Κυριακή, Αυγούστου 31, 2008

Σχέση παρκαρίσματος

Σαν μια προσπάθεια για παρκάρισμα. Όχι στο περίπου, όχι γενικά και καθόλου αόριστα. Ακριβώς έτσι είναι μια σχέση. Κάθε σχέση, οποιασδήποτε υφής και γεύσης. Όλοι μας, ακόμα κι αν δεν έχουμε δίπλωμα, οδηγούμε ένα όχημα. Η σχέση είναι ο χώρος. Η προσπάθεια που καταβάλλουμε να παρκάρουμε αποτελεί το χτίσιμο αυτής. Τόσο απλά, τόσο γλαφυρά, ίσως και πεζά αλλά σίγουρα μεταφορικά. Και αμφίδρομα. Ακριβώς γιατί ο χώρος αποτελεί τη γέφυρα που η αντίπερα όχθη ρίχνει προς το μέρος μας για να την πλησιάσουμε και να παρκάρουμε.

Κάθε θέση έχει τα δικά της χαρακτηριστικά. Κάθε σχέση αναμφίβολα. Άλλες βρίσκονται σε πολύβουους δρόμους, πολύ κοντά ή ακριβώς εκεί που θέλουμε. Από πίσω ανυπόμονοι οδηγοί κορνάρουν, βρίζουν ενώ εμείς προσπαθούμε να παρκάρουμε. Με άγχος, με αγωνία, με μια δόση υπεροψίας. Άλλες πάλι είναι πολύ στενές. Ακόμα χειρότερα αν βρίσκονται και πάλι σε δρόμο με μεγάλη κίνηση. Άλλες θέσεις σε αναγκάζουν να καβαλήσεις πεζοδρόμιο. Να ζορίσεις το όχημα, να ζοριστείς εσύ. Το βλέπεις, το βλέπω. Αξίζει…γαμώτο. Αυτές οι θέσεις, αυτές οι σχέσεις, αυτά τα παρκαρίσματα είναι που μας ιντριγκάρουν. Το γεγονός ότι πολλές θέσεις – πάντα – παρκαρίσματος δεν είναι για τα κυβικά του οχήματος ας πάει στο καλό.

Κι αν τον πρώτο καιρό που το δίπλωμα είναι ακόμα ζεστό, κάποιες θέσεις προσπερνιούνται από φόβο, από τρόμο, από βαρεμάρα, όταν στα πόδια προστεθούν πολλά χιλιόμετρα, πολλά παρκαρίσματα σε μακρινές περιοχές, πολλοί γρατζουνισμένοι προφυλακτήρες…τα πράγματα σκουραίνουν επικίνδυνα. Μπορεί το νεαρό της ηλικίας να δικαιολογούσε τις στραβοτιμονιές, γιατί ναι, σε μικρή ηλικία πήραμε το δίπλωμα, αλλά όσο τα χρόνια περνούν, τόσο ένα καλό παρκάρισμα αποδεικνύει την αξία του οδηγού. Στην τελική, το ζήτημα είναι πως τα θέλω μεταβάλλονται, τα χρόνια περνάνε, οι προτεραιότητες αλλάζουν, και η ζωή μας κάνει πιο απαιτητικούς. Γιατί η ρουφιάνα η ζωή δεν υπακούει σε νόμους και έχει γραμμένους κάθε λογής τροχονόμους και κώδικες.

