Κυριακή, Φεβρουαρίου 01, 2009

Δεν μετανιώνω

Ήταν βράδυ αποκριάς λίγα χρόνια πριν, η τελευταία Κυριακή πριν ξημερώσει καθαρά Δευτέρα και θυμάμαι ότι έκανε απίστευτο κρύο. Όλος ο κόσμος ήταν υποχρεωτικά έξω, το αδιαχώρητο στους δρόμους και η Πλάκα…απαγορευμένη περιοχή. Είχε περάσει η ώρα. Μπορεί να ήταν και δυο. Δεν θυμάμαι. Θυμάμαι ότι κοίταζα τη θάλασσα από το θολωμένο παρ μπριζ. Θυμάμαι τις λέξεις, τις λέξεις, τις κουβέντες άδειες, τα νοήματα μισά. Ίσως πιο πολύ τα συναισθήματα μετέωρα, φυλαγμένα μέσα στο καλούπι του εγωισμού για τον καθένα ξεχωριστά. Λίγο πιο πέρα τα φώτα του δρόμου και η λιγοστή κίνηση βοηθούσαν στο να μην μείνει κολλημένο το μυαλό στα ίδια. Δεν ξέρω ποια είναι εκείνη η μαγική δύναμη, εκείνος ο διακόπτης που παίρνει τελεσίδικες αποφάσεις. Δεν ξέρω καν ποιοι νευρώνες δίνουν σήμα για το τέλος. Αλλά το τέλος ήταν πολύ έντονα παρόν. Άνοιξα την πόρτα και την έκλεισα χωρίς να κοιτάξω πίσω. Άρχισα να περπατώ γρήγορα μέσα στο κρύο σφίγγοντας όσο περισσότερο μπορούσα το παλτό μου. Στο μυαλό μου, τα μάτια του. «Αν φύγεις τελειώσαμε.». Τελεσίδικη εικόνα, ασορτί με το βλέμμα για μια ήδη ειλημμένη απόφαση. Μα έχουμε ήδη τελειώσει ήθελα να φωνάξω. Απλά τώρα, μόλις εκείνη η μαγική δύναμη, ο διακόπτης, οι νευρώνες μου το ξεκαθάρισαν. Τα παπούτσια με χτυπούσαν, ήμουν κάπου στις ερημιές της Βάρκιζας. Έκανε κρύο και ήταν νύχτα. Δεν το μετάνιωσα. Ποτέ. Και δεν ξαναγύρισα πίσω. Θα ήταν λάθος. Σε κάποια φανάρια αρκετά πιο μακριά ένα ταξί με μάζεψε. Θυμήθηκα το κλισέ που είχα ακούσει εκείνες τις μέρες και χαμογέλασα. «Χαμένες νίκες είναι μόνο αυτές που δεν δόθηκαν ποτέ.»

Μην φύγεις μου είπε και ολόκληρη η στάση του σώματός της το έδειχνε ξεκάθαρα. Εδώ, θα τα καταφέρουμε. Μπορείς να ξεκινήσεις κατευθείαν το διδακτορικό. Μην πας στην Αγγλία. Δεν σου χρειάζεται. Ψέματα μου έλεγε. Σαν μανούλα προσπαθούσε να με καθησυχάσει. Το ήξερα ότι το χρειαζόμουνα. Σε όλους τους τομείς. Το ένιωθα. Το ήθελα και όπως όλα τα μεγάλα, τα δύσκολα, τα ψυχοφθόρα, το φοβόμουνα. Το έτρεμα. Χαμογέλασα και την αγκάλιασα. Της υποσχέθηκα ότι θα της τηλεφωνώ. Θα μιλάμε. Κοίταζα το εργαστήριο που είχα περάσει τον τελευταίο χρόνο της ζωής μου. Το γραφειάκι στο οποίο γράφαμε τις εργασίες, δουλεύαμε τα προγράμματα. Κοίταξα έξω από το παράθυρο την ανοιχτή έκταση, τα διάσπαρτα κτίρια του Πανεπιστημίου, το πράσινο. Και το αυτοκίνητό μου. Τελευταία φορά παρκαρισμένο εκεί. Έκανα ένα νεύμα χαιρετισμού. Έπρεπε να φύγω αλλιώς θα έβαζα τα κλάματα εκεί μπροστά της. Όχι ότι με ένοιαζε. Αλλά έπρεπε να φανώ δυνατή. Σε μένα. Δεν το μετάνιωσα. Έφυγα και δεν έχω επιστρέψει πίσω. Ακόμα.

