Λονδίνο...εδώ...

Κανονικά το πόστ αυτό θα έπρεπε να είχε τίτλο «Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως». Κάναμε το βήμα. Δύο βαλίτσες με υπέρβαρο 8 κιλά που δεν πληρώσαμε, δυο χαμογελαστές αεροσυνοδοί της Ολυμπιακής και 3.30 ώρες πτήσης.

Αν το δώρο που μου έστειλε ο Θεός είχε όνομα, θα λεγόταν Λίζα. Μαζί στο check in, μαζί στην πτήση, μαζί 6 μπουκαλάκια κρασί κερασμένα από την Ολυμπιακή.

Και έφτασα. Και αποβιβάστηκα. Μπορώ να καυχηθώ πως πήρα τον ήλιο μαζί μου. Το καλοκαίρι στην αγκαλιά μου. Την αγωνία στις αποσκευές μου.

Και είναι βάλσαμο ακόμα και του μεγαλύτερου πόνου να συλλογίζεσαι αυτά που άφησες πίσω και αυτά που σε περιμένουν.

Γενικά δεν έχω σήμα. Χτες ειδικά προσπαθούσα να μιλήσω με τη μαμά μου. Το απαιτούσα, δεν το διαπραγματευόμουνα. Είχα βγει λοιπόν με τις φόρμες και το μπουφάν στον κοινόχρηστο και προσπαθούσα να νιώσω εκείνη τη μαγική ζεστασιά που έχει μάθει να διαπερνά το ακουστικό, να αγγίζει όλα τα κύτταρά μου. Τα κατάφερα. Μια ελληνίδα πέρασε, έκατσε δίπλα μου και μου πρόσφερε στριφτό τσιγάρο. Καταλήξαμε τέσσερις μέσα στο κρύο, να γελάμε, να καπνίζουμε, να νιώθουμε αμηχανία.

Σήμερα πρώτη μέρα στη σχολή. Ξανά φοιτήτρια. Ξανά σε ουρές. Ξανά σε τάξεις. Αν για κάτι παινεύομαι είναι που μπορώ να πορευτώ κομμένη στα δυο. Μισή εκεί, μισή εδώ.

Μόνο τα κομοδίνα δεν κουβάλησα. Εσάς σας χώρεσα, εσάς σας βόλεψα. Κι ίσως είναι η μοναδική σχέση, αυτή που έχω μαζί σας που δεν πρόκειται να μεταβληθεί. Γιατί πολύ απλά μια σύνδεση μας ενώνει. Στο Λονδίνο λοιπόν. Μέχρι πρότινος λάτρευα το Παρίσι. Νομίζω σαν κάθε θηλυκό που σέβεται τον εαυτό του θα συνεχίσω να έχω σταθερή σχέση με την πόλη του φωτός και παράνομο δεσμό δίπλα στον Τάμεση.

Βολευτείτε…και μην γκρινιάζετε. Μπορεί να μην βλέπετε πια ήλιο από τα παντζούρια, αλλά εγώ εδώ, συνεχίζω ακόμα να προσφέρω ζεστό καφέ.

Υ.Γ. Μια εβδομάδα πριν ανεβαίνοντας τη Μεσογείων άκουγα αυτό το τραγούδι και τα μάτια μου έτρεχαν ζεστά ποτάμια. Η εικόνα είχε χαθεί, και μόνο φώτα μου σιγομουρμούριζαν τους στίχους.