Δευτέρα, Νοεμβρίου 17, 2008

Μνήμες Πολυτεχνείου...

Η γενιά του Πολυτεχνείου. Με το χακί αμπέχονο. Με το κόκκινο όραμα. Με την Αριστερά στο προσκεφάλι. Με τον Che σε αφίσα. Με τις βραδιές στα κουτούκια της Καισαριανής. Ακούγοντας Θεοδωράκη. Στοιχηματίζοντας σε ένα αύριο πολύ διαφορετικό με στριφτά τσιγάρα άφιλτρα.

Η γενιά μετά το Πολυτεχνείο. Κούκλα. Θεά. Με το παλτό από τα Ζαρα που κουμπώνει λοξά. Με το φούξια όραμα γιατί αυτό είναι της μόδας. Με την αριστερά κάτω από το σιδερένιο κρεβάτι του ΙΚΕΑ γιατί να μωρέ…έπιανε χώρο. Με τις βραδιές στον Πλούταρχο που έβγαλε καινούργιο cd. Σφαγή κάθε βράδυ. Υπέροχα. Ακούγοντας και Γιάννα Τερζή που και που (…με θυμάσαι την πόρτα χτυπάς χαράματα.). Παλεύοντας να κρατήσει τα κεκτημένα άλλων εποχών. Αυτά που για τους προηγούμενους ήταν αυτονόητα. Ήταν δεν είναι πια.

Δυο γενιές δίπλα, πιασμένες σφιχτά. Αγκαλιασμένες. Η δεύτερη γαλουχήθηκε με βάση την πρώτη. Η πρώτη αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά της δεύτερης. Και οι δύο έχουν γράψει την ιστορία τους μέσα στα λάθη. Τα λάθη δεν είναι κακά αρκεί να έχεις τη δύναμη και το κουράγιο να τα διορθώνεις. Ή έστω να μην τα επαναλαμβάνεις. Καμιά από τις δυο γενιές δεν το διδάχτηκε αυτό.

Κι όμως. Δεν φταίει η γενιά μετά το πολυτεχνείο που έμαθε και σφετερίστηκε τον σταρχιδισμό. Φταίει η γενιά του Πολυτεχνείου που ξεπούλησε την πιο σημαντική στιγμή της νεότερης Ελλάδας σε τιμή ευκαιρίας. Χωρίς καν κάτω από το κόστος. Απλά χωρίς κόστος. Που μετέτρεψε την πολιτική σε μικροκομματισμό και σε μπλουζάκι τύπωσε την φράση «ήμουν κι εγώ στο Πολυτεχνείο». Δεν το τύπωσε μόνο. Το φόρεσε κιόλας. Κι αναρριχήθηκε σε βουλευτικούς θώκους και αξιώματα. Μέσα από τα ταγιεράκια chanel η μπλούζα φαίνεται. Μέσα από τα φιμέ τζάμια των Cayenne η μπλούζα φαίνεται. Μέσα από τον ξύλινο - ο Θεός να τον κάνει πολιτικό - λόγο, φαίνεται. Μέσα από το δήθεν, μια στιγμή, μια νιότη που ήταν ξύπνια αλλά αποκοιμήθηκε φαίνεται. Φαίνεται και πληγώνει. Εκείνη η λάμψη σε εκείνο το βλέμμα που κάποτε έκαιγε δεν φαίνεται. Εκείνη έχει χαθεί. Γιατί η γενιά του Πολυτεχνείου πήρε τα ηνία στα χέρια της και απλά βολεύτηκε. Γλυκάθηκε. Δεν έχουμε δα και χούντα. Και σταμάτησε να ονειρεύεται.

Και η γενιά μετά το Πολυτεχνείο σαν αδιάβαστος μαθητής που δεν ξέρει την τύφλα του αντέγραψε ότι είδε από τον πίσω. Από τη γενιά του Πολυτεχνείου στην προκειμένη περίπτωση. Αντέγραψε τη στάση ζωής. Υιοθέτησε τον μικροκομματισμό. Μετέτρεψε την σημαντικότερη στιγμή της νεότερης Ελλάδας σε πανηγυράκι με τραπεζάκια. Έδειρε και Δαπίτες. Πολύ όμορφα, πολύ γενναία, πολύ αριστερά. Πάντα αριστερά. Αποστήθισε το ρουσφέτι, και ζήτησε να βολευτεί. Λιγάκι αριστερά το τελευταίο.

