Ένα ιδιόχειρο Σ' αγαπώ λίγο καθυστερημένα...

Καμιά φορά σκέφτομαι ότι η επαφή με το πληκτρολόγιο μετριάζει το συναίσθημα και απορροφά τους εσωτερικούς κραδασμούς. Πλάνη μεγάλη. Σε αυτό το σαλόνι έχω καταθέσει κομμάτια της ψυχής μου κι αυτό τώρα που έχει περάσει ο καιρός μπορώ να το παραδεχτώ χωρίς φόβο. Σε κάθε μου κείμενο αναγνωρίζω εμένα. Βλέπω κρυμμένες μου πτυχές. Διαβάζω ξανά παλιές αναρτήσεις και θυμάμαι με ποια αφορμή γράφτηκαν. Υπάρχουν αναρτήσεις που έχουν γραφτεί με γέλια, με κλάμα, με κέφι, πάντα όμως με κάποια πηγή έμπνευσης. Όλες έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Εμένα από πίσω με φωτογραφική ακρίβεια, τόσο που απορώ πως δεν με έχει ακόμα ρωτήσει κανείς στο δρόμο αν είμαι εγώ, η τρελή του καναπέ. Ο ΝdΝ μου ζήτησε να κάνω ένα βήμα παρακάτω και να δείξω την πρώτη ύλη από την οποία ξεκινά το ταξίδι και η σκέψη μετατρέπεται σε έκφραση. Καθρέφτης της ψυχής η γραφή, από την εποχή που η μαμά φώναζε για το μαγκουράκι του η και το κουλουράκι του ο πολλά έχουν αλλάξει. Εκείνη όχι. Εγώ πολύ και σε πολλούς τομείς. Το μόνο όμως που μπορώ με βεβαιότητα να πω είναι ότι αυτή είναι η σταθερή μου αξία. Το ιδιόγραφο σημείωμα λοιπόν είναι αφιερωμένο σε εκείνη ένεκα της ημέρας. Χρόνια Πολλά μαμά…

Το παιχνίδι εύκολο φαινομενικά, πολύ πιο δύσκολο από πολλές άλλες αναρτήσεις που έχω κάνει. Στο τέλος πρέπει να σταλεί συνημμένο ή με το απλό ταχυδρμίο - θα σας γελάσω στο http://autographcollectors.blogspost.com . Προφανώς για να ευχηθούν κι αυτοί στη Μανούλα μου. Εντάξει τι πρέπει να κάνω; Με αγχώνουν αυτά. Άστο και θα ρωτήσω το πρωί τη μαμά.

Η πρόσκληση είναι ανοιχτή και μπορεί να πάρει πάσα και να παίξει όποιος θέλει.

Καλή εβδομάδα να έχουμε!