Κι είναι κάθε φορά, κάθε παρκάρισμα τόσο ξεχωριστό, τόσο μοναδικό, που διαγράφει όλα τα παρκαρίσματα του παρελθόντος. Αφήνει μόνο την εμπειρία ώστε να μην γίνουν τα ίδια λάθη. Λίγο πιο κοντά, λίγο πιο δεξιά, κόφ’ το αριστερά…μάταιος κόπος. Αποτελεί το παρκάρισμα μια από τις ελάχιστες διαδικασίες…που δεν μαθαίνεται, δεν συνταγογραφείται, δεν αποστηθίζεται τυφλοσούρτη. Κάθε θέση ξεχωριστή, κάθε σχέση αλλιώτικη. Αν δεν παιδευτείς, αν δεν κουραστείς, αν δεν ζοριστείς, πολύ απλά θα παρκάρεις πολύ μακριά. Στις θέσεις – αλάνες. Χιλιόμετρα μακριά από τον στόχο. Μίλια μακριά από τον σκοπό.

Το πιο βασικό είναι όμως πως όσο διαρκεί μια σχέση, κρατά και το παρκάρισμα. Μπορεί κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσεις πως οι ανάγκες, τα θέλω, οι επιθυμίες αλλάζουν. Τότε και πάλι…ξεπαρκάρεις με προσοχή. Χαιρετάς τη θέση που σε φιλοξένησε. Κρατάς το συναίσθημα της πρώτης φοράς, της προσπάθειας, του συναισθήματος. Σίγουρα, σε λίγα ή πολλά χιλιόμετρα παρακάτω μια άλλη σχέση θα σου κλείσει το μάτι. Θα σε αναγκάσει να πατήσεις αλάρμ, να ξεφυσήσεις στιγμιαία και να ξεκινήσεις την διαδικασία του παρκαρίσματος. Που κάθε φορά είναι όπως την πρώτη φορά.

Κι αυτό που με αγχώνει, πλέον σε πρώτο ενικό εκμυστήρευσης είναι πως η άγνοια κινδύνου που εγώ κουβαλώ, δεν δόθηκε δώρο με το δίπλωμα, δεν διδάχτηκε σε κανένα βιβλίο οδήγησης…φοβάμαι ότι απλά είναι γονιδιακό κουσούρι, σφάλμα του κατασκευαστή…

Αφιερωμένο …

40 σχόλια:

Matrix είπε...

Και τι έγινε που έχεις άγνοια κινδύνου στο παρκάρισμα ???

Δεν είναι επικίνδυνο. Το πολύ πολύ να ψιλοστραβώσεις καμία ζάντα, αν το ανεβάζεις συνέχεια στο πεζοδρόμιο ή να βρείς λίγο στον πίσω.

Πταίσματα μπροστά στην επιτυχία του παρκαρίσματος.

Απίστευτο post άλλη μια φορά.

:)

Ανώνυμος είπε...

Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω;

Μιά σχέση δεν ΜΠΟΡΕΙ να είναι σαν το παρκάρισμα. Το παρκάρισμα είναι στατικό, μπήκες στη θέση και... στάθηκες. Το χειρότερο ακόμα, έσβησες τη μηχανή. Και το ...ακόμα χειρότερο,βγήκες και από το αυτοκίνητο!

Η σχέση είναι δυναμική, η σχέση αναπτύσσεται, δυναμώνει... θα έλεγα ότι η σχέση είναι σαν την είσοδο σε αυτοκινητόδρομο χωρίς όριο ταχύτητας... χωρίς ΚΑΝΕΝΑ όριο ταχύτητας. Γκαζώνεις, σπινάρεις, φτάνεις τα 250... 300, απολαμβάνεις τον ίλιγγο της ταχύτητας, η αδρεναλίνη ανεβαίνει.

Κάποιοι κρατάνε την ταχύτητα ψηλά, σταθερή, κάποιοι άλλοι φρενάρουν. Πολλοί κόβουν, και ...βγαίνουν από τον αυτοκινητόδρομο.

Εγώ, Cinderella, κάποτε ξεπέρασα τα 300... και κάποια στιγμή το αυτοκίνητο ανατράπηκε. Η αίσθηση, η μαγική αίσθηση υης ταχύτητας δεν χάθηκε... όταν ξεπεράσεςι κάποια χιλιόμετρα, δεν χάνεται ποτέ, ακόμα και αν ανατραπεί το αυτοκίνητο.