Στο περιθώριο αυτών των γενιών βρίσκονται κάποιοι άλλοι. Κάποιοι που έζησαν το Πολυτεχνείο αλλά δεν τύπωσαν μπλουζάκι. Που δεν έκαναν το αυτονόητο ηρωισμό. Που δεν κυνήγησαν τα υπόλοιπα. Κάποιοι που μεγάλωσαν με τον μύθο του Πολυτεχνείου αλλά δεν αντέγραψαν τις τακτικές των εμφανών ηρώων. Κάποιοι που δεν στήθηκαν σε τραπεζάκι για να δείξουν ότι η σημερινή γενιά θυμάται το Πολυτεχνείο.
Αθόρυβα…γιατί η ιστορία μόνο κάνει κρότους.
Σιωπηλά...γιατί οι φωνές θυμίζουν σειρήνες και φέρνουν στο νου ουρλιαχτά.
Αυτοί ελπίζω φέτος να άφησαν και για μένα ένα γαρύφαλλο στο Πολυτεχνείο. Φέτος που είμαι μακριά.

34 σχόλια:

βιολιστης στη στεγη είπε...

"Eδώ γενιά του Πολυτεχνείου! Σας μιλάει η φωνή των ανελεύθερων απανταχού πολιτών, η φωνή των απανταχού εξαπατημένων ιδεαλιστών. Αδέρφια μας της επόμενης γενιάς, μαζί χέρι-χέρι, στον δρόμο που χάραξε το σύστημα, στο δρόμο των καταπατημένων ονείρων..."
Εδώ η καλή γενιά του Πολυτεχνείου Σίντυ μου... Που αξίζει να το θυμόμαστε μόνο και μόνο γιατί μας έδωσε το "Οραμα"... Εστω και για λίγο...

Matrix είπε...

Εμένα αυτή η κουβέντα για αυτούς που το εξαργύρωσαν κτλ με ενοχλεί και ξέρεις γιατί, γιατί έτσι απαξιώνεται μια πρόσφατη (εγώ έτσι τι νιώθω και ας μην είχα γεννηθεί τότε) μεγάλη αντίδραση, ξεσηκωμός χωρίς φόβο.

Πάντα υπάρχουν κάποιοι που εκμεταλλεύονται καταστάσεις και γεγονότα και πάντα υπάρχουν και οι ανώνυμοι αγωνιστές που είναι και πολλοί περισσότεροι.
Όλοι χωράνε.

PS. Και επειδή καλά είναι τα απαξιωτικά για κάποιους που το εξαργύρωσαν, αλλά ένας-δύο από αυτούς στεκόταν μπροστά στο τάνκς και διαπραγματεύονταν ή έτρωγαν απίστευτο ξύλο και δεν διάβαζαν για να πάρουν υποτροφία.
Δεν νομίζω τότε να σκέφτηκαν, "α μια μέρα θα γίνω βουλευτής"

phlou...flis είπε...

Το θέμα είναι τί γίνεται μ' αυτή τη γενιά που ούτε χούντα έζησε μα ούτε και Πολυτεχνείο. 'Ασχετα αν τριγυρω της υπάρχουν πολλές κρυφές και ελεεινές "χούντες". Αλλά "Πολυτεχνείο" δε βλέπω, τουλάχιστον προς το παρόν.

leondokardos είπε...

