Δεν μετανιώνω

Ήταν βράδυ αποκριάς λίγα χρόνια πριν, η τελευταία Κυριακή πριν ξημερώσει καθαρά Δευτέρα και θυμάμαι ότι έκανε απίστευτο κρύο. Όλος ο κόσμος ήταν υποχρεωτικά έξω, το αδιαχώρητο στους δρόμους και η Πλάκα…απαγορευμένη περιοχή. Είχε περάσει η ώρα. Μπορεί να ήταν και δυο. Δεν θυμάμαι. Θυμάμαι ότι κοίταζα τη θάλασσα από το θολωμένο παρ μπριζ. Θυμάμαι τις λέξεις, τις λέξεις, τις κουβέντες άδειες, τα νοήματα μισά. Ίσως πιο πολύ τα συναισθήματα μετέωρα, φυλαγμένα μέσα στο καλούπι του εγωισμού για τον καθένα ξεχωριστά. Λίγο πιο πέρα τα φώτα του δρόμου και η λιγοστή κίνηση βοηθούσαν στο να μην μείνει κολλημένο το μυαλό στα ίδια. Δεν ξέρω ποια είναι εκείνη η μαγική δύναμη, εκείνος ο διακόπτης που παίρνει τελεσίδικες αποφάσεις. Δεν ξέρω καν ποιοι νευρώνες δίνουν σήμα για το τέλος. Αλλά το τέλος ήταν πολύ έντονα παρόν. Άνοιξα την πόρτα και την έκλεισα χωρίς να κοιτάξω πίσω. Άρχισα να περπατώ γρήγορα μέσα στο κρύο σφίγγοντας όσο περισσότερο μπορούσα το παλτό μου. Στο μυαλό μου, τα μάτια του. «Αν φύγεις τελειώσαμε.». Τελεσίδικη εικόνα, ασορτί με το βλέμμα για μια ήδη ειλημμένη απόφαση. Μα έχουμε ήδη τελειώσει ήθελα να φωνάξω. Απλά τώρα, μόλις εκείνη η μαγική δύναμη, ο διακόπτης, οι νευρώνες μου το ξεκαθάρισαν. Τα παπούτσια με χτυπούσαν, ήμουν κάπου στις ερημιές της Βάρκιζας. Έκανε κρύο και ήταν νύχτα. Δεν το μετάνιωσα. Ποτέ. Και δεν ξαναγύρισα πίσω. Θα ήταν λάθος. Σε κάποια φανάρια αρκετά πιο μακριά ένα ταξί με μάζεψε. Θυμήθηκα το κλισέ που είχα ακούσει εκείνες τις μέρες και χαμογέλασα. «Χαμένες νίκες είναι μόνο αυτές που δεν δόθηκαν ποτέ.»

Μην φύγεις μου είπε και ολόκληρη η στάση του σώματός της το έδειχνε ξεκάθαρα. Εδώ, θα τα καταφέρουμε. Μπορείς να ξεκινήσεις κατευθείαν το διδακτορικό. Μην πας στην Αγγλία. Δεν σου χρειάζεται. Ψέματα μου έλεγε. Σαν μανούλα προσπαθούσε να με καθησυχάσει. Το ήξερα ότι το χρειαζόμουνα. Σε όλους τους τομείς. Το ένιωθα. Το ήθελα και όπως όλα τα μεγάλα, τα δύσκολα, τα ψυχοφθόρα, το φοβόμουνα. Το έτρεμα. Χαμογέλασα και την αγκάλιασα. Της υποσχέθηκα ότι θα της τηλεφωνώ. Θα μιλάμε. Κοίταζα το εργαστήριο που είχα περάσει τον τελευταίο χρόνο της ζωής μου. Το γραφειάκι στο οποίο γράφαμε τις εργασίες, δουλεύαμε τα προγράμματα. Κοίταξα έξω από το παράθυρο την ανοιχτή έκταση, τα διάσπαρτα κτίρια του Πανεπιστημίου, το πράσινο. Και το αυτοκίνητό μου. Τελευταία φορά παρκαρισμένο εκεί. Έκανα ένα νεύμα χαιρετισμού. Έπρεπε να φύγω αλλιώς θα έβαζα τα κλάματα εκεί μπροστά της. Όχι ότι με ένοιαζε. Αλλά έπρεπε να φανώ δυνατή. Σε μένα. Δεν το μετάνιωσα. Έφυγα και δεν έχω επιστρέψει πίσω. Ακόμα.

Ήταν καλοκαίρι, τέλη Ιούλη και ήμασταν διακοπές σε ένα από τα πιο όμορφα Κυκλαδονήσια. Δεν θυμάμαι πως ξεκίνησε η συζήτηση, δεν θυμάμαι καν στην ντάλα του μεσημεριού πως ειπώθηκε η πρώτη κουβέντα. Θυμάμαι ότι έκαιγε η γη. Θυμάμαι ότι είχαμε γυρίσει από το μπάνιο, με την αλμύρα της θάλασσας ακόμα πάνω μας. Φορούσαμε μόνο τα μαγιό και μας έκαναν χάζι οι απέναντι πιτσιρικάδες των ενοικιαζόμενων που προφανώς τότε είχαν ξυπνήσει με το φραπέ στο χέρι. Και το είπα. Το ξεστόμισα και εκείνη την ώρα το εννοούσα απόλυτα. «Μην παίζεις θέατρο.». Ακόμα και σήμερα αυτή η φράση με έχει στοιχειώσει. Ήμουν άδικη. Ήμουν σκληρή. Και την αγαπούσα. Ήμασταν μαζί από παιδιά. Την ήξερα καλύτερα κι από μένα. Έβαλε τα κλάματα κι εγώ κοιτούσα με έκπληξη. Όρθια. Με τους πιτσιρικάδες απέναντι να μην λένε να ξεκολλήσουν. Με μένα να μην κάνω βήμα. Με εκείνη να μην σταματά το κλάμα. Κι έτσι μας βρήκαν οι υπόλοιπες. Φορτωμένες με ψώνια από το μίνι μάρκετ. Μια εικόνα σουρεαλιστική σε γαλαζόλευκο φόντο. Της ζήτησα συγγνώμη. Μέρες μετά, έψαχνα σε μένα το νόημα των όσων είπα. Δεν το βρήκα. Και ναι. Το μετάνιωσα.

Μικρές διαχωριστικές γραμμές, μικρές διαχωριστικές ιστορίες. Οι τύψεις πάντα παρούσες. Αλλά σαν παιδί ακόμα, κρύβομαι από αυτές. Έχω μάθει να κάνω αυτό που νιώθω ακόμα κι αν ξέρω ότι θα πονέσω. Αλήθεια γιατί ο πόνος είναι γένους αρσενικού; Έχω μάθει να κουνώ το πρώτο τουβλάκι του ντόμινο και να χαλώ το οικοδόμημα που μόνη μου έφτιαξα. Να κοιτώ τα τουβλάκια να πέφτουν κι εγώ να μην μετανιώνω. Να ταράζω τα νερά και να μην μετανιώνω. Να δοκιμάζομαι και να δοκιμάζω. Εντάξει, που και που να μετανιώνω. Να ζω.

Υ.Γ. Και για την προηγούμενη ανάρτηση δεν μετανιώνω. Ακόμα και τώρα να την ξεκινούσα πάλι τα ίδια λάθη θα έκανα. Γιατί τα λάθη μου είμαι εγώ.

Ευχαριστώ αυτούς που το έχουν καταλάβει. Αυτούς που έχουν πάντα ανοιχτή την αγκαλιά τους σε μένα.