Μιλάνο - μέρος Ι

Το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος είχα να επιλέξω μεταξύ σπιτιού όπου θα έβλεπα επικές ταινίες του 80 με προεξέχουσες το « Σέξυ μπάτσος και σκληρός» ή «τον τελευταίο γυφτοκράτορα» που την έχω και σε dvd ή να κάνω κάτι λιγότερο εξεζητημένο. Και έτσι πήγα εκδρομή στο Μιλάνο. Πήγα. Ο ανάδρομος Ερμής με είχε στο μάτι και έτσι 3-4 ώρες πριν από την πτήση δεν ήξερα αν θα πετάξω αλλά τελικά ο Δίας στον Τοξότη και ο Κρόνος στον Καρκίνο έβαλαν το χεράκι τους μόνο για το χατίρι μου. Φορτώθηκα λοιπόν μια βαλιτσούλα με καλοκαιρινά – πρώτο λάθος – άυπνη – δεύτερο λάθος και χωρίς κοκαλάκια για τα μαλλιά. Το τελευταίο ήταν άσχετο αλλά χωρίς κοκαλάκια για τα μαλλιά; Μα που πήγαινα;

Ο μεγαλύτερος μύθος που συντροφεύει το Μιλάνο είναι ότι γυρίζεται μέσα σε μια μέρα. Ψέμα. Εγώ μέσα σε τρεις ακόμα δεν είμαι σίγουρη ότι το χόρτασα. Ο δεύτερος μύθος είναι ότι δεν είναι ωραία πόλη. Εντάξει δεν είναι Ρώμη αλλά είναι κούκλα. Και καταπράσινη.

Η τρίτη αλήθεια που αγγίζει τα όρια του μύθου είναι ότι οι Ιταλοί είναι κούκλοι και οι Ιταλίδες Θεές.

Η βόλτα μας ξεκίνησε από τον καθεδρικό ναό (Duomo) που είναι το σήμα κατατεθέν της πόλης. Χρειάστηκε κάτι λιγότερο από 430 χρόνια για να χτιστεί από το 1386 που ξεκίνησε η κατασκευή του μέχρι το 1813 κατά τη διάρκεια της ηγεμονίας του Ναπολέοντα όπου ολοκληρώθηκε.

Άποψη του κυρίου κλίτους στο εσωτερικό του ναού

Αποτελεί την τρίτη μεγαλύτερη εκκλησία στον κόσμο ενώ η θέα από την οροφή ήταν άκρως μοναδική. Οι επιλογές δύο. Να ανέβεις με το ανανσέρ – 7 ευρώ ή με τις σκάλες – 5 ευρώ. Προτιμήσαμε τις σκάλες. Βέβαια εγώ έχω μια μικρή υψοφοβία αλλά στάθηκα στο ύψος μου και δεν το έδειξα καθόλου. Όχι, μπράβο μου.

Ο κύριος σαφώς είχε καλύτερη θέα από μένα αλλά εγώ είχα υψοφοβία και δεν θα μπορούσα να είμαι στη θέση του

Η πλατεία του Ντουόμο έσφυζε από κόσμο. Στα δεξιά είχε στηθεί μια γιγαντοοθόνη για τους αγώνες του Euro, ενώ η αλήθεια είναι ότι δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε και καθίσαμε και εμείς στο πεζούλι χαζεύοντας τον τζερτζελέ και την Στοά Vittorio Emanuele ΙΙ που ενώνει την πλατεία του Ντουόμο με την Σκάλα του Μιλάνο.

Δημιούργησε δε τάση για να φτιαχτούν παρόμοιες στοές και σε άλλες ιταλικές πόλεις.

Το εσωτερικό της στοάς γεμάτο με καφέ και καταστήματα, με έναν υπέροχο θόλο και περιμετρικές τοιχογραφίες σε αυτόν ήταν όντως πολύ εντυπωσιακό.

Επόμενη μας στάση, καθώς όλη την πόλη την γυρίζαμε με τα πόδια πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που εγώ ως γιαγιάκα κουραζόμουν και ανεβαίναμε σε τραμ ή μπαίναμε στο μετρό, ήταν η Σκάλα του Μιλάνου- ένα κτίριο που δεν ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακό σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα. Και για το οποίο έχω φωτογραφία με την αφεντιά μου μπροστά σε πόζα Μαρίας Καλογεροπούλου – Κάλλας. Ε όχι και να ξεφτιλιστούμε. Έχουμε και ένα κούτελο στη blogoσφαιρα.

Το βράδυ μας βρήκε σε μια υπέροχη trattoria να τρώμε pizza στον ξυλόφουρνο και να έχουμε βρει το νόημα της ζωής ενώ έξω έβρεχε, η Ιταλία είχε φέρει ισοπαλία με τη Ρουμανία και εγώ είχα ήδη αρχίσει να έχω λίγα δέκατα τα οποία δεν με πτόησαν ούτε στο ελάχιστο σας διαβεβαιώνω.

Συνεχίζεται...