Στη ντάλα του Αυγούστου

Όταν ο Ρουβάς τραγούδησε στην πράσινη γραμμή οι κολλητές μου έκλαιγαν από τη στεναχώρια τους που η καριέρα του είχε πάει περίπατο με αυτόν τον τρόπο. Εγώ από την άλλη έκλεισα το κεφάλαιο «Σάκης» πριν καλά καλά το ανοίξω. Δεν ήταν που είχε θιχτεί η εθνική μου συνείδηση. Ήταν που είχε θυμώσει η γυναικεία μου υπόσταση. Γιατί τι να τα κάνεις τα μπράτσα, τους κοιλιακούς, τα μούσκλια όταν συνοδεύονται από φούστα του Valentino. Μα φούστα; Αυτή άνετα θα την φορούσα εγώ. Αυτός γιατί; Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής ούτε οι στίχοι με ενέπνεαν. «Θα σου κάνω μακαρόνια με κιμά για να φας και μασάζ στα πόδια σου αν πονάς;» Το επόμενο σκαλοπάτι θα ήταν να βγάλουμε τα φρύδια μας μαζί και να ανταλλάσουμε τις κρέμες του Κορρέ. Να πηγαίνουμε μαζί για αποτρίχωση και να απλώνουμε αντηλιακή στα μαλλιά. Βαριέμαι μόνο που τα γράφω. Όχι να τα κάνω και με το Σάκη συντροφιά. Αυτό δεν θα ήταν σχέση, αυτό θα ήταν βόλτα με τη Λουκία στα μαγαζιά. Και τη βαριέμαι τη Λουκία. Πολύ όμως!

Εντάξει, καταλυτικό ρόλο έπαιξε και ο Ερμής, όχι του Πραξιτέλη αλλά του Β3 που ήταν κούκλος. Και μου άρεσε. Σε μένα και σε όλες τις θηλυκές υπάρξεις του σχολείου. Στο παρκάκι μετά το σχόλασμα γινόταν λαϊκό προσκύνημα για χάρη του, που ήταν όντως μεγάλη. Και μου έγραφε κασέτες με τους Πυξ – Λάξ για να με μυήσει στο ρόκ. Και φυσικά τις έχω λιώσει για να μην του χαλάσω χατίρι (!!), δεν θέλει και ρώτημα. Μετά τα έφτιαξε με την κολλητή μου και εγώ γνώρισα το Θάνο. Άλλα ο Ρουβάς πήγε περίπατο. Και τη χαριστική κλωτσιά του την έδωσε ο Ερμής και τα Υπόγεια Ρεύματα.

Κι έτσι δεν έγινα ποτέ Ρουβίτσα. Πέρασα αλλά ποτέ δεν ακούμπησα γιατί το λεωφορείο με τα μουσικά ακούσματα μου με πήγε τσάρκες σε άλλες γειτονιές. Με οδήγησε σε δρόμους του ροκ κι έτσι δεν χτυπήθηκα ποτέ φωνάζοντας Σάκηηηη. Χτυπήθηκα όμως με τους Πυξ Λάξ ουκ ολίγες φορές τραγουδώντας «Μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτα».

Και να που στα γεράματα πήγα στο Μιχάλη. Δεν με έσυραν. Εγώ τις έσυρα. Και χοροπήδησα και το χάρηκα…καλά χαρά που θα έκαναν οι Πυξ Λάξ μαζί μου δεν το συζητώ. Αλλά έζησα την χαμένη μου εφηβεία. Μαζί με τα δεκαπεντάχρονα. Εγώ και οι φίλες μου. Μαζί με όλα τα Γυμνάσια του Νομού Ρεθύμνου και των γύρω χωριών. Κάτω από την εξέδρα. Κι ας βαριόταν ο Χατζηγιάννης. Κι ας είπε τα ίδια που λέει σε όλες τις συναυλίες…«είστε φανταστικοί, είστε το καλύτερο κοινό» και λοιπές κοινοτυπίες. Γιατί μπορεί Ρουβάς να εισήγαγε τον ποπ ήχο, ο Χατζηγιάννης έδωσε νόημα στο στίχο με εύπεπτες ερωτικές ατάκες και τα «χέρια ψηλά». Ναι, και χέρια σήκωσα και αναπτήρα άναψα και μέσα στα δεκαπεντάχρονα τραγουδούσα και το χάρηκα. Μόνο που να…στο τέλος δεν ήρθε ο μπαμπάς μου να με πάρει απέξω και δεν με πήρε τηλέφωνο να δει τι ώρα θα γυρίσω…τουλάχιστον.

Γιατί τουλάχιστον για τρελή πρέπει να με πέρασαν όταν πήγα να κόψω τα εισιτήρια και ρώτησα αν έχει φοιτητικό. Η πιο μεγάλη ήμουν εκεί μέσα. Ήθελα και φοιτητικό τρομάρα μου. Για τέσσερις ώρες γεύτηκα ορθοστασία και χοροπηδητό. Αντοχές τελικά που έχουν τα πιτσιρίκια, δεν το συζητώ…την επομένη ξύπνησα και με πονούσε η μέση μου!!

Υ.Γ. Μιχάλη, φιλική συμβουλή σου δίνω, πριν ξαναζητήσεις να μην μαγνητοσκοπεί το κοινό τη συναυλεία στο video wall, διόρθωσε το ορθογραφικά.