Δικαιολογημένο και απόλυτα κατανοητό το ξέσπασμά σου και οι συγκρίσεις των "τότε" και των σημερινών γενεών.
Δυστυχώς έχουμε μια μανία και ιδιαιτερη τάση εμείς οι ΄Ελληνες να γκρεμίζουμε ο,τι όμορφο φτιάχνουμε.
΄Ετσι και με το Πολυτεχνείο. Αυτοί που ξερουν να τιμούν ,σιωπούν. Και οι άλλοι,δυστυχώς οι περισσότεροι,απλά εκμεταλεύονται και καπιλευόνται αγώνες και μνήμες των άλλων.
Μια στάση σιωπής,σκυμμένο κεφάλι και ένα γαρύφαλο αφημένο στο μνημείο,εκεί στο χώρο του Πολυτεχνείου, θα ήταν ίσως ο πιο σεμνός φόρος τιμής.

Ανώνυμος είπε...

Μην ξεχνάς ότι η γενιά μετά το Πολυτεχνείο γνώρισε διαφορετικά ιδανικά, μεγάλωσε σε ένα άλλο περιβάλλον. Ο καθένας μας από αυτό λαμβάνει ερεθίσματα και προσπαθεί να προσαρμοστεί για να προχωρήσει. Αν τα μόνα ερεθίσματα είναι τα ψώνια και η Γιάννα Τερζή, τότε ίσως θα έπρεπε να σκεφτούμε τι είναι εκείνο που αποτρέπει σήμερα τους νέους από το να λειτουργούν με γνώμονα τα ιδανικά και τα όνειρά τους. Για τη γενιά του Πολυτεχνείου, που πήρε τα ηνία και βολεύτηκε... σηκώνει μεγάλη κουβέντα. Καλό σου βράδυ, Cinderella!

OnWine είπε...

Μπραβο, Cindy... μπράβο, μπράβο "νεαρά σκεπτόμενη"... μπραβο από κάποιον που ήταν εκεί... που τα "έζησε", και όσα προηγήθηκαν, και όσα συνέβησαν, και την προδοσία τους...

Σε παρακαλώ, διάβασε (εσύ, δεν το γράφω γιά τους αναγνώστες σου) την σημερινή μου ανάρτηση...

Και πάλι μπραβο, Cindy... (το εννοώ, ξέρεις πόσο απεχθάνομαι τα ...μπράβο)

Και γιά τον Matrix, που ΚΑΙ θέλει, ΚΑΙ πρέπει να ελπίζει, να του πω ότι ο φόβος ήταν εκεί... μόνο οι ανόητοι δεν φοβούνται... και ότι όχι... δεν χωράνε όλοι... και ότι το κουράγιο, το θάρρος, ή αυταπάρνηση ΤΟΤΕ δεν δικαιολογούν την αθλιότητα του ΤΩΡΑ... και αν θέλει να ελπίζει, και αν θέλει παραδείγματα, ας τα βρεί μέσα στά τόσα άλλα... η ιστορία μας είναι γεμάτη από ηρωισμούς που δεν "εξαργυρώθηκαν"...

Artanis είπε...

Σταχτοπούτα γειά σου...Ούτε εγώ ήμουν μέσα, ανήκω μάλλον στην αμέσως επόμενη γεννιά...Κι εμείς πάντως με αυτά τα ίδια όνειρα είχαμε γαλουχηθεί, άσχετα αν τα ξεχάσαμε οι περισσότεροι στη στροφή του δρόμου...
Συγκινούμαστε όμως -αν και μια φορά το χρόνο- πια, και ξαναθυμόμεαστε εν είδει μνημοσύνου τους νεκρούς, ανάμεσα στα ρεπορτάζ των τηλεοράσεων για επισόδεια, όμηρες σημαίες κλπ...
Δεν αλλάζει ο άνθρωπος...Οι νέοι τρέχουν όσο είναι νέοι και μετά βολέυονται κι αυτοί...Γίνονται κατεστημένο και βαράινουν, από την ηλικία και το πάχος...Θυμούνται τα νεανικά κατορθώματα μόνον όταν καυγαδίζουν με τους νεώτερους...Αυτή είναι η μοίρα του Πολυτεχνείου, και όλων τον Πολυτεχνείων πανταχόθεν...

PN είπε...

Ισορροπημένη όπως πάντα μικρό μου Όγιο.

