6 bloggers στη Μελίκη

Όταν η Κατερίνα με πήρε τηλέφωνο, με πέτυχε στο περίπτερο την ώρα που ζητούσα το Cosmopolitan Σεπτεμβρίου. Ο περιπτεράς δεν είχε το cosmo αλλά με ρώτησε αν ήθελα να μου το φέρει την επομένη. Η Κατερίνα με ρώτησε αν θα πάμε να βοηθήσουμε στη συγκομιδή των τεύτλων. Είπα «ναι» στον περιπτερά, αστόχησε η φράση, ένα «τέλεια» ακούστηκε από την άλλη γραμμή και πριν προλάβω να πω όχι είχε κλείσει για να ειδοποιήσει τους υπολοίπους.
Και καταλαβαίνω ότι έχω κάνει μεγάλη γκάφα. Την ξαναπαίρνω και τη ρωτώ πολύ γλυκά τι εννοούσε για να εισπράξω το λίγο απαξιωτικό σχολιάκι «Καλά δεν είδες στο blog του Λιολιόπουλου ότι αρχίζει η συγκομιδή στη Μελίκη και θα απέχει για λιγάκι;». «Όχι» ψέλλισα. «Δεν πειράζει, αρκεί που είπες ναι». Κατάλαβες φίλε αναγνώστη; Ατσίδας είσαι, το έπιασες.

Και ξεκινήσαμε. Πέντε bloggers σε ένα θηρίο. Ο Αντώνης είπε ότι είναι jeep. Εμένα περισσότερο σε ερπυστριοφόρο μου έφερνε αλλά δεν μίλησα. Φυσικά και οδήγησε αυτός. Αν και όλοι είχαμε δίπλωμα αμφιβάλλω αν τα πόδια μας θα έφταναν στα πετάλια. Και αρχίζει το ταξίδι του μαρτυρίου. Εγώ γκρίνιαζα. Ο Αντώνης ήταν αμίλητος. Και ο Matrix με τον Vk είχαν βαλθεί να μας σπάσουν τα νεύρα. Στο Σείριο ζήτησε ο Matrix στάση για καφέ. Στο Λεβέντη, ο Vk για τυρόπιτα. Στο καμμένα βούρλα ο Matrix για λουκουμάδες. Στα Τρίκαλα ο Vk για χαλβά φαρσάλων. Στα επόμενα δέκα χιλιόμετρα πολύ σοβαρά ο Αντώνης τους είπε ότι θα τους κατεβάσει. Η Κατερίνα δεν θέλει και ρώτημα. Έστριβε τσιγάρα μανιωδώς και σήκωνε ανά δέκα λεπτά το κινητό να απαντήσει στις κλήσεις του Λιολιόπουλου που ήθελε να δει που φτάσαμε.

Και φτάσαμε. Και παθαίνω σοκ. Στην κεντρική πλατεία της Μελίκης να έχει βάλει ο Λιολιόπουλος 4 αρνιά στη σούβλα και να παίζουν λάιβ κλαρίνα. Όλο το χωριό να έχει μαζευτεί για να μας χαιρετήσει, φίλοι και γνωστοί του Λιολιόπουλου να μας καλωσορίζουν και – στο Θεό που πιστεύεις- ο Λιολιόπουλος να έχει τυπώσει τα αγαπημένα του κείμενα από τα blog μας και να θέλει να τα διαβάσει. Τέτοια λαχτάρα είχα καιρό να πάρω. Ξεκίνησε με το πόστ της Κατερίνας «γιατί δεν έγινα λεσβία». Εντάξει, το παραδέχομαι. Το χάρηκα!!!
Πάντως κάτι το ταξίδι, κάτι ο καφές, η τυρόπιτα, οι λουκουμάδες, ο χαλβάς που είχα φάει, ήρθε και η μυρωδιά του αρνιού που δεν τρώω και είπα ότι θα πεθάνω στη Μελίκη. Ο Μatrix να έχει ενθουσιαστεί με κάτι πιτσιρίκες, ο Vk με το φαγητό, ο Αντώνης με το κρασί κι εγώ με τον 25χρονο γιατρό του χωριού που έκανε το αγροτικό του εκεί.

Η επόμενη μέρα μας βρήκε στους αγρούς. Φυσικά όχι όλους. Ο Vk έμεινε στην πλατεία να κλέψει στο τάβλι τους παππούδες. Ο Matrix είπε ότι θα βοηθούσε κάτι κοριτσάκια στα Μαθηματικά – ήμαρτον Παναγία μου. Η Κατερίνα ήταν η πρώτη που ανέβηκε στο τρακτέρ για να επιτηρήσει, ο Αντώνης μπήκε αμέσως στο κλίμα και εγώ στο νόημα. Στο πρώτο πονάκι που ένιωσα δεν έδωσα σημασία. Στο δεύτερο φοβήθηκα πάρα πολύ γιατί είμαι και σε κρίσιμη ηλικία, οπότε στο τρίτο κίνησα για το κέντρο υγείας. Τόσο χάλια.

Το βράδυ βρήκε τον καθένα από εμάς ξεχωριστά. Γυρίζοντας στον ξενώνα έπεσα πάνω στο Matrix που κι εκείνος από κάπου γύριζε. Και μπαίνοντας στο δωμάτιο πέτυχα την Κατερίνα ντυμένη να έχει γυρίσει κι αυτή από κάπου. Εντάξει, φυσικά και είμαι πολύ διακριτική. Φυσικά και δεν ρώτησα κανέναν τους που ήταν. Για χαζή με περνάς; Μην απαντήσεις. Βέβαια ο Vk είναι απορίας άξιο που κοιμήθηκε το βράδυ αλλά ούτε αυτό δεν ρώτησα.

Η Κυριακή ξημέρωσε λαμπρή. Φυσικά επειδή θα φεύγαμε. Ο Λιολιόπουλος ήταν σκασμένος. Από το πρωί είχε βάλει ένα κοκορέτσι στη σούβλα για μεζέ. Ο Αντώνης δεν του χάλασε χατίρι και κατά το μεσημέρι ακόμα το καραβάνι δεν είχε ξεκινήσει δεδομένου ότι ο οδηγός είχε κεφάκια. Καλά δεν το συζητώ ότι κάτι κοριτσάκια ήρθαν να χαιρετήσουν το Matrix και κλαίγανε. Ούτε πως εγώ χαιρέτησα το γιατρό κλαίγοντας. Το ρεμάλι ο Vk έμαθα ότι από το τάβλι, το είχε γυρίσει στην πόκα και είχε μαδήσει τους παππούδες του χωριού. Βέβαια τα παππούδια δεν το είχαν καταλάβει και είχαν έρθει να αποχαιρετήσουν αυτό το χρυσό παιδί. Οι τσέπες του ήταν έτοιμες να σκάσουν. Μα τι άνθρωπος!! Την Κατερίνα ήρθε ένας Ιταλός να τη χαιρετήσει. Μου θύμισε τον τύπο που της είχε κουβαλήσει την βαλίτσα στην Τήλο αλλά όρκο δεν παίρνω. Εγώ αποφάσισα πως δεν τους ξανακάνω παρέα. Σας παρακαλώ. Μην με αφήνετε μόνη μαζί τους!

Το όχημα που οδηγήσαμε στο χωράφι του Νίκου!!