Ήταν καλοκαίρι, τέλη Ιούλη και ήμασταν διακοπές σε ένα από τα πιο όμορφα Κυκλαδονήσια. Δεν θυμάμαι πως ξεκίνησε η συζήτηση, δεν θυμάμαι καν στην ντάλα του μεσημεριού πως ειπώθηκε η πρώτη κουβέντα. Θυμάμαι ότι έκαιγε η γη. Θυμάμαι ότι είχαμε γυρίσει από το μπάνιο, με την αλμύρα της θάλασσας ακόμα πάνω μας. Φορούσαμε μόνο τα μαγιό και μας έκαναν χάζι οι απέναντι πιτσιρικάδες των ενοικιαζόμενων που προφανώς τότε είχαν ξυπνήσει με το φραπέ στο χέρι. Και το είπα. Το ξεστόμισα και εκείνη την ώρα το εννοούσα απόλυτα. «Μην παίζεις θέατρο.». Ακόμα και σήμερα αυτή η φράση με έχει στοιχειώσει. Ήμουν άδικη. Ήμουν σκληρή. Και την αγαπούσα. Ήμασταν μαζί από παιδιά. Την ήξερα καλύτερα κι από μένα. Έβαλε τα κλάματα κι εγώ κοιτούσα με έκπληξη. Όρθια. Με τους πιτσιρικάδες απέναντι να μην λένε να ξεκολλήσουν. Με μένα να μην κάνω βήμα. Με εκείνη να μην σταματά το κλάμα. Κι έτσι μας βρήκαν οι υπόλοιπες. Φορτωμένες με ψώνια από το μίνι μάρκετ. Μια εικόνα σουρεαλιστική σε γαλαζόλευκο φόντο. Της ζήτησα συγγνώμη. Μέρες μετά, έψαχνα σε μένα το νόημα των όσων είπα. Δεν το βρήκα. Και ναι. Το μετάνιωσα.

Μικρές διαχωριστικές γραμμές, μικρές διαχωριστικές ιστορίες. Οι τύψεις πάντα παρούσες. Αλλά σαν παιδί ακόμα, κρύβομαι από αυτές. Έχω μάθει να κάνω αυτό που νιώθω ακόμα κι αν ξέρω ότι θα πονέσω. Αλήθεια γιατί ο πόνος είναι γένους αρσενικού; Έχω μάθει να κουνώ το πρώτο τουβλάκι του ντόμινο και να χαλώ το οικοδόμημα που μόνη μου έφτιαξα. Να κοιτώ τα τουβλάκια να πέφτουν κι εγώ να μην μετανιώνω. Να ταράζω τα νερά και να μην μετανιώνω. Να δοκιμάζομαι και να δοκιμάζω. Εντάξει, που και που να μετανιώνω. Να ζω.

Υ.Γ. Και για την προηγούμενη ανάρτηση δεν μετανιώνω. Ακόμα και τώρα να την ξεκινούσα πάλι τα ίδια λάθη θα έκανα. Γιατί τα λάθη μου είμαι εγώ.

Ευχαριστώ αυτούς που το έχουν καταλάβει. Αυτούς που έχουν πάντα ανοιχτή την αγκαλιά τους σε μένα.

23 σχόλια:

katerina είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
katerina είπε...

Πριγκηπέσα μου,
...τελικά η ΖΩΗ...τρία γράμματα

Εκεί ...Έξω που λιαζόμουνα, σαν να άκουσα την λέξη αγκαλιά... και έτρεξα. Και να ...είμαι η πρώτη, για την αγκαλιά, Πριγκηπέσα μου...

Elli είπε...

Cinderella, γιατί να μετανιώσεις; όποιος αγαπά ξέρει και να συγχωρεί και να καταλαβαίνει τι και γιατί του λέει κάτι ο άλλος! Να μετανιώνεις για όσα ΔΕΝ κάνεις κι όχι για όσα κάνεις...

Artanis είπε...

M'aresei pou den metanoiwneis...
kalo mhna...

