Κυριακή, Φεβρουαρίου 08, 2009

Μπανιστήρι από το παράθυρο... ή αλλιώς ο έρωτας στα δέκα μέτρα.

Απόψε ξέχασαν τα φώτα αναμμένα απέναντι. Το πρωί ένας μόνο υπάλληλος πάλευε μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή του καταπατώντας το 5νθήμερο, μετά από το 40ωρό που έχει εδώ και καιρό καταργηθεί. Εκείνη δεν την έχω δει ποτέ Σάββατο. Είναι όμως αυτή που ανοίγει πάντα την εταιρία τις καθημερινές. Κάθε πρωί στις 7.30 ακριβώς. Την βλέπω στα ξενύχτια μου, καμιά φορά όταν ξημερώνομαι χωρίς να το καταλάβω. Την βλέπω όταν ξυπνώ να προλάβω τη μέρα όπως κι εκείνη. Την βλέπω να τρέχει κι εκείνη όπως κι εγώ, στάσιμα μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή.


Εκείνος έρχεται πάντα πιο αργά από εκείνη και φεύγει πιο αργά, σχεδόν ένα δίωρο αργότερα. Κάθονται κοντά. Θα μπορούσαν να είναι ζευγάρι. Η στάση των σωμάτων τους εκπέμπει μια οικειότητα απίστευτη...σχεδόν μια ηδονή. Ταιριάζουν. Καμιά φορά τους χαζεύω και έχω τη βεβαιότητα πως θα μπορούσαν να είναι αξιοζήλευτο ζευγάρι. Εκείνη, σίγουρα είναι ερωτευμένη μαζί του. Με τα μαλλιά πιασμένα αλογοουρά θυμίζει κοριτσάκι. Δεν την έχω δει ποτέ να τον κοιτά ή να μιλάνε. Εκείνος με το bluetooth στο αυτί και μπροστά από την οθόνη φαίνεται απρόσιτος. Μπορεί και να είναι το αφεντικό. Ναι, σίγουρα θα είναι. Η χημεία τους διαπερνά την απόσταση, φτάνει μέχρι εμένα. Ακουμπά το τζάμι μου και θολώνει από την αψάδα το παγωμένο γυαλί.


Μου θυμίζουν ένα άλλο ζευγάρι λίγα χρόνια πριν στο μετρό της Αθήνας. Αόρατο για τους πολλούς. Καθόντουσαν απέναντι και τίποτα δεν πρόδιδε την σχέση τους. Μπαίνοντας έκατσα δίπλα σε εκείνον. Το βαγόνι μισοάδειο, γέμισε ασφυκτικά σε εκείνη τη στάση. Τότε μου είχε φανεί περίεργο αλλά σήμερα μπορώ να το καταλάβω απόλυτα. Δεν μπορούσαν να μιλήσουν. Για αυτό είχαν επιλέξει την οπτική επαφή. Κάποια στιγμή μετά από πολύ λίγο μου ζήτησε να αλλάξουμε θέσεις. Πιτσιρίκα εγώ, δεν την ρώτησα αλλά με ένα χαμόγελο σηκώθηκα. Σε όλη της υπόλοιπη διαδρομή δεν ξανακοιτάχτηκαν. Στα χείλη του υπήρχε ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο. Στο βλέμμα της υπήρχε απλά το κενό. Ακουμπούσε πάνω του αλλά το σώμα της, η στάση της, η μορφή της έκρυβαν πολύ καλά αυτό που ένιωθε. Κατέβηκε χωρίς να τον χαιρετήσει. Μετά από 2 στάσεις κατέβηκε και εκείνος.

Τις προάλλες, στα χιόνια ήταν οι μόνοι που ήρθαν στην εταιρία. Ήταν μόνοι τους αλλά και πάλι δεν τους πέτυχα να ανταλλάσουν μια κουβέντα. Με στεναχωρεί η ιδέα ότι αυτός μπορεί να είναι παντρεμένος. Αυτή σίγουρα δεν είναι. Καμία γυναίκα ερωτευμένη με αυτόν που ξαπλώνει, δεν σηκώνεται τόσο πρωί. Η μάλλον μόνο μια ερωτευμένη γυναίκα θα άνοιγε πριν από όλους μια ολόκληρη εταιρία.
Σκέφτομαι πως έχουν περάσει τόσοι μήνες από την πρώτη φορά που τους είδα. Και είμαι σίγουρη ότι αν τους πετύχω στο δρόμο η απόσταση προστατεύει τόσο την ανωνυμία τους που δεν θα τους αναγνωρίσω.


Σάββατο βράδυ απόψε και προσπαθώ να προχωρήσω την εργασία του μεταπτυχιακού. Τα φώτα απέναντι με αποσυντονίζουν. Σκέφτομαι εκείνη που είναι μόνη. Μπορεί κι αυτή να έχει μετατραπεί απόψε σε μια από τις Αγγλιδούλες του Σαββατόβραδού. Μια από αυτές που κυκλοφορούν με τα σατέν φουστάνια και δεν κρυώνουν. Που πίνουν και μεθάνε. Που στο γυρισμό επιβιβάζονται στο λεωφορείο και περπατάνε ξυπόλυτες με τα παπούτσια στο χέρι μέχρι τη στάση. Μπορεί κι εκείνη απόψε να είναι μια από αυτές. Να γελά με τις φίλες της και να προχωρά μεθυσμένη πατώντας με τα γυμνά της πόδια, τους δρόμους του βρώμικου Λονδίνου.


Τη Δευτέρα θα είναι και πάλι εδώ. Δίπλα του. Δεν θα του μιλήσει και στις 5 θα σηκωθεί να φύγει όπως πάντα. Κάποια στιγμή, κάποιο πρωί ίσως και να μην ξαναγυρίσει. Μπορεί η οικονομική κρίση να είναι ζόρικη. Αλλά μια γυναίκα ξέρει πολύ καλά πως πολύ πιο ζόρικοι είναι οι πρίγκιπες, πάνω και πέρα από τους καιρούς.

48 σχόλια:

ΠΑΝΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΑΙΝΑΣ είπε...

Ζηλεύω το παράθυρό σου. Που σου δίνει την δυνατότητα και την ευκαιρία μιας θέασης της άλλης, της σιωπηλής κι αδιάλλακτης καθημερινότητας. Πρωί, το City... δυο ξένοι που ακουμπούν ο ένας τον άλλον...

Τις καλημέρες μου.

Γκρινιάρης είπε...

Ωραίο post!

Unknown είπε...

Nice written. Well done.

Flonsavardu είπε...

τι ωραίο και τι καλογραμμένο! με συγκίνησε απίστευτα. :)

marianaonice είπε...

Βασανιστικός αυτός ο έρωτας!!
Ανεκπλήρωτος συνήθως και πάντα απόμακρος!!

Καλή εβδομάδα Σίντυ!!

katerina είπε...

Εδώ κοιμάμαι κι όχι εκεί που χρόνια μένεις,
κοντά στα σύνορα που πάνε οι λογικοί,
μιας σχέσης άψογης μα κι απαγορευμένης,
που τη φωτίζουν προβολείς οριστικοί.

Εδώ κοιμάμαι κι όχι εκεί που χρόνια μένεις,
πού να πάω να σε σκεφτώ, για πού να φύγω,
στο μυαλό μου πώς να τρέξω, να κρυφτώ,
πού να πάω να σε σκεφτώ, μ' αυτό το λίγο
που ούτε χόρτασα για να τ' ονειρευτώ.

Εδώ κοιμάμαι κι όχι εκεί που θα 'ταν μάχη,
στο παρασύνθημα του πάθους του φιλιού,
εδώ που κλείσανε τον δρόμο μας δυο βράχοι,
που εμείς τους ρίξαμε στη μέση προ πολλού.

Εδώ κοιμάμαι κι όχι εκεί που θα 'ταν μάχη,
πού να πάω να σε σκεφτώ, για πού να φύγω,
στο μυαλό μου πώς να τρέξω, να κρυφτώ,
πού να πάω να σε σκεφτώ, μ' αυτό το λίγο
που ούτε χόρτασα για να τ' ονειρευτώ.

Καλησπέρα Πριγκηπέσα

leondokardos είπε...

Σκηνές καθημερινότητας, ερμηνευμένες μέσα απο τη δική σου ματιά. Κοινό τους σημείο, η σιωπή.
Η σιωπή, που πολλές φορές με απίστευτα εκκωφαντικό τρόπο εκφράζει πολλά!!
Ναί cindy μου,πολλά συναισθήματα μπορούμε να "εκφράσουμε" με τη σιωπή μας,κρατόντας καμιά φορά μέσα μας αυτά που δε θέλουμε να φαναιρώσουμε.
Καλή βδομάδα νάχεις.

Ανώνυμος είπε...

χμμ... μια ιστοριούλα απέναντι από το παράθυρό σου. όμορφη ιστοριούλα, την απόλαυσα πολύ :) κι ας ήταν μπανιστήρι! Καλή εβδομάδα να έχουμε, cinderella! σε φιλώ!

Ανώνυμος είπε...

Υπέροχο το κείμενο σου. Σε ανακάλυψα τώρα τελευταία και είμαι πολύ χαρούμενη γι'αυτό! Να είσαι καλά, καλό κουράγιο με την εργασία και προσοχή με τον πάγο...σε έδαφος και καρδιές...
"Καμία γυναίκα ερωτευμένη με αυτόν που ξαπλώνει, δεν σηκώνεται τόσο πρωί. Η μάλλον μόνο μια ερωτευμένη γυναίκα θα άνοιγε πριν από όλους μια ολόκληρη εταιρία."
Μεγάλη κουβέντα είπες! Απόλυτα σωστή...

