Τάρτα με κρέμα ζαχαροπλαστικής και φρέσκιες φράουλες (updated)

Για δεύτερη φορά θα βρεθούμε μαζί με τη Νανά παρέα, κάτω από το κιόσκι. Ναι, η πιο γλυκιά φωνή των ερτζιανών θα διαβάσει αυτή την ανάρτηση κι εγώ (μιας και έχουμε δύο ώρες διαφορά) θα πρέπει να τρέξω για να μας ακούσω. Καλημέρα σε όλους!

Είμαι πλέον πεπεισμένη πως ο ποιητής είχε ακριβώς το ίδιο δίλημμα με μένα. Αφού αμφιταλαντεύτηκε αν αυτός ο κόσμος είναι μικρός ή μέγας, το έγραψε και τα δύο στο Άξιον Εστί και έκανε πλατινένια ποιητική επιτυχία. Ο Λιακόπουλος ήρθε λίγο αργότερα μέσα από τους δέκτες του Αρκαδία και Μακεδονία tv να πουλήσει τα αριστουργήματά του και να υποστηρίξει πως όλοι είναι Έλληνες αλλά δεν το ξέρουν. Δεδομένου ότι εδώ στο Λονδίνο, μετά την Αγγλική φοριέται ιδιαίτερα η Ελληνική γλώσσα το παρόν αξίωμα δεν μου κάνει και ιδιαίτερη εντύπωση. Μπορώ με βεβαιότητα να υποστηρίξω πως αυτός ο κόσμος είναι τρανός και έχει γεμίσει διάσπαρτα με Έλληνες. Είμαστε παντού, είμαστε πολλοί.

Γι αυτό και όταν μπαίνει η καλοντυμένη πιτσιρίκα στο κόκκινο λατρεμένο λεωφορείο, μετά από λίγο ακούς τη φωνούλα της σε άπταιστα ελληνικά «Με τρόμαξες βρε βλάκα».

Γι’ αυτό όταν μπαίνεις στο λατρεμένο κόκκινο λεωφορείο και ανεβαίνεις στον επάνω όροφο ακούς το Βουρλιώτη να τραγουδά πως σου βγάζει κόκκινη κάρτα μέσα από τα αυτιά του πιτσιρικά που κάθεται 10 θέσεις πιο πίσω.

Γι’ αυτό και όταν περπατάς πρέπει να μιλάς σιγά, ειδικά όταν κουτσομπολεύεις. Όλο και κάποιος Έλληνας θα χαρεί που σε άκουσε και θα σταματήσει να σου πει γεια ή να σου κάνει καμάκι και να σου δώσει το κινητό του. Ναι, μου έχε συμβεί και αυτό. Έλληνας δεύτερης γενιάς, πετάχτηκε από το τραπεζάκι που καθόταν να μας χαιρετήσει γιατί άκουσε πως μιλάγαμε Ελληνικά. Και παρεμπιπτόντως να μας προτείνει να πάμε και για ποτό το βράδυ.

Για αυτό και όταν ξεχάσεις την εκπληκτική κόκκινη ομπρέλα στο London eye και σου φωνάζουν όλοι στα Αγγλικά να γυρίσεις να την πάρεις, θα βρεθεί και ένας Έλληνας να πατήσει μια φωνή που θα καλύψει τις φωνές όλων των άλλων για να σου πει «ρε κοπελιάαα κουφή είσαι; Την ομπρέλα ξέχασες λέμε».

Γι αυτό και σε όλα τα Αγγλικά πανεπιστήμια οι κλίκες των Ελλήνων είναι οι πιο ξακουστές. Sos θέματα, «συνεργασίες» και δεν συμμαζεύεται παίζουν σε ελληνικό ρυθμό εδώ.

Βέβαια ενώ ο κόσμος είναι γεμάτος με Έλληνες εγώ πέφτω συνεχώς πάνω σε γνωστούς. Κάποιος θα ξέρει κάποιον κι εκείνος ο κάποιος κάποια σχέση θα έχει κατά κάποιο τρόπο με μένα.

Από τις πρώτες μέρες που ήρθα εδώ, ναι κάποιος με ρώτησε τι έχω κάνει στη ζωή μου. Του είπα ότι είμαι Πολυτεχνίτισσα, σιγά το φοβερό, εγώ και χιλιάδες ακόμα Ελληνίδες, με μια φυσικότητα. Κι αυτός βρήκε να με ρωτήσει αν είμαι «παραταξιακά φυντάνι του τάδε». Ο τάδε μέσα στο Πολυτεχνείο επί της εποχής μου και εποχής του είχε προσηλυτίσει όχι μόνο ολόκληρο το θηλυκό πληθυσμό αλλά και τα ωάρια του. Εγώ του είχα ξεφύγει μιας και πάντα ήμουν αριστεροαυτόνομη, οπότε δεν κοκκίνισα αλλά η φλεβίτσα στο κούτελο που πάντα με προδίδει πετάχτηκε για να αποδείξει ότι ο κόσμος είναι μια κουτσουλιά.

Λίγο καιρό αργότερα ένας φίλος ήρθε στην εστία. Εντάξει πολύ φίλος, ικανοποιηθήκατε τώρα; Και μια Ελληνίδα της εστίας στο διάβα μας ήταν από αυτές που κάποτε τους είχε κάνει «ιδιαίτερα». Τώρα σε τι μάθημα θα σας γελάσω και δεν τον θέλω. Τον αποκάλεσε καρδιά της και αυτό μου έφτασε.

Και ενώ μετά από αυτά τα συμβάντα αποφάσισα να κόψω κάθε επαφή με τους Έλληνες κυρίως της εστίας, χτες που πήγα να πάρω την αλληλογραφία πέφτει πρώτα ένας φάκελος με το όνομα της κοπέλας που τις πάλαι ποτέ καλές εποχές της αθωότητας ήταν κολλητή μου. Ναι στο δημοτικό. Σκέφτομαι πολύ σοβαρά να καρφώσω πορτοπαράθυρα και να μην ξαναβγώ από το δωμάτιο. Να κάνω συνεχώς blogging και να αποδείξω το αναληθές του Λιακόπουλου που είναι σαφώς δανεισμένο από τον Ελύτη και αποδεικνύεται μέσα από τα δικά μου βιώματα.

Υ.Γ. Ο τίτλος της ανάρτησης…παντελώς άσχετος από το ζήτημα. Δεν πειράζει. Αξίζει τα λεφτά του.