Ανώνυμος είπε...

cinderella, τα λάθη μας είναι αυτά που χτίζουν αυτό που είμαστε. να μην μετανιώνεις, παρά μόνο για τις στιγμές που ήσουν άδικη. σε ένα δικό μου post μου έγραψες "έλα να σε πάρω μια αγκαλιά". ήρθε η στιγμούλα να σου το ανταποδώσω. να είσαι καλά και να προσέχεις εκεί πάνω, ακούς? σε φιλώ!

Γιώργος Τ. είπε...

Όπως πολλοί λένε, δεν πρέπει να μετανιώνεις για πράγματα που έχεις κάνει, ακόμα κι αν αυτά αποδείχτηκαν λάθη.. Άλλωστε, όλοι κάνουν λάθη.. Το θέμα είναι να μαθαίνουμε από αυτά..
Καλημέρα και καλό μήνα!!

leondokardos είπε...

Η ζωή cindy μου είναι γεμάτη αποφάσεις που πέρνουμε αυθόρμητα, ύστερα απο σκέψη,κατω απο πίεση,στιγμιαία.
Δεν έχουμε καιρό για μετάνοιες, προχωράμε κιαν μπορούμε αφήνουμε το παρελθόν, απλά ίσως να μας καθοδηγεί στο μέλλον.
Φυσικά ,υπάρχουν αποφάσεις ζωής, αποφάσεις που καθόρισαν τη πορεία μας.Λανθασμένες ; Μπορεί, αλλά ειναι πλέον αργά, αδύνατο να γυρίσουμε πίσω,όποιο κιαν είναι το αποτέλεσμα.

Σοφία είπε...

Είναι πολύ σημαντικό να μην μετανιώνεις για τις επιλογές σου. Φιλιά & αγκαλιές!

apos είπε...

Ενα τραγούδι του ισπανού Joaquin Sabina (ρώτα έναν οποιονδήποτε Ισπανό εκεί στο Λονδίνο και θα δεις ότι θα σου μιλήσει για τα καλύτερα λόγια για αυτόν τον μοναδικό τραγουδοποιό και ποιητή) λέει «No hay nostalgia peor que añorar lo que nunca sucedió» (δεν υπάρχει χειρότερη νοσταλγία από το να αναπολείς αυτό που ποτέ δεν συνέβη).

Εσύ λοιπόν, δεν το νοσταλγείς. Γιατί συνέβη. Το κάνεις εσύ να συμβεί. Και καλά κάνεις!
Τώρα που το σκέφτομαι: ο πόνος είναι αρσενικού γένους και στα ισπανικά. Στον πληθυντικό αριθμό όμως είναι γυναικείο όνομα: Dolores.
Τυχαίο;

marianaonice είπε...

Γιατί τα λάθη μου είμαι εγώ...

Ακριβώς έτσι!!
Συνέχισε Σίντυ!!
Η ζωή είναι μόνο μάχες και οι νίκες λίγες!!
Μα αξίζουν τον κόπο!!

BUTTERFLY είπε...

Για οσα μετανιωνεις και οσα δεν μετανιωνεις, εισαι παντα η Σιντυ! Και σε αγαπαμε ετσι, γιατι εισαι αληθινη! Φιλια κοριτσαρα, ζεστη αγκαλια και πολλα χαμογελα!!!

PN είπε...

Aυτό το ερώτημα και εμένα με έχει απασχολήσει τελικά Όργιο. Πότε έρχεται το τέλος; Πότε το μυαλό μας δίνει το σήμα ότι όλα έχουν τελειώσει; Τι στο διάτανο συμβαίνει εκείνη τη μαγική στιγμή και ξεκαθαρίζει τόσο ξαφνικά το τοπίο; Παράξενο πράγματο ανθρώπινο μυαλό.

Σε αντίθεση με σένα, είμαι άνθρωπος που μετανιώνω. Δεν είναι καλό...γιατί τελικά με βασανίζει. Στην ουσία δεν μετανιώνω ποτέ...γιατί ως γνήσιο μοναχοπαίδι είμαι και κακομαθημένο, αλλα σκέφτομαι τι θα γινόταν εαν. Και αυτό το γαμημένο το εαν μας πηδάει ώρες-ώρες...!!! Έτσι δεν είναι;

Έλα εδώ να σε αγκαλιάσω και να σου πω ότι οι δικοί σου άνθρωποι είναι εδώ και σε αγαπάνε πολύ μα πολύ!! Εύχομαι να να υπάρχουν δίπλα σου άνθρωποι που δεν θα μετανιώσεις ποτέ για αυτούς...!!

cinderella είπε...

