Τρίτη, Ιανουαρίου 06, 2009

Αύριο, όχι Σήμερα...

Σήμερα είναι μια πολύ δύσκολη μέρα. Σήμερα. Ναι. Αύριο θα είναι όλα στη θέση τους. Θα έχουν τελειώσει οι αποχαιρετισμοί. Θα έχω μαζέψει τις αγκαλιές μου. Θα έχω διαπραγματευτεί τα παραπανίσια κιλά της βαλίτσας μου για να μην πληρώσω υπέρβαρο. Κλασικά κι ελληνικά όπως είθισται. Τα δικά μου από τις γιορτές δυστυχώς δεν μπορώ να τα κρύψω. Θα έχω χαιρετήσει τις αεροσυνοδούς ιδιωτικής αεροπορικής εταιρίας που βάφονται λες και πηγαίνουν πρώτο τραπέζι στον Αντύπα. Θα έχω σύρει την βαλίτσα μου και την περιουσία μου - το λάπτοπ μου - ως το λεωφορείο. Όταν κατέβαινα από το κουβάλημα το αριστερό μου χέρι αχρηστεύτηκε. Στα δεξιά έχω μάθει από μικρή να μην βασίζομαι! Θα έχω φτάσει εκεί στα βόρεια. Εκεί όπου το θερμόμετρο λέει -5 έως 2 βαθμούς κελσίου. Α ναι, θα έχω ανεχτεί εν πτήσει και όλους τους Έλληνες τουρίστες που έμαθαν ότι το Λονδινάκι είναι must και πρέπει να πάνε για να έχουνε να λένε στην Πέπη στο γραφείο, να σκάσει από τη ζήλια της. Με το κλασικό προσκύνημα στα Harrods. Και μόνο.

Το τραινάκι γυρνούσε φωτισμένο κι αχνό στον αέρα

Κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι, το φεγγάρι πιο πέρα

Σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι

Σε κρατούσα απ' το χέρι Ότι ζούμε, μου λες, δε μου φτάνει

Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν

Χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν

Μια φορά μου 'χες πει δε μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι

Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη


Αύριο θα είναι όλα στη θέση τους. Τα πράγματα τακτοποιημένα, το κρεβάτι μου με καθαρά σεντόνια, το δωμάτιο μου συγυρισμένο, το μυαλό θα έχει αρχίσει να ανεβάζει στροφές για την εξεταστική. Θα έχω βρει το Μεξικανό και την Ινδή μου. Θα έχω πάει super market και θα έχω βάλει μονάδες στο κινητό. Αμέ.

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ

Κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω

Κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά

Σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι

Στον ρυθμό σου που καίει ακόμα

Αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά

Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία

Κι ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία

Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ

Κι όλο φεύγω, πριν μείνουμε μόνοι, το τέλος μη δω


Αύριο όμως όλα αυτά. Γιατί σήμερα με περιμένει ένα ακόμα ταξίδι, μερικοί ακόμα αποχωρισμοί, ένα ελληνικό κινητό που θα κλείσει και ένα αγγλικό που θα ξανανοίξει.
Σήμερα θα αφήσω πίσω τους δικούς μου ανθρώπους. Και μπορεί να ακούγεται παιδιάστικο, αλλά οι μελαγχολίες μου έχουν χτυπήσει κόκκινο. Αύριο θα έχουν χαθεί. Σήμερα με έχουν κατακλύσει καταλύοντας κάθε θετική σκέψη. Έτσι για αντιπερισπασμό.

Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι

Πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει

Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στου δρόμου την σκόνη

Σκέψου να 'ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σουν το πιόνι

Μια φορά μου 'χες πει δε μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι

Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη


Σε τρεις μήνες ξανά πίσω λοιπόν αλλά για πολύ λίγο. Τόσο λίγο που μια επέμβαση ίσως το κάνει μηδαμινό. Κι αν και το έχω πει ξανά και ξανά, είναι η δεύτερη φορά που το νιώθω τόσο έντονα. Πως ζω μοιρασμένη στα δυο. Μια βόλτα στο λατρεμένο μου Covent garden και μια αυτοκινητάδα μέχρι το Λυκαβηττό μπορούν να αποδείξουν του λόγου το αληθές.

