν ήθελα να το γράψω. Ήθελα να βγω στη λιακάδα, να κάτσω με τις φιλενάδες μου, να τους πω για το Μήτσο που μου άρεσε αλλά μετά χαθήκαμε μέχρι που τον είδε η κολλητή μου το περασμένο καλοκαίρι στη Σίφνο και όταν τη ρώτησα πως είναι μου απάντησε μονολεκτικά : Κοντός. Κάφρος και η φίλη μου. Κάφρος κι εγώ. Χρόνο δεν έχουμε να ενώσουμε τις καφρίλες μας. Εξετάσεις και κόντρα εξετάσεις και εξεταστικές και η ζωή μου όλη, μια λευκή κόλλα που κάποιος πάντα θέλει να βαθμολογήσει. Εγώ πειράζει που δεν θέλω να βαθμολογηθώ; Πειράζει που θεωρώ ότι η γνώση και η εξέταση δεν έχουν καμιά μα καμιά σχέση; Θυμάμαι πρώτο έτος να δίνουμε μάθημα σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο. Οι πάντες με σκονάκια. Εγώ με καθαρό το κούτελο. Και τις τσέπες. Το τέλειο θύμα. «Ένα βρώμικο παιχνίδι πρέπει να έχει εξίσου βρώμικους κανόνες» μου σφύριξε ο μπροστινός μου. Εγώ απλά του σφύριξα την απάντηση που ήξερα απέξω Και πατσίσαμε.

Δεν τις μπορώ τις εξετάσεις. Δεν τις αντέχω. Ο μεγαλύτερος μύθος είναι ότι θα τις συνηθίσεις. Ψέμα. Απροκάλυπτο. «Θα σε ωφελήσουν, μαθαίνεις». Αυτός που το λέει αυτό αξίζει 5 χρόνια καταναγκαστικής εξέτασης στη Φυτολογία και στη Ζωολογία για να μάθει για το είδος του. Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι τα μαθητικά τα χρόνια είναι τα καλύτερα. Αυτή τη μαλακία την είπε ο Καρβέλας και την υποστήριξε με μαεστρία μπορώ να πω η Άννα. Μην μας ακούσει μόνο η κάφρος - κολλητή μου. Έχει αδυναμία στην Άννα. Αλλά μεταξύ μας εξετάσεις και κόντρα εξετάσεις ήταν γεμάτα και αυτά. Με ωραιότατα ωριαία στα Αρχαία και στην Ιστορία. Φούλ στο άγχος και στην αποστήθιση ανάμεσα σε δεκάλεπτα διαλείμματα στα οποία ξανάβρισκες την παιδική σου ταυτότητα που η γεροντοκόρη Βιολόγος της οποίας το DNA κανείς χριστιανός δεν αναπαρήγαγε, είχε τσαλαπατήσει. Μέχρι να έρθει ο Χημικός που κάθε μα κάθε φορά σε απειλούσε με διαγώνισμα στα τελευταία 10 λεπτά του μαθήματος, χαζεύοντας με ηδονή τα αγχωμένα παιδικά πρόσωπα επί 45 μαρτυρικά λεπτά. Πήγαινε και στην εκκλησία τρομάρα του. Χριστέ μου, μα τι μαλάκας που ήταν!

Με ένα ρολόι στο χέρι γεννήθηκα. Αγκαλιά με λευκές κόλλες αναφοράς. Περιθώριο να αφήσω; Με στυλό ή με μολύβι να γράψω; Το κινητό να το κλείσω ή στη δόνηση να το αφήσω; Όλα μπορώ να τα γράψω. Και Έκθεση και Ιστορία και Αρχαία και Μαθηματικά και Βιολογία και Χημεία. Τα πάντα κάνω και συμφέρω. Είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής σας, ανταλλακτικό ανταλλακτικού σαν το γιό της Βιτάλη. Στα τσακίδια το Lower και το Dalf. Ο Μάιος είναι υπέροχος μήνας. Το εκπαιδευτικό σύστημα σε όλες του τις εκφάνσεις προσπαθεί να αποδείξει το αντίθετο. Και το κακό είναι ότι τα έχει καταφέρει.