@ Katerina...
αχ να ξερες πόσο μου έλειψες!
Αλλά ξέρεις...ακόμα και στις πιο μαύρες μου θα σκεφτώ...εκείνο το ηρωικό..."και καλά εμένα. Το καπέλο δεν το σέβεσαι;"
Και θα γελάσω.
Και θα ξεχαστώ...μα δεν θα ξεχάσω.
Take care μάτια μου. Πολύ λίγο αυτό το αγγλικό τελικά...το ξέρω.

cinderella είπε...

@ Ελλάκι
αυτό με κυνηγούσε από μικρή. Στο κατόπι με έπαιρνε μια ζωή. Να μετανιώνω γι αυτά που κάνω κι όχι γι αυτά που δεν κάνω. Και πιο κάτω ο άπος...τα είπε όλα μεσα από τον στίχο του Ισπανού.
"Δεν υπάρχει χειρότερη νοσταλγία από το να αναπολείς αυτό που ποτέ δεν συνέβη"
Πόσο δίκιο. Πόσο σκληρό...
Φιλιά κοριτσάρα μου!! :))

cinderella είπε...

@ Αρτανις μου όχι παντα για να είμαστε ειλικρινείς!!
Καλά να περνάς!!
Πολλά φιλιααα!!

cinderella είπε...

@ Θείε...σε ευχαριστώ για τγην αγκαλιά! Ναι, τα λάθη μου είμαι εγώ.
Φαίνεται άλλωστε!! :))
Θα προσέχω. Το υπόσχομαι!!
Φιλιά και αγκαλιές!!

cinderella είπε...

@ Γιώργο κάπου διάβασα αυτές τις μέρες πως λάθη δεν κάνουν μόνο οι Θεοί και οι νεκροί!
Χοντρό..αλλά αληθινό!!
Καλησπερες γλυκέ μου!!!

cinderella είπε...

@ Λεοντόκαρδέ μου έτσι ακριβώς.
Δεν πειράζει. Η έτσι θέλω να πιστεύω.
Αν και κρινόμαστε εκ του αποτελέσματος...θέλω να πιστεύω πως αυτά που μένουν είναι όσα αξίζουν και όσα χαλάνε...είναι αυτά που έτσι κι αλλιώς θα χανόντουσαν.
Χτες το σκεφτόμουν αυτό..αλλά σηκώνει μάλλον άλλη ανάρτηση!!
Πολλά φιλιά γλυκέ μου!!!

cinderella είπε...

@ Σοφάκι αστα αυτά...και ανεβαίνοντας φέρε καμιά πίτα γύρο με απ'όλα!!
Φιλιάα να περνάς υπέροχα!!

cinderella είπε...

Αpos μου γλυκέ...πολλές υποκλίσεις στο σχόλιο σου.
Δεν θέλω να πω τίποτα...
Καμιά φορά οι σιωπές πρέπει να είναι πιο δυνατές...να αφήνουν να φανεί το σημαντικό. :)
Αγκαλιές...και φιλιά!!

cinderella είπε...

@ Μαριάνα μου γλυκιά...σε ευχαριστώ...τόσο μα τόσο πολύ!!! :)))
Σου στέλνω την αγάπη μου!
Καλό απόγευμα καλή μου!!

cinderella είπε...

@ Χριστινάκι μου όμορφο...κι εγώ!!
Αντε να γυρίσεις στα τακτικά και καθημερινά!
Μας έλειψες!! :)))

cinderella είπε...

@ Τσουλουφόπαιδο...
δεν θέλω να σου γράψω τίποτα. Δημόσια.

Μόνο αυτό:

Στις βραδινές περιπλανήσεις μας
μες στης πόλης τον αχό
τις θαμπές φωνές των άγνωστων
σκορπάει ο αέρας εκεί κι εδώ

Μου κρατάς το χέρι σε κρατώ
με κοιτάς για μια στιγμή
το μεγάλο μας το όνειρο
σου εξηγώ με ένα φιλί

Και μετά δεν μιλάμε πολύ
γιατί το όνειρο ζει στη σιωπή
Με το βλέμμα στους περαστικούς
να ‘χα χίλιες σιωπές να ακούς

Αφιερωμένο τσουλουφόπαιδο...αφιερωμένο...