27 σχόλια:

roadartist είπε...

Είμαστε αθεράπευτες τελικά.. Όσο ζούμε στην Ελλάδα την βρίζουμε και λίγο να φύγουμε μας πιάνει αμέσως νοσταλγία. Εμένα το καλοκαίρι στην Ιταλία με έπιασε, που δεν θα έλειπα και τόσο.. Έλα όμως αλλαγή σκέψης και το ξέρεις πως αρκετοί θα θέλαμε να σε ακολουθούσαμε σε αυτό το αεροπλανάκι.. μα πάρα πολλοί όμως.. Καλή επιστροφή ;)

Nikos Lioliopoulos είπε...

"Και εγω που ζω για πάντα εδω..."

Τι μας κάνεις βρε παλιοκόριτσο!
Ειναι και τα τσίπουρα άφθονα αυτη την ωρα είναι και η μέρα τέτοια, είναι και το τραγούδι... Τέρμα τα ηχεία! Η γειτονιά στο πόδι αυτή την ώρα
Πάμε...
"κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία...."

PN είπε...

Άντε λοιπόν να έρθει ο αύριο να μπουν όλα στη θέση τους, γιατί με το σήμερα δεν σε βλέπω καλά.

Την κάνεις πάλι λοιπόν. Να τι μαθαίνουμε και μέσα από τον καναπέ σου. Ο ένας γύρισε και η άλλη φεύγει. Πάμε να αλλάξουμε βάρδια. Μην αφήσουμε το Λονδινάκι μόνο του. Είναι κρίμα από το Θεό!

Δεν πειράζει. Αυτά είναι τα καλά. Να βρισκόμαστε σε μια κινητικότητα. Καλό είναι...ακουσέ με. Την στασιμότητα να φοβάσαι!!

ikor είπε...

Περιγράφεις τόσο όμορφα τη στιγμή που βρέθηκες στη διεπιφάνεια Ελλάδας-Αγγλίας...

Κι αυτή ακόμα η μελαγχολική στιγμή, έχει την ομορφιά της!

Καλή επιστροφή (όπου θεωρείς εσύ πως επιστρέφεις)!

Ανώνυμος είπε...

Βρε παραπονιάρικο, στο Λονδίνο σε περιμένει ο Μεξικάνος. Σε περιμένει η Ινδή. Σε περιμένει ο Ιάπωνας. Ακόμα και η κιουρία που σου κρύβει τα γράμματα...

Γιώργος Τ. είπε...

Καλή επιστροφή.. Πραγματικά, δεν υπάρχει μέρος που να συγκρίνεται με αυτό που είναι οι δικοί μας άνθρωποι..

katerina είπε...

Προσπάθησα και χθες να σχολιάσω. Δεν τα καταφερα.
Σήμερα είπα ...πρέπει.
Αλλά πάλι δεν τα καταφέρνω.
Με καλόμαθες. Και ξερεις, σήμερα σου κρατάω ..."μάνητα"* γιατί μου λείπεις πολύ.

*μάνητα= παιδιαστικος θυμός, αυτό το ...γιατί μωρέ γαμώτο;;;
ή και σκέτο ...γαμώτο...

leondokardos είπε...

Έτσι είναι cindy μου,ο,τι κιαν κάνουμε, όπου κιαν πάμε, η νοσταλγία για τα "δικά μας" πάντα θα υπάρχει,οτιδήποτε "δικό μας".
Και οι αποχαιρετισμοί πάντοτε σκληροί.
Θα περάσει ο καιρός και η προσμονή της επιστροφής θα γλυκαίνει τις μέρες σου.
Καλή Χρονιά,καλή επιστροφή.

NdN είπε...

Καλώς επέστρεψες στο παγωμένο Λονδινάκι Cinderella μου!

