Αύριο, όχι Σήμερα...

Σήμερα είναι μια πολύ δύσκολη μέρα. Σήμερα. Ναι. Αύριο θα είναι όλα στη θέση τους. Θα έχουν τελειώσει οι αποχαιρετισμοί. Θα έχω μαζέψει τις αγκαλιές μου. Θα έχω διαπραγματευτεί τα παραπανίσια κιλά της βαλίτσας μου για να μην πληρώσω υπέρβαρο. Κλασικά κι ελληνικά όπως είθισται. Τα δικά μου από τις γιορτές δυστυχώς δεν μπορώ να τα κρύψω. Θα έχω χαιρετήσει τις αεροσυνοδούς ιδιωτικής αεροπορικής εταιρίας που βάφονται λες και πηγαίνουν πρώτο τραπέζι στον Αντύπα. Θα έχω σύρει την βαλίτσα μου και την περιουσία μου - το λάπτοπ μου - ως το λεωφορείο. Όταν κατέβαινα από το κουβάλημα το αριστερό μου χέρι αχρηστεύτηκε. Στα δεξιά έχω μάθει από μικρή να μην βασίζομαι! Θα έχω φτάσει εκεί στα βόρεια. Εκεί όπου το θερμόμετρο λέει -5 έως 2 βαθμούς κελσίου. Α ναι, θα έχω ανεχτεί εν πτήσει και όλους τους Έλληνες τουρίστες που έμαθαν ότι το Λονδινάκι είναι must και πρέπει να πάνε για να έχουνε να λένε στην Πέπη στο γραφείο, να σκάσει από τη ζήλια της. Με το κλασικό προσκύνημα στα Harrods. Και μόνο.

Το τραινάκι γυρνούσε φωτισμένο κι αχνό στον αέρα

Κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι, το φεγγάρι πιο πέρα

Σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι

Σε κρατούσα απ' το χέρι Ότι ζούμε, μου λες, δε μου φτάνει

Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν

Χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν

Μια φορά μου 'χες πει δε μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι

Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Αύριο θα είναι όλα στη θέση τους. Τα πράγματα τακτοποιημένα, το κρεβάτι μου με καθαρά σεντόνια, το δωμάτιο μου συγυρισμένο, το μυαλό θα έχει αρχίσει να ανεβάζει στροφές για την εξεταστική. Θα έχω βρει το Μεξικανό και την Ινδή μου. Θα έχω πάει super market και θα έχω βάλει μονάδες στο κινητό. Αμέ.

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ

Κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω

Κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά

Σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι

Στον ρυθμό σου που καίει ακόμα

Αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά

Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία

Κι ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία

Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ

Κι όλο φεύγω, πριν μείνουμε μόνοι, το τέλος μη δω

Αύριο όμως όλα αυτά. Γιατί σήμερα με περιμένει ένα ακόμα ταξίδι, μερικοί ακόμα αποχωρισμοί, ένα ελληνικό κινητό που θα κλείσει και ένα αγγλικό που θα ξανανοίξει.
Σήμερα θα αφήσω πίσω τους δικούς μου ανθρώπους. Και μπορεί να ακούγεται παιδιάστικο, αλλά οι μελαγχολίες μου έχουν χτυπήσει κόκκινο. Αύριο θα έχουν χαθεί. Σήμερα με έχουν κατακλύσει καταλύοντας κάθε θετική σκέψη. Έτσι για αντιπερισπασμό.

Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι

Πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει

Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στου δρόμου την σκόνη

Σκέψου να 'ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σουν το πιόνι

Μια φορά μου 'χες πει δε μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι

Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Σε τρεις μήνες ξανά πίσω λοιπόν αλλά για πολύ λίγο. Τόσο λίγο που μια επέμβαση ίσως το κάνει μηδαμινό. Κι αν και το έχω πει ξανά και ξανά, είναι η δεύτερη φορά που το νιώθω τόσο έντονα. Πως ζω μοιρασμένη στα δυο. Μια βόλτα στο λατρεμένο μου Covent garden και μια αυτοκινητάδα μέχρι το Λυκαβηττό μπορούν να αποδείξουν του λόγου το αληθές.