Paris...ious

Αυτή την ανάρτηση ήθελα να την κάνω καιρό αλλά και πάλι για κάποιο ανεξήγητο λόγο την ανέβαλλα. Είχα εξαρχής αποφασίσει πως δεν θα είναι μια τυπική ταξιδιωτική οδηγία «να πας εκεί», «να φας εκείνο», «δες και το άλλο, καλό θα σου κάνει». Ούτε φυσικά το κλασικό «πήγα εκεί, είδα το άλλο, δε βαριέσαι έκανα κι αυτό.». Τι είδους ανάρτηση ήθελα να γράψω ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές δεν το ξέρω.

Ήθελα να είναι χύμα. Τόσο χύμα όσο εγώ τρεις ώρες πριν πετάξω που παρέδιδα μια εργασία στο πανεπιστήμιο, δεν είχα sac voyage για την εκδρομή και φυσικά δεν έβρισκα που είχα βάλει το διαβατήριο μου. Ναι, λένε ότι ο Μέρφι είναι πολύ μεγάλο σούργελο και κακός άνθρωπος. Στην περίπτωσή μου, έβαλα κι εγώ το χεράκι μου για να τον διευκολύνω. Πως; Μα φυσικά με το να μην έχω τελειώσει την εργασία μου, με το να έχω «κάπου» φυλάξει το διαβατήριο μου, με το να μην έχω προνοήσει να αγοράσω ένα ταξιδιωτικό σακίδιο και να κινδυνεύω να πετάξω με πλαστικές σακούλες σούπερ μάρκετ. Α, το καημένο.

Κι επειδή αυτό το αξίωμα που λένε πως «όταν κάτι είναι να πάει στραβά, θα πάει» εμένα μου κάθεται στο στομάχι, έκανα τα πάντα για να το ανατρέψω. Μπορεί λοιπόν να παρέδωσα την εργασία με αναπάντητο ένα ερώτημα και εκτός προθεσμίας. Μπορεί να κατέβηκα σε λάθος στάση και να το έκοψα με τα πόδια η βέρα Λονδρέζα τρομάρα μου για να πάρω ένα τελείως άβολο κόκκινο βαλιτσάκι που με είχε ενθουσιάσει. Μπορεί επίσης να είχα κάνει φασίνα στις 4 τα ξημερώματα την προηγούμενη και έτσι μέσα στην «τακτοποίηση» να έχασα το διαβατήριο που είχα βγάλει πρόχειρο. Τίποτα δεν με πτόησε. Ούτε ο υπάλληλος στο Luton που κοιτούσε την ελληνική ταυτότητα με δέος και επαναλάμβανε συνεχώς «δεν έχει ημερομηνία λήξης», «δεν έχει ημερομηνία λήξης». Μεγάλες στιγμές.

Κι επειδή για να πετάξεις, πρέπει να τσαλακωθείς σαν άνθρωπος, αναγκάστηκα να βάλω σε πλαστικό σακουλάκι όλα τα υγρά και να βγάλω τις μπότες μου. Και δεν με πείραξε που έβγαλα τις μπότες. Με πείραξε που τα σακουλάκια στο αεροδρόμιο τα πουλούσαν προς μια λίρα τα τέσσερα οι απατεώνες. Ότι σου χρειάζεται μόνο ένα είναι η περιττή λεπτομέρεια της ημέρας. Όπως επίσης για έναν ανεξήγητο λόγο…σε μένα κόλλησε το μηχάνημα και χρειάστηκε και δεύτερη λίρα για να μου τα δώσει. Καλά μετά από τόση ανάλυση για τα σακουλάκια…το πόστ εκτός του ότι έκανε μια κοιλιά…να με το συμπάθειο…έχω ξεχάσει τι ήθελα να πω.

Προσπαθώντας λοιπόν να βάλω σε τάξη τις φωτογραφίες του Παρισιού κάθομαι και γελάω με τις ανέμελες πόζες και το δήθεν στυλάκι «το κασκόλ ανεμίζει ελεύθερο», «το σκουφάκι είναι μόδα», «τα γάντια απλό αξεσουάρ», η ομπρέλα σε πλάγιο χαριτωμένο στυλ «dancing in the rain». Γιατί είχε κρύο…κρύο απίστευτο και βροχές και βαρομετρικό πολύ χαμηλό και μια Πετρούλα για δοκιμαστικό που περιμέναμε να γλυκάνει λιγάκι ο καιρός για να την βγάλουμε στο γυαλί. Πάντως το Λονδινάκι μπροστά του ήταν παράδεισος. Ποιο global warming και τρίχες κατσαρές. Εδώ υιοθετήθηκε το τσαντορ με μεγάλη επιτυχία. Μόνο τα μάτια ήταν εκτεθειμένα. Βέβαια το Παρίσι ήρθε σε μια εποχή που το στυλάκι «κουκουλοφόρος» φοριόταν πολύ στην Αθήνα οπότε μια χαρά.




Κι επειδή κάθε ταξιδιωτική ανάρτηση που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να έχει μια δόση κουλτούρας, μια αίσθηση πολιτισμού, μια γεύση ιστορίας, εμείς θα πρωτοτυπήσουμε. Γιατί στο Λούβρο είχαμε πάει οπότε δεν ξαναπήγαμε. Ούτε στο Μουσείο Orsay. Στη Νοtre Dame πήγαμε…αλλά εκεί πετύχαμε θεία κοινωνία και το θεωρήσαμε σημάδι από το Θεό. Βόλτα με bateaux δεν κάναμε. Στον tour Eiffel δεν ανεβήκαμε. Αλλά τώρα που είπα tour Eiffel και κοιτώντας τις φωτογραφίες με μένα από κάτω και σε απόσταση τόσο που η σιδερένια κατασκευή να φαίνεται ολόκληρη από πίσω μου, νομίζω ότι είναι τόσο προχειροφτιαγμένο κολλάζ που ο φωτογράφος θα πρέπει να απολυθεί. Αν το έδειχνα και έλεγα ότι το τράβηξα σε φωτογραφείο στην Αθηνάς θα έπρεπε όλοι να με πίστευαν. Ανεβήκαμε βέβαια στην Αψίδα του θριάμβου. Και ενώ έβρεχε, έκανε απίστευτο κρύο, φυσούσε και νύχτωνε, επειδή είμαστε πρώτα bloggers και μετά άνθρωποι, οι φωτογραφίες που βγήκαν είναι απλά μοναδικές.

Ελπίζω η γαλλική μου κουλτούρα να ξεχειλίζει και να φαίνεται. Εκεί…δυστυχώς δεν! Έκανα μερικές προσπάθειες να τιμήσω τα delf μου αλλά η κατάσταση ήταν τόσο δραματική που οι ίδιοι οι Γάλλοι με ρωτούσαν αν μιλάω Αγγλικά. Merde!!

Σοβαρές αναρτήσεις για το Παρίσι θα βρείτε από τον Γκρινιάρη εδώ και από την Πέννυ εδώ. Εγώ πριν πάω τους μελέτησα, έκανα τα σκονάκια μου και αποστήθισα τα sos. Με αυτή την ανάρτηση ήθελα απλά να γκρινιάξω, να βγάλω λίγη μίρλα, να παραπονεθώ για να δω αν υπάρχει Θεός. Αν υπάρχει, θα με κάψει…γιατί το τριήμερο στο Παρίσι ήταν απλά μοναδικό.