Να είσαι καλά, πάντα στον αυτοκινητόδρομο, ποτέ στο parking... και με 1000!

Ανώνυμος είπε...

Με έβαλες σε σκέψεις... Δεν έχω δίπλωμα ούτε μπορώ να οδηγήσω. Λες γι' αυτό να κουτουλάω συνέχεια??? Μην σκας για την άγνοια κινδύνου. Πέρνα καλά, διασκέδασε και μάζεψε εμπειρίες!

PN είπε...

Σχέσεις και παρκάρισμα...μμμ...ωραία παρομοίωση!!! Δεν την είχα σκεφτεί. Ίσως γιατί το παρκάρισμα μου τη δίνει στα νεύρα. Αλήθεια, γιατί δεν το είχα σκεφτεί τόσο καιρό...;;;;!!!!!

Σκέψου όμως, ότι στην περίπτωση του αυτοκινήτου υπάρχει και το συνεργείο. Στην περίπτωση της σχέσης, τι αντίστοιχο υπάρχει;

Ανώνυμος είπε...

Για όλα αυτά που έγραψες αλλά κυρίως γιατί ΔΕΝ είχα άγνοια κινδύνου στο παρκάρισμα έχω σταματήσει να οδηγώ εδώ και δύο χρόνια!!!

Ετοιμο το Παρισάκι δεύτερο μέρος. Θα ακολουθήσει και τρίτο, όμως!

katerina είπε...

Cindy μου,
ναι η σχέση είναι ένα παρκάρισμα.
Ενα ζόρικο παρκαρισμα ......της Ζωής του καθενός μας.
Ενα παρκάρισμα που ελπίζεις ότι θα σε χωρέσει.
Μια θέση να χωρέσει την υπαρξη σου.
Και ελπίζεις να μην γρατζουνιστείς, να μην σε χτυπήσουν, να μην σου σπάσουν ...το αυτοκίνητο.
Ζητάς να αγκαλιασει η θέση την ...ζωή σου. Να την ασφαλίσει, να την προστατεψει.

Συχνά, αν το αυτοκίνητο είναι ένας .....τετραλιτρος γοτθικός ναός,....δεν χωράει.
Και ο ιδιοκτήτης του το παρκάρει και ...προεξέχει, και κινδυνευει ...να τσαλακωθεί.
Αλλά ....ποιος δεν μαγευτηκε απο την ερώτηση.....με παιρνει;;;
΄
Όσοι πάλι ποτέ δεν αναρωτήθηκαν...μπορούν να πάνε στο parking, να αφήσουν τα κλειδιά και ...κάποιος θα τους το παρκάρει.
ΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΑ.
Άλλωστε το αντίτιμο του ...ασφαλούς παρκαρίσματος είναι πολύ μικρό.
Αν το ...αντέχεις.

leondokardos είπε...

....και παρκάρουμε καμιά φορά έτσι πρόχειρα, προσωρινά, βιαστηκά...
Θα φύγουμε μετά ψάχνοντας για "καλό
παρκάρισμα", βέβαιοι οτι η θέση είναι η πιο ταιριαστή, θα χωρέσουμε...
Μας γρατζουνίζουν όμως,εντάξει, φτάνει η ζημιά να μην αφήσει σημάδια, αλλά και πάλι ίσως κάτι μείνει, εμπειρίες παρκαρίσματος...

Τελικά θα βρούμε τη "ξεχωριστή', τη "μοναδική" θέση να παρκάρουμε, αυτή ήταν... Να τη κρατήσουμε, πάντα την ίδια, αυτή που τόσο καιρό αναζητούσαμε. Θα μπορέσουμε άραγε ;;
Μα μέσα σ΄αυτή τη προσπάθεια δεν κρύβεται όλη η γοητεία ;; Σχέση ζωής...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ξέρεις τί νομίζω;
Το μοναδικό πρόβλημα με το παρκάρισμα, είναι να μην είσαι διατεθειμένος ν'αλλάξεις αυτοκίνητο, προκειμένου να "σε πάρει".
Ψηφίζω ρίσκο και άγνοια κινδύνου.