Ξέρεις πόσες φορές έχω τσακωθεί με τον πατέρα μου για το θέμα του Πολυτεχνείου. Το πόσο το κατακρεούργησαν μερικοί (προφανώς δεν είναι όλοι, αλλά αυτοί που φαίνονται χαλάνε την πιάτσα!!!) από τους πρωτεργάτες του; Και να σου πω βρε Matrix μου, όντως πολλοί δεν πήγαν σκεπτόμενοι ότι θα γίνω βουλευτής και θα φάω τα χρήματα του ελληνικού λαού στο όνομα ενός Πολυτεχνείου, αλλά μερικοί άλλοι το έκαναν... Και ποτέ στη ζωή μου δεν κρίνω τους ανθρώπους εκ της προθέσεως, αλλά εκ του αποτελέσματος. Φταίνε τα Οικονομικά σε αυτό; Μπορεί....

Υ.Γ. Είδες Σχολιαστή που τελικά συμφωνούμε κιόλας...παρότι μας την λες ως αναγνώστες!!!

ikor είπε...

Σίγουρα κάποιοι έκαναν το Πολυτεχνείο franchising! Το εξαργύρωσαν και με το παραπάνω. Τότε που ακόμα τα επιτόκια ήταν ψηλά...

Αν το μόνο τους προσόν ήταν πως εκείνο το βράδυ ήταν εκεί, τότε κακώς το έκαναν!

Όμως ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα: το ότι ήταν εκεί εκείνο το βράδυ κάτι σημαίνει!

Από έναν άνθρωπο λοιπόν που στις 17/11/73 ήταν σπίτι του και φόραγε παντόφλες, προσωπικά προτιμώ εκείνον που ρίσκαρε.

Κι αν αποκτήσει εκείνα τα χαρακτηριστικά που τόσο εύστοχα περιγράφεις cinderella, ας ψάξουμε να βρούμε κάποιον άλλον που ξέρει να ρισκάρει!

dyosmaraki είπε...

Θα μου επιτρέψεις να μην θεωρώ την "γενιά του Πολυτεχνείου" ως την γενιά των "βολεμένων" κάτι που ακούω να λέγεται συχνά.

Το αντίθετο θα έλεγα...

-Είναι η γενιά που υπέφερε πολλά δεινά που οι σημερινές γενιές ούτε καν έχουν ονειρευτεί.

-Είναι η γενιά που στερήθηκε το δικαίωμα λόγου γιατί μεγάλωσε σε περίοδο χούντας που εύχομαι καμία γενιά να μην ξαναζήσει.

-Είναι η γενιά που βίωσε συνταρακτικές αλλαγές στην Παιδεία. Που ενώ μίλαγε στο σπίτι τη δημοτική την ανάγκασαν να μάθει μια "ξένη"γλώσσα, την καθαρεύουσα. Και μόλις έγινε η μεταπολίτευση της είπαν "τώρα θα ξαναμιλήσεις τη γλώσσα που παλέψαμε να σε κάνουμε να ξεχάσεις".

-Είναι η γενιά που έζησε με τον θεσμό της μαθητικής ποδιάς και του ξύλινου χάρακα.

-Είναι η γενιά που βίωσε τον νόμο περί τεντυμποϋσμού και εξευτελισμού.

-Είναι η γενιά που έζησε ανελεύθερα, αφού δεν είχε κανένα δικαίωμα λόγου, όχι μόνο στην οικογένεια αλλά σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα.

Για αυτούς και για πολλούς άλλους λόγους θεωρώ πως δεν τους πρέπει αυτή η απαξίωση. Κάποιοι από αυτή τη γενιά τουλάχιστον αν και μεγάλωσαν σε μια ανελεύθερη κοινωνία βρήκαν τη δύναμη και το κουράγιο να ενώσουν τη φωνή τους για να διεκδικήσουν το δικαίωμα στην ελευθερία και τη δημοκρατία. Αυτά δηλαδή τα αγαθά που βιώνουμε σήμερα (με όλα τους τα κουσούρια-καμία σχέση όμως με συνθήκες χούντας)

Για ποιά βολή μιλάμε? Αφού για χρόνια πάλευαν να πιάσουν μια δουλειά. Βλέπεις ήταν η γενιά που υπήρχαν φάκελλοι "κοινωνικών φρονημάτων" και τους βάραιναν.Και όσοι μετά από αγώνες κατάφεραν να πετύχουν επαγγελματικά, μαγκιά τους, δεν σημαίνει πως τους χαρίστηκε τίποτα.