Μπορεί να σου λείπουν για αρχή όλα τα δικά σου πράγματα από την Ελλάδα, αλλά εδώ η προσαρμογή είναι πάντοτε εύκολη. Ετσι μου έχει διδάξει η εμπειρία μου.

Καλά να περάσεις και καλή επιτυχία στην εξεταστική σου.

Καλό βράδυ!

Σοφία είπε...

Καλή επιστροφή, καλή προσαρμογή και καλή χρονιά! Ελπίζω να έφερες μαζί σου τα μάλλινα ;-)

cinderella είπε...

@ all
ως συνήθως, ασυνεπής...έχω αρχίσει και δεν με αντέχω ούτε κι εγώ.
Έχω πέσει με τα μούτρα στο διάβασμα, ξεκίνησε η εξεταστική κι εγώ κάπου δεν το πήρα είδηση και τώρα τρέχω και δεν φτάνω, φυσικά!!
Κλασικά και ελληνικά, ξενύχτι, διάβασμα της τελευταίας στιγμής με τα ςος και τα θέματα δίπλα στο προσκεφάλι.
Κάτι μου λέει πως οι Έλληνες στο μεταπτυχιακό πάλι θα κάνουμε την έκπληξη!!!

marianaonice είπε...

Τώρα θα έφθασες πια...
κι όλα όπως πρίν...
κι οι μελαγχολίες παραμέρισαν για ν' αφήσουν στη θέση τους τη καθημερινότητα να σε εγκλωβίσει στα δικά της... και σιγά σιγά οι καιρός κυλά και πάλι αφίξεις και πάλι αποχωρισμοί....
κι αυτή η σιωπή πριν τους αποχωρισμούς...
ναι η αγάπη είναι μία κραυγαλέα σιωπή!
Το είπε κι ο Μυριβήλης άλλωστε!
Καλή χρονιά cinderella μου!
Με το καλό να ξαναρθείς!!
Φιλιά και να προσέχεις τον εαυτό σου!!

cinderella είπε...

@ Roadartist μου, μόνο που μόλις έφτασα και έβαλα το κλειδί στην πόρτα ένιωσα ότι γύριζα σπίτι μου.
Γύρισα στο σπιτάκι μου.
Μετά αμέσως ήρθε ο Μεξικανός και μου είπε welcome to our home. Με πήρε και μια αγκαλιά, κι εκεί ένιωσα οτι εδώ ανήκω. Τουλάχιστον τώρα!

cinderella είπε...

@ Νίκο
εμένα ξέρεις τι με αγγίζει έτσι; Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή...με αγάπη μεγάλη.
......

cinderella είπε...

@ όργιο, στο είπα και στο email. Καμιά φορά τα politically correct σχόλια είναι πολύ πολύ ζεστά.
Σε ευχαριστώ. :)

cinderella είπε...

@ ikor μου
Καλησπέρες! :)
Τώρα είμαι εδώ. Διαβάζω και θέλω τόσο πολύ να κοιμηθώ και να ξυπνήσω μεθαύριο. Δυστυχώς το μεθαύριο είναι δίπλα όμως από κάθε άποψη!!

cinderella είπε...

@ Θείε Σκρούτζ μην με κοροϊδεύεις!!
Λοιπόν η Ινδή μου έχει σπάσει τα νεύρα. Πάει, έρχεται, πάει, έρχεται, πάει, έρχεται, κλειδώνει, ξεκλειδώνει, κλειδώνει, ξεκλειδώνει, θα τη σφάξω!!!
Έχει και το γκόμενο. Χτες έριξαν και ένα καυγά στα Ινδικά!! Μεσοτοιχία σου λέει ο άλλος! Μηδέν μόνωση καλέ!!!
Ο Ιάπωνας ήταν ο μόνος που έμεινε εδώ. Και είχε πρόσβαση στην κουζίνα. Και μου λείπει μια πίτσα. Από την κατάψυξη. Δεν το κάνω θέμα αλλά τι να υποθέσω?????

cinderella είπε...