Nikos Lioliopoulos είπε...

Παρομοίωση("σε πρώτο ενικό εκμυστήρευσης"...):
Ειμαι ενας χώρος για πάρκινγκ που χωράει λιμουζίνα . Αλλα...υπάρχει μια καρέκλα στη μέση, που άφησε κάποιος πονηρός περίοικος για να μη του παίρνουν τη...θέση του!
θα βρεθεί άραγε κάποιος να την παραμερίσει ; Οχι εγω πάντως.....

Σοφία είπε...

Ε λοιπόν ποτέ δεν θα σκεφτόμουν να παρομοιάσω τις σχέσεις με το παρκάρισμα! Ίσως επειδή δεν οδηγώ και συνεπώς δεν παρκάρω ;-)

stojohn είπε...

Σιντι?

Πάρε μηχανή κορίτσι μου, τα άλλα ειναι μηχανήματα του διαβόλου...

"ζαχαρούλα.." είπε...

Καλό μήνα κουκλίτσα.... καλή εβδομάδα... καλό φθινόπωρο!!!!

φιλάκιαααααααα....!

andreas athanasopoulos είπε...

συμφωνω με DE LA METTRIE...εγω την μονη σταθερη σχεση που έχω ειναι ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ...γιατί Σε μία εποχή κατάπτωσης των ιδεολογιών, σε μία περίοδο που οι διαχωριστικές γραμμές σε κόμματα έχουν πέσει, στην ιστορική χρονική στιγμή που οι θρησκείες συγκρούονται και οι κοσμοθεωρίες δοκιμάζονται, έννοιες και ιδέες όπως ο Ολυμπιακός, που στηρίζονται σε πανίσχυρες ιδεολογικές βάσεις και απεικονίζουν και αντιπροσωπεύουν ευρεία λαϊκά στρώματα, μένουν στέρεες στο πέρασμα του χρόνου, στο πέρασμα της εξουσίας των διαχειριστών τους…
Ο Ολυμπιακός είναι λαϊκή μάζα. Η πιο ευρεία, η πιο ισχυρή, η μεγαλύτερη κοινωνική πλειοψηφία. Και μέσα από την ιστορία του καταγράφει τον πόνο του απλού ανθρώπου, το δάκρυ του απογοητευμένου, την ελπίδα του μεροκαματιάρη, την προσδοκία του κόσμου του λιμανιού, την απογοήτευση των αδικημένων, το ξέσπασμα της βάσης, τη νίκη του λαού απέναντι στα διαχρονικά κατεστημένα και την ελίτ της πλουτοκρατίας.

Γι' αυτό ο Ολυμπιακός ΑΝΗΚΕΙ στο ΛΑΟ του και όχι στους εκάστοτε -μεταβατικούς- διαχειριστές του. Και η δική μας πρόταση που μπορεί να διασφαλίσει στην ομάδα μας ένα σταθερό και όχι αβέβαιο μέλλον είναι σαφής και συγκεκριμένη: ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ στον ΘΡΥΛΟ μέσα από ένα σύστημα διακυβέρνησης αντίστοιχο της Ρεάλ ή της Μπαρτσελόνα όπου τα πραγματικά μέλη (όχι με διαδικασίες γιαλαντζί… αντιλαμβάνεστε τι εννοώ) ψηφίζουν και επιλέγουν προέδρους με θητεία συγκεκριμένη (2 ή 3 χρόνια) και βάσει των προτάσεών τους για μεταγραφές, υποδομές, εμπορική πολιτική, αγωνιστική δράση.