Και τότε και τώρα και αύριο και πάντα θα υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που θα καπηλεύονται τους αγώνες άλλων για να αυτοπροβληθούν έστω και αν οι ίδιοι ποτέ δεν συμμετείχαν στους κοινούς αγώνες. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως έχουμε το δικαίωμα σήμερα να απαξιώνουμε τους όποιους αγώνες έφεραν σε πέρας εκείνοι που αγωνίστηκαν.

* Συγγνώμη για το σεντόνι....

katerina είπε...

Θυμάμαι το περσυνό σου.
Ειδα και το φετινό σου.
Και φέτος έβρεχε πολύ. Πάρα πολύ.
Ξεπλένει καρδιά μου...
Να δούμε ποσα πια μπορεί να παρασύρει απο τα χαλάσματα της μιζέριας αυτή η βροχή.

cinderella είπε...

@ All
Στην αρχή σκέφτηκα να γράψω ξεχωριστό ποστ. Μα για να πω τι; Μετά θέλησα να κατεβάσω αυτή την ανάρτηση. Ναι, είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει. Μετά από 100+ αναρτήσεις.
Όλες αυτές τις μέρες τριγυρνούσε στο μυαλό μου η ανάρτηση που είχα κάνει πέρυσι για το Πολυτεχνείο. Και λογικά την συνέκρινα με αυτήν. Δεν μετανιώνω. Το κομμάτι αυτής της γενιάς που έχει καρπωθεί τους αγώνες του Πολυτεχνείου και το κομμάτι της σημερινής γενιάς που το χειρίζεται επίσης στρεβλά υπάρχει όσο ρομαντικοί κι αν είμαστε. Ακόμα κι αν σε ημέρες μνήμης καλό είναι να τιμούμε τους νεκρούς, δεν είναι κακό να μην καυτηριάζουμε τους ζωντανούς. Έτσι κι αλλιώς και οι δύο συνιστώσες οδηγούν στο να μην ξεχνάμε. Και αυτό είναι το ζητούμενο.

cinderella είπε...

@ Βιολίστρια μου ναι. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, γιατί οτι διαγράφουμε δεν υπήρξε κι ότι δεν υπήρξε επαναλαμβάνεται.
Εξαπατημένοι ιδεαλιστές...πολύ μου άρεσε αυτό!!

cinderella είπε...

@ Μatrix σε παραπέμπω να διαβάσεις την περυσινή μου ανάρτηση για το Πολυτεχνείο. Το λόγο για τον οποίο στεναχωριέμαι. Το λόγο για τον οποίο αντιδρώ. Γιατί θεωρώ πολύ υποκριτικό να μετατρέπουν σε ηρωισμό το αυτονόητο. Να κάνουν σημαία μια κίνηση που ζυμωνόνταν πολύ καιρό πριν.
Όσο για αυτούς που μπήκαν μπορστά στο τανκ και μετά έγιναν βουλευτές...μια στιγμή δεν αρκεί για μια ζωή! Και η πορεία μας κρίνεται από πολλές στιγμές, όχι απο μια.
Ναι υπήρξαν και αρκετοί που άξιζαν. Υπήρξαν και αλλοι που όχι.
Καλημέρες.

cinderella είπε...

@ phloufli αυτή τη γενιά εγώ την κατατάσσω μετά από το Πολυτεχνείο. Και μας περιλαμβάνει όλους. Και τους 40άρηδες, 30άρηδες και δεν συμμαζεύεται!!

cinderella είπε...

@ Λεοντόκαρδε μου ναι. Νομίζω οτι αυτό είναι το ζουμί της ανάρτησης μου. Ίσως λίγο γλαφυρά...αυτό θέλησα να περάσω.
Καλημέρες!

cinderella είπε...

@ Θειε Σκρουτζ μου αυτό το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Ποιο είναι το εμπόδιο και έτσι δεν μπορούν οι νέοι να σκεφτούν με βάση τα ιδανικά τους και τα όνειρά τους. Μάλλον ο φόβος. Μάλλον η ανασφάλεια. Μάλλον οι συνθήκες ζωής, τα οικονομικά, η πρόνοια, και πολλά άλλα που πάνε από το κακό στο χειρότερο. Δεν τους δικαιολογώ. Απλά εικασίες κανω.

cinderella είπε...

@ Σχολιαστή μου λόγω τρεξίματος δεν προλαβα να διαβάσω την ανάρτησή σου. Θα το κάνω το απόγευμα.
Αυτό...που παντα σε αυτή τη χώρα κάποιοι θέλουν να εξαργυρώνουν τη στάση ζωή τους, μετατρέποντας τις επιλογές τους σε ενα αλισιβερίσι δεν ξέρω κι εγώ με ποιόν με εκνευρίζει απίστευτα.

Ανώνυμος είπε...

Γεια σου Cinderella, είδα ότι άφησες σχόλιο στο blog της Άσπας http://aspaonline.blogspot.com/ που τυγχάνει να είναι η συζυγός μου και πέρασα να "καθίσω λίγο στον καναπέ".
Μου άρεσε η ανάρτησή σου για τις μνήμες του Πολυτεχνείου και ήθελα να προσθέσω δύο λόγια από τον Βίκτωρ Ουγκώ που διάβασα σήμερα σε ένα e-mail :

"Όταν η δικτατορία είναι γεγονός, η επανάσταση γίνεται δικαίωμα"

Ίσως στην εποχή μας έχουμε συνηθίσει να ζητάμε περισσότερα δικαιώματα και να έχουμε ξεχάσει την ... επανάσταση!
Να' σαι καλά.

marianaonice είπε...

"Γιατί η γενιά του Πολυτεχνείου πήρε τα ηνία στα χέρια της και απλά βολεύτηκε..."

Υπάρχουν όμως ακόμη οι μη βολεμένοι που συνεχίζουν να πορεύονται cinderella μου, και κυνηγούν το όραμα γιατί πιστεύουν ότι δεν χάθηκε, απλά κρύφτηκε μέσα σ΄όλη αυτή την καφρίλα που μας σκέπασε και είναι δική μας ευθύνη να το αποκαλύψουμε και να το κάνουμε και πάλι όραμα των παιδιών μας!

Να περνάς όμορφα στο Λονδίνο που ετοιμάζεται να υποδεχθεί φαντάζομαι τα Χριστούγεννα!

tzonakos είπε...

Περιγράφεις καλλα την σχέση 'εναγκαλισμού' των δύο γενιών αλλα θα διαφωνήσω οτι ξεπουλήθηκε κατι, με την έννοια του ευτελούς αντίτιμου.
Αφησαν να εξελιχθεί σε κατι ας πούμε εμπορεύσιμο, όλο αυτο το συμβάν του Πολυτεχνείου γενικότερα, και ναι, εξαργύρωσαν κάμποσοι την φήμη τους επειδη "ήταν κι αυτοί στο Πολυτεχνείο".
Εγω το λάθος το βρίσκω στο οτι δεν ειδαν 15, 25 χρόνια μπροστά τότε, όλοι οι πολιτικοί, συνδικαλιστες και κάθε λογής ...επαναστάτες *μπιπ*
Ποιά χρήση έγινε όλης της θυσίας τόσων ανθρώπων που βασανίστηκαν, σακατεύτηκαν, πέθαναν ;
Τελος να πω οτι την Ημέρα του Πολυτεχνείου δεν νιώθω να γιορτάζω, πένθος νιώθω, θλίψη και δεν μπορώ να λεω πολλά. Τι άξιο μπορώ να βρω να πω εγω ;
Σεβασμός, περισυλλογή, ορόσημο ζωής.