@ Γιώργο μου μόνο που πραγματικά πιστεύω πως οι δικοί μας άνθρωποι είναι πάντα μαζί μας. Γιατί τους κουβαλάμε εμείς. Γιατί, έρχονται από μόνοι τους κι αυτοί.

cinderella είπε...

@ Κατερινιώ μου, αχ μωρέ. Αχ...!!!

cinderella είπε...

@ Λεοντόκαρδε, ήδη έκλεισα εισιτήρια. Για την κάθοδο που αργεί κομμάτι αλλά δεν πειράζει!
Κι εδώ όμορφα είναι! :)))
Σε φιλώ γλυκέ μου!

cinderella είπε...

@ ΝdN σε ευχαριστώ πολύ. :):):)

cinderella είπε...

@ Σοφάκι, καλή Χρονιά κορίτσι μου!!
Τα μάλλινα, τώρα πάλι;; Από το Σεπτέμβρη καλέ!!!

cinderella είπε...

@ Μαριάνα μου γλυκιά, ότι κι αν πω είναι λίγο. Είναι μερικά σχόλια..είναι...αγκαλιές.
Καλή Χρονιά σου εύχομαι καλή μου.
Τα καλύτερα μόνο, σε σένα και στους δικούς σου ανθρώπους!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Εδώ θα καταθέσω κι' εγώ τον αποχαιρετισμό μου. Που ξέρω πώς είναι. Που ο πόνος του βαστάει δυό μέρες, μέχρι να κάνει τη δουλειά της η προσαρμογή. Εγώ όμως, επειδή νοιώθω πώς νοιώθεις, σε αποχαιρετώ μικρή μου Σταχτοπούτα. Ετσι, για να χώσεις έναν ακόμα αποχαιρετισμό στις βαλίτσες σου. Μη φοβάσαι. Δεν είναι βαρύς.
Κι' ευτυχώς! Το μπλόγκινγκ δεν αναγνωρίζει χώρους και τόπους.
Καλή Χρονιά γλυκειά μου!

BUTTERFLY είπε...

Καθε τελος και μια νεα αρχη...καθε νεα αρχη και ενα τελος...και καθε αποχαιρετισμος δυσκολος, εστω κι αν ειναι προσωρινος. Το ξερω το συναισθημα να νιωθεις πως η καρδια σου ζει σε δυο μερη και καθε φορα που φευγεις απο το ενα να πας στο αλλο, να νιωθεις πως αφηνεις ενα κομματι σου πισω...
Καλη χρονια να εχεις, με υγεια, επιτυια στις εξετασεις σου, αγαπη και...γιατι οχι...εναν μεγαλο ερωτα!!!!

Dimitra Andritsiou είπε...

Καλημέρα και καλή χρονιά! Φαντάζομαι πως τώρα έχεις βρει το ρυθμό σου στο Λονδίνο. Τι κακό εμείς οι Έλληνες; Αυτή τη χώρα που τόσο μας πληγώνει, την αποζητούμε όταν είμαστε εκτός!

Πως το έχει πει ο Ρασούλης;
"Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ και βαθιά σ' ευχαριστώ
γιατί μ' έμαθες και ξέρω
ν' ανασαίνω όπου βρεθώ να πεθαίνω όπου πατώ
και να μη σε υποφέρω.
Αχ Ελλάδα θα στο πω πριν λαλήσει πετεινό
δεκατρείς φορές μ' αρνιέσαι.
M' εκβιάζεις μου κολλάς, σαν τον ξένο με πετάς,
μα κι απάνω μου κρεμιέσαι."

Ναι, έτσι πάει νομίζω!
Φιλιά

fpboy είπε...

άντε καλώς να ξανάρθεις!
Σου έυχομαι να έχεις πολλή όρεξη για ζωή και βόλτες στο Λονδίνο
και να μην ''κάτσεις σπίτι επειδή έπιασε ψιλόβροχο''.

Ζήτε το έντονα.
Φιλικά.