Θέλουμε έναν Ολυμπιακό που να στηρίζεται σε ισχυρές βάσεις. Εναν Ολυμπιακό που ΔΕΝ θα επιστρέψει ξανά στα πέτρινα χρόνια, όταν ο σημερινός ή ο εκάστοτε διαχειριστής του κουραστεί, βαρεθεί, πουλήσει ή του τελειώσουν τα λεφτά. Η σχέση αυτή, όπως είναι σήμερα ή όπως μπορεί να εξελιχθεί αύριο, είναι σχέση εξάρτησης. Και ο Ολυμπιακός εκφράζει εξ ορισμού, από τη βάση της ιδεολογίας του την ανεξαρτησία και τη δημοκρατικότητα.

cinderella είπε...

@ Μatrix

Κι όμως είναι πολλοί αυτοί που φοβούνται μην στραβώσουν οι ζάντες τους, μην γδάρουν το όχημα τους. Γιατί Μάτριξ μου, το να μάθεις να τσαλακώνεσαι και να μην σε ενδιαφέρει πως κυκλοφορήσεις μετά έξω θέλει πολύ μεγάλη μαγκιά. Θέλει κότσια, θέλει πολλά.
Καλά να περνάς! Πολλά φιλιά!!

cinderella είπε...

@ De la mettrie μου
Παλιότερα πίστευα στη μαγεία των μελοδραματικών καταστασεων, των ντελαπαρισμένων σχέσεων, του πόνου, των δακρύων και των συνεχών σκωτζέζικων ντους ως απόδειξη τρανής αγάπης, μεγάλης καψούρας.

Κι όμως. Όσο τα χρόνια περνούν τόσο πιστεύω πως οι σχέσεις που δεν είναι ντυμένες με ζόρια είναι αυτές που τελικά αξίζουν.
Και φυσικά εννοείται πως δεν αναφέρομαι σε σχέσεις όπως η δική σου. Η δική σου ήταν ευλογία...
Είσαι πολύ τυχερός de la mettrie αλλά μην μου ζητάς να τρέχω με 300.
Δεν επιλέγω το parking. Επιλέγω όμως την ασφάλεια μου. Μπορεί να με κατηγορήσεις πως ρισκάρω εκ του ασφαλούς. ίσως. Τουλάχιστον δεν φοβάμαι να βγω έξω με γρατζουνιές. Φοβάμαι όμως να χάσω εμένα, με ότι κι αν σημάινει αυτό.

cinderella είπε...

@ Θείε Σκρούτζ αφού το έγραψα. Όλοι οδηγούμε ακόμα και χωρίς δίπλωμα!
Κι όσο για τις κουτουλιές...δεν πειράζει. Γιατρεύονται! :)

cinderella είπε...

@ Vk μου στην περίπτωση της σχέσης υπάρχει ο χρόνος και οι άλλες θέσεις παρκαρίσματος. Υπάρχουν οι φίλοι. Υπάρχουμε εμείς!
Άσε που ορισμένα σημάδια είναι λάφυρα του πιο γοητευτικού πολέμου, της πιο απρόσμενης μάχης, του έρωτα!
Εμένα πάλι πάντως το παρκάρισμα με αγχώνει αφάνταστα!

cinderella είπε...

@ Πέννυ μου θα έρθω να το διαβάσω!
Πάντως μην κόψεις την οδήγηση...!

cinderella είπε...

@ de la mettrie συγχώρα με αλλά ξέχασα να σου γράψω κάτι βασικό. Πως μια σχέση είναι ένα διαρκές παρκάρισμα. Μια ακατάπαυστη προσπάθεια να παρκάρεις και να βολευτείς σε ένα χώρο. Να χωρέσεις σε μια θέση, σε μια αγκαλιά. Μην το παίρνεις στατικά. Πάρτο μεταφορικά.
Εξάλλου με 300 απλά φεύγεις. Φεύγεις μακριά!

cinderella είπε...

@ Κατερίνα μου...δεν θα ξαναμιλήσω για παρκάρισμα. "Δεν με παίρνει."
:)

Γιατί τι να την κάνεις την οδήγηση αν δεν υπάρχει χώρος για παρκάρισμα, αν δεν υπάρχει χρόνος και θέληση. Το γράφει όσο το δυνατόν πιο γλαφυρά ο Λιολιόπουλος. Ένας περίοικος στη μέση της θέσης που θες έχει βάλει ένα γαζοτενεκέ. Ετσι απλά για να την βλέπεις άδεια και να εκνευρίζεσαι. Μην τον κουνήσεις ούτε γι αστείο. Μόλις παρκάρεις, αν παρκάρεις και κατεβείς θα σου το χαράξει από άκρη σε άκρη. Έτσι, επειδή παράκουσες, για να σε πονέσει. Χειρότερη και πιο άδικη ζημιά δεν υπάρχει. Μαλάκες...

BUTTERFLY είπε...

Σιντυ μου! εχτες σου αφησα σχολιο και σημερα δεν το βλεπω...που πηγε; οεο!

BUTTERFLY είπε...

Τεσπα δεν πειραζει καπου θα χαθηκε...
Η δικη μου αποψη ειναι καπου αναμεσα στη δικη σου και του de la mettrie.
Η σχεση αν ειναι στατικη, απλα παρκαρισμα η αραγμα..φασκελοκουκουλωστα.
δεν μπορει ομως να ειναι και συνεχως στα 250-300 με φουλ γκαζια, γιατι κι αυτο κουραζει. Περναει λοιπον αναλογα με τις εποχες απο διαφορες φασεις...αν αντεχει στις διακυμανσεις εχει καλως...αν οχι, τοτε απλα πεθαινει...

Ανώνυμος είπε...

Παιδεύουμε όλοι να χωρέσουμε μιά σχέση -να την στριμώξουμε- μέσα σε μιά αλληγορία: Η Cindy στο παρκάρισμα, εγώ στο τρέξιμο... και μετά περιγράφουμε, ή βγάζουμε συμπεράσματα, όχι από την ίδια τη σχέση, αλλά από την...αλληγορία! Τι σημαίνει παρκάρισμα, τι σημαίνει τρέξιμο...

Κάποιος λατρεύει την ήρεμη, τη σταθερή σχέση- ή έτσι νομίζει, κάποιος άλλος την ορμητική, τη θυελλώδη, το θέμα είναι να βρεί ο κάθε ένας αυτή τη σχέση - ή αυτές τις σχέσεις- που του ταιριάζουν, που θα κάνουν ευτυχισμένο αυτόν και τον σύντροφό του. Με μιά προυπόθεση: ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΣΕΙ! Και να τρέξει, και να παρκάρει...

Ζω μιά ζωή μάλλον... έξω από τα συνηθισμένα, είχα σχέσεις μάλλον προς τα 200 την ώρα, και κάποια στα 1000... -το αυτοκίνητο ντεραπάρισε, τιμωρήθηκα γιά "υπερβολική ταχύτητα"- δεν έχω παρκάρει μέχρι σήμερα, προτιμώ να αφήνω το αυτοκίνητο στο ...συνεργείο- με ζηλεύουν αυτοί που δεν έζησαν όπως εγώ, ζηλεύω αυτούς που ζουν ήρεμα... ο καθένας ζηλεύει αυτό που δεν έζησε...και συνήθως ζει αυτό που του ταιριάζει, ή αυτό με το οποίο συμβιβάζεται.

katerina είπε...

Τι λες Cindy μου, .....τώρα κι αν πρέπει να μιλάμε!!!!
Τρελό, κουφό, απίστευτο, παράλογο, ....αλλά τα καταφέραμε.
Με τα χέρια, με τα πόδια, με "και τι έγινε", ....μας πήρε.
Σιγά που τα ...άλογα θα ήταν πιο ...δυνατά απο μας.

