Διευκρινίσεις

Ξεκινώ με τα ουσιώδη. Ζω. Βρίσκομαι στον πλανήτη εξεταστική. Κάνει ζέστη και διάβασμα. Κάνει νεύρα και διάβασμα. Κούραση και διάβασμα. Υπνηλία και πάντα διάβασμα. Τώρα που το σκέφτομαι δεν ζω. Φυτοζωώ αγκαλιά με τα βιβλία, παρέα με τις ασκήσεις, τελικά είμαστε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα.

Έχω διαβάσει όλα τα σχόλια. Δεν έχω προλάβει να απαντήσω στον καθένα όμως ξεχωριστά και έχω χαθεί και από τους δικούς σας οντάδες. Να με συγχωράτε. Εδώ στον πλανήτη εξεταστική τα πράγματα είναι κομματάκι ζόρικα. Και μπορεί πάντα να με ενδιέφερε το ταξίδι και όχι ο προορισμός όμως ετούτη την ώρα που βλέπω τη στεριά απέναντί μου θέλω διακαώς να αποβιβαστώ από το καράβι που λέγεται σχολή.

Θέλω να πω δυο πράγματα για την προηγούμενη ανάρτηση του ερωτηματολογίου γιατί πολλά ειπώθηκαν και σε μένα και στον Τζονάκο μου. Δεν έκανα αυτή την ανάρτηση για να καυτηριάσω ειδικά το περιοδικό το οποίο είναι από τα πιο έγκυρα και έχει μια μακροχρόνια ιστορία πίσω του. Γι’ αυτό δεν ανέφερα και όνομα. Άλλωστε έχω πολλές φορές πει ότι διαβάζω εφημερίδες, εγώ ήμουν εκείνη που πανηγύριζα και έκλαιγα μαζί όταν ανάρτησή μου δημοσιεύτηκε στα «Νέα», οπότε όχι δεν αυτοαναιρούμαι. Δεν έκανα αυτή την ανάρτηση για να μιλήσω επί προσωπικού. Έκανα αυτή την ανάρτηση γιατί ήθελα να σχολιάσω τη δημοσκόπηση συγκεκριμένα. Δεν έχω πρόβλημα με τις δημοσκοπήσεις γενικότερα. Στις εκλογές πανηγύριζα που με είχαν σταματήσει στα exit polls. Τόσο τρελή… ναι.

Δεν έχω κανένα μα κανένα πρόβλημα να μιλήσω για τη θανατική ποινή, για τα ιδιωτικά λέμε τώρα «πανεπιστήμια», για τα Μέσα μαζικής ενημέρωσης και λοιπά κοινωνικά ζητήματα. Δεν έχω πρόβλημα να μιλήσω επίσης για τους λόγους που με έκαναν να ανοίξω το blog, για το αν σερφάρω στο διαδίκτυο και αν έχω γνωρίσει άλλους bloggers από κοντά. Τα ιστολόγια μπορεί να είναι πολλά αλλά πρωτίστως είναι μέσα κοινωνικών αλληλεπιδράσεων και διαδράσεων μεταξύ ανθρώπων που λατρεύουν το διάλογο, έχουν μάθει να διαβάζουν, να μοιράζονται, να έχουν επιχειρήματα και να μην υψώνουν τον τόνο της φωνής τους για να επιβληθούν!

Με χαλάει όμως να απαντήσω σε ταξικές και κομματικές ερωτήσεις. Με χαλάνε οι ερωτήσεις του τύπου «ποια είναι η οικονομική σας κατάσταση.» Δεν αφορά κανέναν. Ούτε εσάς που με διαβάζετε, ούτε τους κολλητούς μου, ούτε τη γειτόνισσα. Αφορά μόνο εμένα. Την καθημερινότητά μου, τη ζωή μου. Με χαλάει η ερώτηση των σπουδών και της εργασίας. Όσοι με διαβάζετε θα έχετε ψιλοκαταλάβει με τι ασχολούμαι. Τι διαφορά όμως έχει αν είμαι στην Πάντειο, στη Φιλοσοφική ή στα ΤΕΙ Πειραιά. Αν είμαι κομμώτρια, ή έχω περίπτερο στη Πλατεία Μαβίλη δίπλα από τη καντίνα με το βρώμικο. Ποιον αφορά και ποια αλήθεια που καταθέτω αλλάζει μέσω του μορφωτικού (;;) επιπέδου που έχω (ή δεν έχω), των σπουδών που έχω ή δεν έχω κάνει;

Και τέλος, με χαλάνε οι κομματικές ερωτήσεις. Η προσπάθεια ταύτισης της πολιτικής με τα κόμματα. Που όχι δεν είναι έννοιες ταυτόσημες. Ούτε συνυφασμένες. Απέχουν έτη φωτός. Και δηλώνω πολιτικοποιημένη αλλά όχι κομματικοποιημένη. Εγώ είμαι αυτή που είχα κάνει την ανάρτηση για τους φασίστες της Χρυσής Αυγής. Για την Αριστερά που έχει βρει στον προφυλακτήρα. Για τα αεροπλάνα που πέφτουν, για τα ζώα που κακοποιούνται. Αυτά είναι πολιτική. Η ζωή γύρω μας, η ευαισθησία, τα ανοιχτά μάτια, τα ανοιχτά παράθυρα να μπαίνει η αλήθεια μέσα και να φυσά αεράκι αλλαγής. Πολιτική είναι να μην κατεβάζεις τα σκουπίδια με το ασανσέρ και να ξεχωρίζεις τα τενεκεδάκια της κόκα κόλα για την ανακύκλωση.

Μπορεί να ασχολήθηκα παραπάνω από όσο έπρεπε. Μπορεί και όχι. Πολλοί απλά πατήσατε το delete και καλά κάνατε. Πολλοί απαντήσατε και σας βγάζω το καπέλο. Εγώ πάλι προβληματίστηκα. Πίσω από τα ιστολόγια κρύβονται απλοί, καθημερινοί άνθρωποι. Με άγχη, ανησυχίες, φόβους για το μέλλον. Που τρέχουν να προλάβουν το λεωφορείο, βρίζουν στα φανάρια, κορνάρουν, γελάνε, περιμένουν τη συναυλία του Manu Chao και δεν έχουν πληρώσει ακόμα το λογαριασμό του κινητού. Α ναι, επίσης φλερτάρουν και κάνουν έρωτα. Ποιο μέσο θα μπορέσει να το αποδεχτεί αυτό;

Σας ευχαριστώ όλους…για όλα.

Υ.Γ. Από μεθαύριο και πάλι μαζί σας με νέα επεισόδια.