Ανώνυμος είπε...

http://www.marielartwork.com/

Ταχυδρόμος! είπε...

Εργατικά, δυναμικά, αντιστασιακά..

cinderella είπε...

@ Αρτάνις μου αν το δικό μου πόστ ήταν απαισιόδοξο, το δικό σου σχόλιο κατέβηκε δυό σκαλιά ακόμα παρακάτω. Δεν θέλω να πιστεύω οτι είναι τόσο μάυρα τα πράγματα. Ούτε θέλω να τα ωραιοποιώ φυσικά. Θέλω όμως να πιστεύω πως μια ολόκληρη γενιά δεν σβήνει επειδή κάποιοι σφετερίστηκαν και άλλαξαν τα όνειρά της.

cinderella είπε...

@ Vk χαίρομαι που συμφωνούμε! :)))
Φιλιά μούτρο!
Υ.Γ.Με γειά τα ρούχα. Το σουκού θα παω κι εγώ αγορά. Όχι notos gallery αλλά oxford street. Εντάξει το ξέρω οτι δεν είναι το ίδιο αλλά τι να πεις!! :)))
χαχαχα!!

cinderella είπε...

@ ikor μου ναι, μετράει και μάλιστα πολύ πως εκείνο το βράδυ ήταν εκεί αλλά δεν μετράει μια στιγμή για μια ζωή. Και εμένα αυτό το σύστημα με έχει μάθει πως συνεχώς περνάμε εξετάσεις. Εξετάσεις στα επαγγελματικά, εξετάσεις στα προσωπικά. Δεν αρκεί μια επιτυχία για να με κρατήσουν στη δουλειά, ούτε ένα σ' αγαπώ σε μια σχέση. Κάπως έτσι και γι αυτούς. Συνεχείς εξετάσεις...
Και όχι μόνο το φορεμένο μπλουζάκι! :))
Καλησπέρες!!

cinderella είπε...

@ Δυοσμαράκι μου συγγνώμη ειλικρινά αν αυτό το μήνυμα σου πέρασα. Ειλικρινά στεναχωριέμαι. Δεν ήταν στόχος μου να απαξιώσω μια ολόκληρη γενιά. Δεν ήταν στόχος μου να μηδενίσω τους αγώνες και τις προσπαθειες.

Και γιατί δεν ήταν αυτός ο στόχος μου; Γι αυτόν εδώ ακριβώς τον λόγο: /εδώ

Στόχος μου ήταν να καυτηριάσω αυτούς που απαξίωσαν μια ολόκληρη γενιά.
Μαλλον δεν το πέτυχα. Κριμα.

cinderella είπε...

@ Κατερίνα...χαίρομαι που τουλάχιστον αυτό το blog έχει αρχείο. Και που θυμάσαι και την περυσινή ανάρτηση.
Φιλάκια πολλά (και αγκαλιές φυσικά!!)

cinderella είπε...

@ Βασίλη να χαίρεστε την όμορφη οικογένεια που έχετε!!
Φιλιά στις μικρές και στο Winnie!!

cinderella είπε...

@ Mariana μου γι αυτούς που δεν βολεύτηκαν λοιπόν είναι γραμμένη η ανάρτηση!!
Καλά περνάω!
Να μην είχαμε και διάβασμα καλά θα ήταν!! Αλλά δεν μας αφήνουν ήσυχους να γυρίσουμε το Λονδινάκι με το πάσο μας!!

cinderella είπε...

@ Τζονάκο μου το σχόλιο σου αποτελεί ακόμα μια απόδειξη του οτι μάλλον πολύ στρεβλό νόημα βγήκε από αυτό που ήθελα να περάσω. Δεν πειράζει. Του χρόνου θα προσέξω περισσότερο!!
Πολλά πολλά φιλιά και ρίξε μια ειδοποίηση τι γίνεται με το blog τελικά.
Παμε wordpress με 2 ρόδες ή όχι;;

cinderella είπε...

@ Ταχυδρόμε μου...και αθόρυβα!! :)))
Φιλια!

dyosmaraki είπε...