Σου επιτρέπω να με λές ...Ζινα. Πάντα μου άρεσε....

marianaonice είπε...

Φοβερός παραλληλισμός!
Σχέσεις και παρκάρισμα!!
Ακριβώς έτσι!!
Η αίσθηση του κινδύνου δεν διδάσκεται!
Και η πείρα πάντα είναι μία φλόγα που φωτίζει μόνον όσους έχουν καεί!!
Μπράβο σου ciderella!

cinderella είπε...

@ Leondokarde μου δεν ξέρω. Μάλλον για να είμαι ειλικρινής δεν είμαι σίγουρη. Αν βολευτούμε, μετά ξεπαρκάρουμε έυκολα; Μήπως τελικά κάποιες φορές και το διπλοπαρκάρισμα είναι επικίνδυνο; Μην γελάσεις αλλά διπλοπάρκαρα για δύο λεπτά και μου έμεινε. Κι έστω στο δρόμο βρέθηκαν 2 φίλοι και με βοήθησαν. Στη ζωή; Πως να ξεπαρκάρεις από θέσεις παγίδες που δεν αξίζουν το αντίτιμο της στάθμευσής;

cinderella είπε...

@ Βιολίστρια μου, ναι!! Το όχημα είμαστε εμείς και τα θέλω μας. Τα κυβικά του είναι οι ανάγκες μας! Το μέγεθος ο χαρακτήρας μας!
Κι εγώ τα ψηφίζω καλή μου κι ελπίζω η ζωή να μας δικαιώσει!

cinderella είπε...

@ Φοβάμαι Λιολιόπουλέ μου. Τον περίοικο και τις διαθέσεις του. Που θα βγει να γρατζουνίσει το όχημα, να σκάσει τα λάστιχα, να σπάσει τους καθρέφτες...
Κι ότι με διαολίζει περισσότερο είναι αυτές οι τσάμπα μαγκιές...
Τρελαίνομαι. Μπορώ νομίζω να τα κάνω λίμπα!

cinderella είπε...

@ Σοφάκι καλώς ήρθες πίσω!
Κι όμως ακόμα κι εν αγνοία σου...κι εσύ παρκάρεις! ;)

cinderella είπε...

@ Stojohn, μόνο που βλέπω τη φώτο σου πάνω στη μηχανή παθαίνω ναυτία και φόβο και πανικό...και θέλω και τη μαμά μου...και κατέβα αμέσως κάτω!! :)))

cinderella είπε...

@ Ζαχαρούλα μου καλησπέρα, καλό μήνα και καλή εβδομάδα! :)

cinderella είπε...

@ Αντάρτη, αν και είμαι γαύρος δεν είναι πολύ ευγενικό στα σχόλια μου να ποστάρεις ολόκληρη την ανάρτησή σου, ειδικά όταν δεν έχει καμία σχέση με το ζήτημα που συζητιέται.

Μπορείς αν θές να τη δούμε να χρησιμοποιούσες τον κώδικα και να πεις δείτε ΕΔΩ.

cinderella είπε...

@ Χριστινιώ μου δεν ξέρω που πήγε. Δεν διαγράφηκε τίποτα πάντως. Μήπως δεν αναρτήθηκε;
Αλλιώς θα μου είχε έρθει και στο μάιλ μου.
Παντως ναι, έχεις δίκιο. Τελικά κάπου στη μέση πρέπει να είναι τα πράγματα μόνο που εγώ το παρκάρισμα το θεωρώ ως δυναμικό και όχι στατικό φαινόμενο. :)
Καλησπέρες κούκλα μου!

tzonakos είπε...

Το στυλ σου εχει αλλάξει.
Δεν μου βγάζεις απ το μυαλό οτι ειναι αυτοβιογραιφκό το άρθρο.
Αλλα αυτο ειναι δικό σου θέμα και δεν μας αφορά.

