Μιλάνο ΙΙ

Η επόμενη μέρα μας ξεκίνησε από το Palazzo Reale δίπλα από το Duomo με μας να χαζεύουμε τα αγάλματα του Antonio Canova τα οποία ήταν όντως μοναδικά με πιο φημισμένο αυτό των τριών Χάριτων. Στη συνέχεια προχωρήσαμε προς το Castello Sforzesco με μένα να έχω τον τέλειο προσανατολισμό και να μας βγάζω καμπάνα έξω από το κάστρο.

Εντάξει μια ευθεία ήταν, ας μην το κάνουμε θέμα. Ο πεζόδρομος έσφυζε από κόσμο, τα μαγαζιά γεμάτα, εγώ σε ένα κλίμα γενικής ευφορίας και ο καιρός μας έκανε την έκπληξη και είχε μια υπέροχη λιακάδα.
ο πεζόδρομος το κάστρο από κοντά

Στα highlights του κάστρου είναι αυτός ο πίνακας του Leonardo da Vinci που η Ελληνίδα σταχτοπούτα έκανε τσατσιά για να τον τραβήξει,

αυτό το σιντριβάνι όπου όλοι πετούσαν κέρμα το οποίο έπρεπε να μπει μέσα αλλά η Ελληνίδα σταχτοπούτα αστόχησε την πρώτη φορά και δοκίμασε και δεύτερη για να σιγουρευτεί ότι η ευχή της θα πραγματοποιηθεί

και αυτός ο πίνακας που αναπαριστά τον δαφνοστεφανωμένο ποιητή αλλά παίζεται αν είναι έργο του Μπελίνι ή του Αντονέλο ντα Μεσίνα και η Ελληνίδα – πάντα- σταχτοπούτα δεν προβληματίστηκε και πολύ καθώς οι Ιταλοί γύρω γύρω ήταν πολύ πιο ωραίοι από τον κυριούλη που είχε κούπ θείτσας που βολτάρει μεσημέρι στο Κολωνάκι αλλά από τους ειδικούς θεωρείται φλαμανδικό στυλ!

Οι κήποι πίσω από το Castello είναι οι μεγαλύτεροι του Μιλάνου. Καταπράσινοι, με παγκάκια και πλήθος κόσμου που βόλταρε. Μάλιστα γινόταν και μια συναυλία από το πανεπιστήμιο και ιδού το συγκρότημα.

Ο δρόμος μας μετά από μια στάση για panini μας έβγαλε στην Εκκλησία της Santa Maria delle Grazie η οποία φημίζεται για το Μυστικό Δείπνο του Da Vinci που φιλοξενεί και τον οποίο δεν μπορέσαμε να δούμε δεδομένου ότι διαθέσιμα εισιτήρια υπήρχαν μέσω νετ για τον Αύγουστο που εμείς βέβαια θα είμαστε στη Κρήτη γιατί σαν το νησί μας πουθενά.
Συνεχίσαμε για το Εθνικό Τεχνικό και Επιστημονικό μουσείο του Leonardo da Vinci το οποίο ήταν κλειστό μέχρι τα μέσα Σεπτέμβρη. Εκεί κάπου προβληματίστηκα ότι κάτι δεν πάει καλά αλλά δεν πτοήθηκα. Οι φόβοι με έζωσαν λίγο αργότερα όταν περπατώντας έξω από ένα μεγάλο κτίριο που μετά έμαθα ότι είναι το Υπουργείο Δικαιοσύνης, ένα περιπολικό πέρασε από δίπλα μας και έκοψε ταχύτητα όχι για να μας χαιρετήσει, ούτε επειδή διαβάζει το blog μου και έχει κάτσει για τσιγάρο στον καναπέ μου. Το έπαιξα ανέμελη και συνέχισα μέχρι που βρεθήκαμε σε μια υπαίθρια αγορά τύπου L.A (λάικα) όπου μια καλή γυναικούλα πήγε να μου βουτήξει το πορτοφόλι. Δεν τα κατάφερε γιατί την πήρα είδηση.

Οι αντοχές του ανθρώπου είναι απεριόριστες. Σας το λέω εγώ που σκέφτομαι τον ποδαρόδρομο εκείνης της ημέρας και με πιάνει μια κούραση άλλο πράγμα. Φτάνοντας στην πιο νεανική συνοικία της πόλης, με τα περισσότερα στέκια για φαγητό και ποτό και τους περισσότερους έμο- έμο να δει το μάτι σου, πλήθος, εκατοντάδες, με κάτι αρβύλες, κάτι μαλλιά, κάτι ρούχα που πολύ απορώ από πού τα ψωνίζουν- είδαμε τα περιβόητα κανάλια του Navigli. Δεν ήταν και κάτι εκπληκτικό όπως βλέπετε:

Δεν ξέρω αν ήταν ένα σατανικά καλοστημένο σχέδιο εις βάρος μου αλλά φτάνοντας στη Via Montenapoleone που έχει όλα τα επώνυμα μαγαζιά, μετά από τόση κούραση δεν τράβηξα καμία φωτογραφία, δεν μπήκα σε κανένα μαγαζί και χάζεψα τις βιτρίνες αλλά όχι με την ευλάβεια που απαιτούνταν. Απαράδεκτη. Και μόνο γι’ αυτό πρέπει να ξαναπάω στο Μιλάνο ακόμα κι αν δεν έχω λεφτά για ψώνια!

Η επόμενη μέρα ήταν μια μέρα δύσκολη καθώς έβρεχε, εμείς θα φεύγαμε, εμένα με έπιασαν οι μελαγχολίες μου γιατί κράτησε τόσο λίγο και ήταν τόσο καλά. Πήγαμε στην πινακοθήκη της Μπρέρα, έφαγα δύο ενοχικές κουταλιές παγωτό καθώς πονούσαν τα λαιμά μου και ήμουν εμπύρετη, είδαμε το κατάστημα της Ferrari αλλά εμένα μου είχε τελειώσει η κάρτα μνήμης στη φωτογραφική και περπατήσαμε στα πολύ γραφικά σοκάκια της περιοχής γύρω από την πινακοθήκη.

Η μέρα έκλεισε με μια μεγαλειώδη καθυστέρηση της πτήσης όπου για μιάμιση ώρα μας είχαν μέσα στο αεροπλάνο καθισμένους και εγώ είχα την τρομερή επιθυμία να δείρω την Αμερικανίδα δίπλα μου, να περάσω πάνω από τη χαζοχαρούμενη αεροσυνοδό και να πάω να σηκώσω τα αφορολόγητα. Δεν το έκανα.
Κι επειδή όπως θα έχετε καταλάβει τον τελευταίο καιρό, έχω απίστευτα τρεχάματα με τη σχολή μου και έχω χαθεί, αυτή η ανάρτηση θέλω να κλείσει πολύ γλυκά. Δηλαδή κάπως έτσι: