Μπανιστήρι από το παράθυρο... ή αλλιώς ο έρωτας στα δέκα μέτρα.

Απόψε ξέχασαν τα φώτα αναμμένα απέναντι. Το πρωί ένας μόνο υπάλληλος πάλευε μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή του καταπατώντας το 5νθήμερο, μετά από το 40ωρό που έχει εδώ και καιρό καταργηθεί. Εκείνη δεν την έχω δει ποτέ Σάββατο. Είναι όμως αυτή που ανοίγει πάντα την εταιρία τις καθημερινές. Κάθε πρωί στις 7.30 ακριβώς. Την βλέπω στα ξενύχτια μου, καμιά φορά όταν ξημερώνομαι χωρίς να το καταλάβω. Την βλέπω όταν ξυπνώ να προλάβω τη μέρα όπως κι εκείνη. Την βλέπω να τρέχει κι εκείνη όπως κι εγώ, στάσιμα μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή.

Εκείνος έρχεται πάντα πιο αργά από εκείνη και φεύγει πιο αργά, σχεδόν ένα δίωρο αργότερα. Κάθονται κοντά. Θα μπορούσαν να είναι ζευγάρι. Η στάση των σωμάτων τους εκπέμπει μια οικειότητα απίστευτη...σχεδόν μια ηδονή. Ταιριάζουν. Καμιά φορά τους χαζεύω και έχω τη βεβαιότητα πως θα μπορούσαν να είναι αξιοζήλευτο ζευγάρι. Εκείνη, σίγουρα είναι ερωτευμένη μαζί του. Με τα μαλλιά πιασμένα αλογοουρά θυμίζει κοριτσάκι. Δεν την έχω δει ποτέ να τον κοιτά ή να μιλάνε. Εκείνος με το bluetooth στο αυτί και μπροστά από την οθόνη φαίνεται απρόσιτος. Μπορεί και να είναι το αφεντικό. Ναι, σίγουρα θα είναι. Η χημεία τους διαπερνά την απόσταση, φτάνει μέχρι εμένα. Ακουμπά το τζάμι μου και θολώνει από την αψάδα το παγωμένο γυαλί.

Μου θυμίζουν ένα άλλο ζευγάρι λίγα χρόνια πριν στο μετρό της Αθήνας. Αόρατο για τους πολλούς. Καθόντουσαν απέναντι και τίποτα δεν πρόδιδε την σχέση τους. Μπαίνοντας έκατσα δίπλα σε εκείνον. Το βαγόνι μισοάδειο, γέμισε ασφυκτικά σε εκείνη τη στάση. Τότε μου είχε φανεί περίεργο αλλά σήμερα μπορώ να το καταλάβω απόλυτα. Δεν μπορούσαν να μιλήσουν. Για αυτό είχαν επιλέξει την οπτική επαφή. Κάποια στιγμή μετά από πολύ λίγο μου ζήτησε να αλλάξουμε θέσεις. Πιτσιρίκα εγώ, δεν την ρώτησα αλλά με ένα χαμόγελο σηκώθηκα. Σε όλη της υπόλοιπη διαδρομή δεν ξανακοιτάχτηκαν. Στα χείλη του υπήρχε ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο. Στο βλέμμα της υπήρχε απλά το κενό. Ακουμπούσε πάνω του αλλά το σώμα της, η στάση της, η μορφή της έκρυβαν πολύ καλά αυτό που ένιωθε. Κατέβηκε χωρίς να τον χαιρετήσει. Μετά από 2 στάσεις κατέβηκε και εκείνος.

Τις προάλλες, στα χιόνια ήταν οι μόνοι που ήρθαν στην εταιρία. Ήταν μόνοι τους αλλά και πάλι δεν τους πέτυχα να ανταλλάσουν μια κουβέντα. Με στεναχωρεί η ιδέα ότι αυτός μπορεί να είναι παντρεμένος. Αυτή σίγουρα δεν είναι. Καμία γυναίκα ερωτευμένη με αυτόν που ξαπλώνει, δεν σηκώνεται τόσο πρωί. Η μάλλον μόνο μια ερωτευμένη γυναίκα θα άνοιγε πριν από όλους μια ολόκληρη εταιρία.
Σκέφτομαι πως έχουν περάσει τόσοι μήνες από την πρώτη φορά που τους είδα. Και είμαι σίγουρη ότι αν τους πετύχω στο δρόμο η απόσταση προστατεύει τόσο την ανωνυμία τους που δεν θα τους αναγνωρίσω.

Σάββατο βράδυ απόψε και προσπαθώ να προχωρήσω την εργασία του μεταπτυχιακού. Τα φώτα απέναντι με αποσυντονίζουν. Σκέφτομαι εκείνη που είναι μόνη. Μπορεί κι αυτή να έχει μετατραπεί απόψε σε μια από τις Αγγλιδούλες του Σαββατόβραδού. Μια από αυτές που κυκλοφορούν με τα σατέν φουστάνια και δεν κρυώνουν. Που πίνουν και μεθάνε. Που στο γυρισμό επιβιβάζονται στο λεωφορείο και περπατάνε ξυπόλυτες με τα παπούτσια στο χέρι μέχρι τη στάση. Μπορεί κι εκείνη απόψε να είναι μια από αυτές. Να γελά με τις φίλες της και να προχωρά μεθυσμένη πατώντας με τα γυμνά της πόδια, τους δρόμους του βρώμικου Λονδίνου.

Τη Δευτέρα θα είναι και πάλι εδώ. Δίπλα του. Δεν θα του μιλήσει και στις 5 θα σηκωθεί να φύγει όπως πάντα. Κάποια στιγμή, κάποιο πρωί ίσως και να μην ξαναγυρίσει. Μπορεί η οικονομική κρίση να είναι ζόρικη. Αλλά μια γυναίκα ξέρει πολύ καλά πως πολύ πιο ζόρικοι είναι οι πρίγκιπες, πάνω και πέρα από τους καιρούς.