Κέρασμα

Αυτή η ανάρτηση θα μπορούσε να είναι έκθεση με θέμα «Πως πέρασα το καλοκαίρι.». Με φαντάζομαι σε ένα θρανίο, με κολαριστή ποδιά και κοτσίδες στα μαλλιά να προσπαθώ να χωρέσω όλα τα υπέροχα καλοκαιρινά μου παιχνίδια σε μια λευκή κόλλα, με μια μίζερη δασκάλα από πάνω μου να περιμένει να διαβάσει τα καμώματά μου. Αγχώνομαι, ιδρώνουν οι παλάμες μου. Θέλω τη μαμά μου. Όχι.

Θα μπορούσε να είναι μια βαρύγδουπη αμφισβήτηση ανθρώπων και πραγμάτων. Πως νιώθεις άραγε όταν ο κακοποιός με τα τετραγωνάκια στο δελτίο των 8 είναι γνωστός σου; Έχεις πιει έναν καφέ από τα χεράκια του, έχεις πει μια καλημέρα, τον ξέρεις κι ας μην το παραδέχεσαι; Ευτυχώς δεν έχεις μπει στο τζιπ των 82.000 προσημειωμένων €. Εντάξει γνωστός…απλά.

Θα μπορούσε πάλι να είναι μια προετοιμασία για τα επόμενα. Αυτά που με εξιτάρουν και με φοβίζουν. Με χαροποιούν και με αγχώνουν. Τελικά σε δουλειά να βρισκόμαστε…
Με μετέωρο βήμα ο Αύγουστος μοιάζει με χοντρό μεσήλικα άντρα καφενείου που βαριέται να παίξει ακόμα και τάβλι. Κατεβάζει τσίπουρα, έχει απλωμένα τα πόδια του σε καρέκλα, καπνίζει και κάνει χοντρά αστεία. Ο Σεπτέμβρης φορώντας γυαλάκια και θυμίζοντας δάσκαλο παλαιάς κοπής θα τον στείλει για έντεκα μήνες σπίτι του. Εμάς θα μας βάλει τιμωρία που περάσαμε τόσες μέρες γελώντας μαζί του. Κρατά βέργα ο Σεπτέμβρης, μοιάζει με το Βενιζέλο φυσιογνωμικά…τον φοβάμαι γαμώτο.

Θα μπορούσα πάλι να σας μιλήσω για τη συκιά κάτω από την οποία πάρκαρα πριν φύγω για διακοπές. Για το κούτσουρο που δεν πρόσεξα όταν επέστρεψα από αυτές, για τη λακκούβα που έκανα σε σχήμα φθινοπωρινού φύλλου στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου μου. Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι…εκνευρίζομαι.

Πάλι, θα μπορούσα να σας μιλήσω για το νησί μου, την Κρήτη που κουβαλά την ανεμελιά καλοκαιρινού τόπου και τη φρενίτιδα πόλης. Για τον κήπο με τις μανταρινιές. Για το σπίτι μας μέσα στο πράσινο. Για την αυλή, για τα κατσούνια της κυρίας Ρ., για όλα και για τίποτα. Επιλέγω τα λίγα προς το παρόν. Σιγά – σιγά και τα υπόλοιπα. Τσικουδιά κανείς;