Δεν το ειχα σκεφτεί ποτέ ετσι.
Πάντα έπιανα την καλύτερη θέση παρκαρίσματος ανάλογα την περιοχή.
Κυρίως δεν ήθελα να ...ενοχλώ ;)

cinderella είπε...

@ de la mettrie

Mεγάλη η κουβέντα που είπες. Ο καθένας ζει αυτό που αντέχει να ζήσει, που μπορεί να σηκώσει. Τελικά όλα είναι θέμα επιλογών αλλά πως γίνεται η μοίρα να εμπλέκεται τόσο καθοριστικά; Μήπως εμείς είμαστε αυτοί που την ορίζουμε και αυτή; Η' για όλους είναι γραμμένη; Πραγματικά σαν αναρώτηση μου βγαίνει όλο αυτό. Παρεκκλίνω; Ίσως αλλά ξέρω οτι δεν παρεξηγούμαι.

cinderella είπε...

@ Μου επειτρέπεις να σε λέω τρελή; Σου πάει!!

cinderella είπε...

@ Μαριάνα μου πολύ μου άρεσε αυτό που είπες. Ή αλλιώς όπως λέει και ο Παπακωνσταντίνου στο Πόρτο Ρίκο, "αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει!"
Καλημέρες!! :))

cinderella είπε...

@ Τζονάκο μου, πάντα εγώ, πάντα εδώ, πάντα μα παντα ίδια και απαράλλαχτη. Αμετανόητη και ξεροκέφαλη. Εγώ. :)
Νομίζω οτι το σημερινό μου πόστ το αποδεικνύει περίτρανα! :)
Καλημέρες!

leondokardos είπε...

Α, στη ζωή cindy μου !!
Εκεί, αφού ίσως μισοπαρκάρουμε σε διάφορες θέσεις, ξαφνικά θα επιλέξουμε μια θεσάρα να !! Τα δεδομένα άριστα, προοπτικές οι πιο ταιριαστές. Θέση άνετη, απάνεμη, ηλιόλουστη, απρόσβλητη.
Χωρέσαμε μια χαρά, αυτή αναζητούσαμε τόσο καιρό, θέση μόνιμη.

Κι όμως, όπως περνά ο καιρός, πιθανόν να μας γρατζουνίσουν, να μας προκαλέσουν ζημιές που ποτέ δε περιμέναμε. Μπορεί κι ενα βαρύ όχημα μάρκας Μοίρα να μας κτυπήσει, ζημιά μη επισκευάσιμη.

Τότε,εαν έχουμε τα κότσια οσο είναι καιρός, φεύγουμε απο τη θεσούλα μας, αναζητούμε άλλους τόπους.
Αλλιώς μένουμε, έτσι γρατζουνισμένοι οσο αντέξουμε...

Έστι είναι το παρκάρισμα στη ζωή.
Τίποτα δε σου εξασφαλίζει σιγουριά.
Το αντίτιμο της στάθμευσης ποτέ δεν ξέρεις αν αξίζει.

ΥΓ. Να ...παρκάρεις cindy μου.Τι στο καλό θα το κάνουμε το όχημα !!!

cinderella είπε...

Leontokarde μου μετά από τόσες μέρες καθυστέρησης, τελικά θέλω να σου πω πως σε ευχαριστώ που εσύ έχεις παρκάρει το διαδικτυακό σου όχημα μέσα στο σαλόνι μου. Υπόσχομαι κανείς να μην το πειράξει. Να έχεις πάντα εσπρέσο δίπλα σου, θέα προς τη θάλασσα και τασάκι μπροστά σου.
Ας γρατζουνίζονται όλα τα υπόλοιπα έξω. Μέσα στο σαλονάκι μου θέλω τους δικούς μου ανθρώπους. Εσάς. Εσένα!