Τι τίτλο τώρα να βάλω;

Οι Άγγλοι λατρεύουν τις φιλανθρωπίες. Έξω από το σούπερ μάρκετ, το μετρό, το πανεπιστήμιο, κεφάτοι και αφυπνισμένοι (;) νέοι μαζεύουν χρήματα για τα παιδάκια, τα σκυλάκια, τα γατάκια. Εσύ δίνεις τον όβολό σου κι αυτοί σου δίνουν μια κονκάρδα, ένα αυτοκόλλητο, ένα κομμάτι κέικ και έτσι πάτε και οι δύο ήσυχοι για ύπνο. Κι είναι τόσο υποκριτικό από έναν λαό που έχει πηδήξει ολόκληρο τον πλανήτη κυριολεκτικά να αποκοιμίζει τη συνείδησή του με τέτοιες πολύ ανούσιες κινήσεις και πρακτικές.

Τις μέρες που στη γειτονιά μας γίνεται σφαγή, οι κυβερνόντες των Δυτικών και φυσικά προηγμένων κρατών κοιτούν με σοκαρισμένο ύφος τη γενοκτονία που γίνεται στη Γάζα. Ο Σαρκοζί, πήγε, ήρθε, γύρισε, εκείνο το κορίτσι η Κάρλα τι κάνει ξεχάσαμε να ρωτήσουμε. Οι Ευρωπαίοι κοιτούν συντεταγμένοι όλοι προς τα Νοτιοανατολικά. Ορισμένοι βάζουν και το χέρι μπροστά από τα μάτια για να μην δουν όλη τη φρίκη σε γκρο πλαν. Οι Τσέχοι που έχουν αναλάβει την προεδρία της Ευρωπαϊκής ένωσης χτυπούν παλαμάκια και υποστηρίζουν πολύ φυσικά τους Ισραηλινούς. Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ οργίστηκε επειδή οι Ισραηλινοί χτες έπληξαν κτήριο του Οργανισμού.   Ότι χτύπησαν επίσης νοσοκομείο γεμάτο με τραυματίες δεν του έκανε και τεράστια αίσθηση. Ο Ομπάμα στην πρώτη του δήλωση μετά την εκλογή έψαχνε τι ράτσας σκυλάκι να πάρει στο Λευκό Οίκο. Με το άγχος του κοιμάμαι κάθε βράδυ γαμώτο. Λες να μην βρήκε; Κοτζάμ πλανητάρχης; Θα σκάσω.

 Και ενώ η φρίκη αυτή συνεχίζεται, πιτσιρίκια σκοτώνονται, εμείς, οι γαμάτοι bloggers ψάχνουμε ποσοτικά ποια πλευρά έχει τις περισσότερες απώλειες, κάνουμε αναλύσεις επί αναλύσεων, γράφουμε πολύ ήσυχα πίσω από τα πληκτρολόγια μας, αγανακτούμε πατώντας λίγο πιο πολύ το Enter. Σιγά αγάπη θα σπάσει το Vaio. Τσακωνόμαστε αν οι Ισραηλινοί τρώνε Παλαιστινίους ή οι Παλαιστίνοι τρώνε Ισραηλινούς. Ειρωνευόμαστε και κάνουμε το καθήκον μας αφυπνίζοντας συνειδήσεις. Πάντα αγκαλιά με το πληκτρολόγιο και μια κούπα με ζεστό καφέ.

Κόσμος με καρφιτσωμένο στο πέτο του παλτού το σηματάκι της Παλαιστίνης και παγωμένο βλέμμα πηγαινοέρχεται σφίγγοντας το. Κάνει απίστευτο κρύο. Άσε μην αρρωστήσουμε χειμωνιάτικα.

Μα το χειρότερο δεν είναι ότι όλοι εμείς δεν κάνουμε τίποτα. Το χειρότερο είναι πως νομίζουμε ότι κάνουμε. Πιστεύουμε ότι βοηθάμε. Έχουμε τη σιγουριά ότι είμαστε κομματάκια του πάζλ που θα αλλάξει τον κόσμο. Διαρρηγνύουμε τα ιμάτια μας πως αγωνιζόμαστε. Κι αν κάτι με τρομάζει είναι μια φράση που πάντα έλεγε η γιαγιά μου. «Παιδί μου ο καθένας έχει το πρόσωπο που του αξίζει». Μήπως του μοιάζουμε;    

Υ.Γ Φωτογραφίες διάσπαρτα μαζεμένες από το διαδίκτυο. Από τον πιτσιρίκο, το in.gr, τον preza και πάει λέγοντας.