Κοπελούδα μου, μη ζητάς συγγνώμη και να μη στεναχωριέσαι. Είπες την άποψή σου και είναι απόλυτα σεβαστή.

Αυτές τις ημέρες σε όποιο blog έμπαινα διάβαζα τη λέξη "βολεμένη" γενιά και ίσως στο σχόλιο που άφησα σε σένα να ήμουν λίγο υπερβολική αλλά αυτές ήταν οι σκέψεις μου εκείνη τη στιγμή χωρίς να έχω την πρόθεση να σε στεναχωρήσω. Η πρόθεσή μου ήταν απλά μία προσπάθεια αναστροφής του κλίματος σχετικά με τον ρόλο της "γενιάς του Πολτεχνείου" στο τότε και στο σήμερα.

Οπως είπα το θεωρώ άδικο μια ολόκληρη γενιά να χαρακτηρίζεται "βολεμένη" εξ αιτίας μια μικρής μειοψηφίας που εκμεταλλεύτηκε το γεγονός για ατομικό όφελος.

Η γενιά αυτή πέρασε δύσκολη νιότη που την ωρίμασε πολιτικά πάρα πολύ γρήγορα. Δεν έζησε όμως ευτυχισμένα μαθητικά και φοιτητικά χρόνια (μιλώ για την περίοδο της χούντας). Ηταν δύσκολα χρόνια.

Ωρίμασαν νωρίς, ίσως πέτυχαν επαγγελματικά (δεν μιλώ για τους πολιτικούς). H σφιχτή οργανωτική δομή στην οποία συμμετείχαν (τόσο στο φοιτητικό όσο και στο μαθητικό κίνημα) τους εξάσκησε (δεν υπερβάλλω) σε βασικές αρχές management. Αν εξαιρέσουμε εκείνους που έκαναν πολιτική καριέρα, πολλοί από εκείνη της γενιά έγιναν πετυχημένα στελέχη σε επιχειρήσεις, δεν το βρίσκω όμως μεμπτό αυτό.

Συγχώρεσε με μα η συναισθηματική μου φόρτιση και η επίμονη παρέμβαση οφείλεται στο γεγονός πως εκείνο το βράδυ ήταν και ο αδελφός μου μέσα στο Πολυτεχνείο. Ο ίδιος επέλεξε να μην ανήκει στους "βολεμένους" (αν και θα μπορούσε), και σήμερα είναι ένα απλό μισθωτό υπαλληλάκι χωρίς λάμψη και χωρίς ιδιαίτερες τιμές.

Μια όμορφη καλημέρα σου στέλνω με πολλή πολλή αγάπη και εκτίμηση

ΥΓ. Συγγνώμη για το σεντόνι.

tzonakos είπε...

Συμπάθα με αν φάνηκε οτι δεν κατάλαβα το νόημα ή οτι εσυ δεν το γραψες καλά.
Ξαναδιάβασα το κείμενο.
Μπορεί να ήτανε βιαστικό το σχόλιο μου πριν και ισως λιγάκι εκτός θέματος, εξαρτάται τι ανάγνωση κάνω στο κείμενο.
Για μενα ήθελα να πω οτι αυτη τη μέρα δε θέλω να λέω πολλά, ουτε να γράφω πολλά, αλλα να σκέφτομαι, να θυμάμαι, γιατι γνώρισα απο κοντά μερικούς που ηταν εκει μέσα εκεινα τα βράδια, λίγο καιρο μετά.
Μικρό παιδάκι ήμουν αλλα το χακί αμπέχωνο το θυμάμαι, κι ειμαι πιο κοντά σε κείνη τη γενιά παρά σ αυτην του Ζάρα.
Με σιχαίνομαι αν κάνω λάθος ανάγνωση, εχω βέβαια τη δικαιολογία αφου συμβαίνουν τόσα τελευταία με τον Blogger κι εμένα.
Και όχι μόνο.

* Αντέγραψα το μπλογκ σε άλλο αλλα χάθηκε το 95% των σχολίων.
Οπότε ειναι πιθανό να πάω wordpress αν δεν λύσω το πρόβλημα.

Καλημερα :)