Από τον Ελευθέριο...στον Ευάγγελο

Από την μεταπολίτευση και μετά, το πολίτευμα είναι εμφανές και ας διαφωνούν ορισμένοι. Βασιλευομένη δημοκρατία. Πιο βασιλευομένη δεν γίνεται. Δημοκρατία έστω, με την ευρεία έννοια του όρου, ας μην τα χαλάσουμε εδώ.
Από το Γέρο της Δημοκρατίας με τους πύρινους πολιτικούς λόγους, στον γιο Ανδρέα με την εξίσου μεγάλη πολιτική πειθώ που καθήλωνε τα πλήθη, στον εγγονό Γιωργάκη, πρόεδρο της Διεθνούς Σοσιαλιστικής, που αγαπά το ποδήλατο αλλά στον προφορικό ελληνικό κατά προτίμηση λόγο έχει μια μικρή δυσκολία΄ και από τον θείο Κωνσταντίνο Καραμανλή, στον ανιψιό Κωστάκη λάτρη του Μπαϊρακτάρη, ένα είναι βέβαιο. Το βασίλειο πάει προίκα, η καρέκλα και το χρίσμα δίνονται από πατέρα σε γιό ή από θείο σε ανιψιό αλλά το χάρισμα δεν είναι κληρονομικό. Αυτό αποδεικνύουν περίτρανα οι τελευταίοι στρατηλάτες ή αλλιώς οι wannabe πολιτικοί, προς το παρόν μόνο πολιτικάντηδες.
Και μπορεί ο Σημίτης να μην είχε μπαμπά ή θείο Σημίτη πρωθυπουργό, είναι όμως ο μόνος Κινέζος που κυβέρνησε την Ελλάδα. Για τον Μητσοτάκη πάλι ούτε λόγος. Τα παιδιά του πήραν προικώον αρκετά στρέμματα στο Ακρωτήρι με θέα όλο τον κόλπο της Σούδας και μια λαμπρή πολιτική καριέρα. Η Ντόρα κατά ειρωνεία αναμφισβήτητα της τύχης προσπαθεί σήμερα να μπαλώσει αυτό που ο μπαμπάς της δεκαπέντε χρόνια πριν είχε ευθαρσώς δηλώσει πως κανείς δεν θα θυμάται σήμερα.

Ακόμα όμως και εκεί που δεν εμπλέκεται η συγγένεια, προκύπτει η συνωνυμία. Κάποια ανώτερη δύναμη γνωρίζοντας την πετριά των Ελλήνων αναμειγνύει πολιτικούς του χτες με καταγωγή από την Κρήτη, με Θεσσαλονικιούς πολιτικούς του σήμερα. Κι έτσι ο Ελευθέριος συνάντησε τον Ευάγγελο. Ο Κρητικός πολιτικός που δραστηριοποιήθηκε σε περιόδους δύσκολες για τη χώρα, με προεξέχουσες την Κρητική Επανάσταση, τους Βαλκανικούς πολέμους, τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο, την αυταπάτη για μια Μεγάλη Ελλάδα έδωσε το χέρι του σε έναν από τους σημαντικότερους Υπουργούς των Κυβερνήσεων του Πασοκ, του μόνου που μέχρι στιγμής έχει χάσει πανηγυρικά από το Γιωργάκη. Κι ενώ το επίθετο και οι σπουδές στην Νομική μπορεί να είναι το κοινό τους χαρακτηριστικό, το χάσμα είναι αγεφύρωτο μεταξύ της Μεγάλης Ιδέας που καλλιέργησε ο καθένας ξεχωριστά. Ο πρώτος πίστεψε πως με τη συνεισφορά του και καλλιεργώντας την θα μπορούσε να δημιουργήσει μια Μεγάλη Ελλάδα. Ο δεύτερος προφανώς έχοντας Μεγάλη Ιδέα για τον ίδιο του τον εαυτό, επένδυσε σε μια δική του Ελλάδα. Οι λέξεις ίδιες, η σύνταξη διαφορετική, το νόημα εκ διαμέτρου αντίθετο.

Αυτό που απομένει είναι να δούμε που ο Ευάγγελος θα φτάσει. Για τον Ελευθέριο η ιστορία γράφτηκε. Αρχικά γεμάτη πόνο, γεμάτη αίμα, γεμάτη πικρία. Ο χρόνος έκανε καλά τη δουλειά του και ξαναγράφτηκε. Πιο αποστασιοποιημένα, χωρίς τον παραμορφωτικό φακό μπροστά ως πρίσμα μιας αντικειμενικά υποκειμενικής αλήθειας. Ο Ευάγγελος, με ένα επίθετο προίκα – έστω και δώρο της Θεάς Τύχης – απομένει να αποδείξει πως οι Μεγάλες Ιδέες δεν αποβαίνουν πάντα καταστροφικές για τον τόπο. Η Ελλάδα έχει την ανάγκη μιας αλλαγής η οποία δεν πρόκειται να προέλθει από δεξί τιμόνι. Τώρα αν ο Ευάγγελος οδηγήσει όχημα εξ αριστερών…αυτό και πάλι ο χρόνος θα το δείξει. Και είναι ο μόνος (ο χρόνος) τελικά που μπορεί να βγάλει καταστάσεις, ανθρώπους, ακόμα και μια χώρα από το τέλμα.