Spy είπε...

Ωραίο παράθυρο...!

BUTTERFLY είπε...

Αρχισες παλι με αυτες τις τρυφερες σου ιστοριες που μας ταξιδευουν! Υπεροχος τροπος να ξεκινησω τη Δευτερα μου, αν και μελαγχολικος...

Γιώργος Τ. είπε...

Πόσο σκληρό είναι αυτό που περιγράφεις.. Να υπάρχει η χημεία, να θέλει η μία και ίσως και ο άλλος.. Αλλά να τους χωρίζει η αμηχανία, η αβεβαιότητα, η εργασιακή τους σχέση.. Ανεκπλήρωτοι έρωτες, καταστάσεις που γίνονται απωθημένα.... Και δεν δείχνει να αλλάζει η κατάσταση αυτή.. Κρίμα..

Artanis είπε...

Ti omorfi agapisiariki anartisi!!!
Me eftiaxes Staxtopouta mou...
Kalo vradaki na exeis, se filw...

phlou...flis είπε...

Με τέτοιο έρωτα, τον πλατωνικό έρωτα, μεγαλώσαμε κι εμείς

apos είπε...

Εξαιρετική ιστορία που βρήκε στο σωστό παράθυρο. Και τον κατάλληλο καναπέ.
Καλό σου βράδυ cenicienta.

Dimitra Andritsiou είπε...

Αχ!
Η σιωπή πόσα μπορεί να πει, ε;


Εγώ πάλι, ως άλλη Αμελί, θα ήθελα να τους βοηθήσω...

PN είπε...

Βρε Όργιο...συγχαρητήρια...υπέροχο κείμενο!! Μου σηκώθηκε η τρίχα όσο το διάβαζα. Το έχεις καμάρι μου! Το ήξερα ότι το έχεις! Αυτό μόνο!

Υ.Γ. Άκουγα παράλληλα το Broken Strings και έδενε τόσο όμορφα!

patsiouri είπε...

Cinderellaki τι υπέροχο αυτό που έγραψες!!!!
Περισσότερο συγκινήθηκα με την ιστορία στο τρένο.
Γιατί άραγε δε μπορούσαν να μιλήσουν???
Είχα δει πιτσιρίκα στο θέατρο το "Κάθε φορά πρώτη φορά" με το παράνομο ζευγάρι που συναντιέται μία φορά το χρόνο και ακόμα ανατριχιάζω...

cinderella είπε...

@ all
Τις καλησπέρες μου! Χαθήκαμε! Ναι, θα μπορούσα να σας πω οτι το μεταπτυχιακό με ζορίζει αυτές τις μέρες. Θα μπορούσα επίσης να σας πω οτι με πονάει η μέση μου. Και τα δύο πέρα για πέρα αληθινά. Οι προθεσμίες τρέχουν...η μέση μου με έχει τσακίσει και δεν μπορώ να σταθώ...η διάθεσή μου σε χαμηλά επίπεδα.
Η ηρωίδα του παραθύρου εξαφανισμένη. Είναι τόσο τραγική ειρωνεία που αρνούμαι να το δεχτώ. Ελπίζω και εύχομαι να είναι άρρωστη. Την Δευτέρα πάντως δεν εμφανίστηκε στο γραφείο. Χτες και σήμερα έφυγα νωρίς και γύρισα αργά.
Και είπαμε...η απόσταση προστατεύει την ανωνυμία μας. Ελπίζω να συναντηθήκαμε στη στροφή του δρόμου. Στην πλατφόρμα του μετρό. Έξω στο πεζοδρόμιο...

cinderella είπε...

@ Πάνο...αυτό το παράθυρο...είναι μικρογραφία της ζωης. Εν προκειμένω επιβεβαιώνει τον στίχο του Μάλαμα..."Πως νιώθουμε παράφορα, πως ζούμε έτσι αδιάφορα".
Καλό ξημέρωμα...

cinderella είπε...

@ Γκρινιάρη μου ευχαριστώ :)

cinderella είπε...

@ dmjapan

Να είστε καλά. Έυχομαι να μην μοιάζετε στον Ιάπωνα της εστίας μου. Μην το πάρετε προσωπικά...τον αντιπαθώ!!
Καλώς με βρήκατε! :)

cinderella είπε...

@ Flonsavardu μου :):):)
Χαιρομαι!

cinderella είπε...

@ Μαριανάκι μου ναι. Είναι που η ζωή δεν αντιγράφει τα happy end και ο πόνος δεν περνά σε 2 επεισόδια με λίγο κλάμα, λίγο ποτό και πολύ μελό. :):)
Ελπιζω η ηρωίδα να τα καταφέρει!!!

cinderella είπε...

@ Κατερίνα

Ώρα τρεις τη νύχτα,
ανεβαίνω τα σκαλιά
μα δε νυστάζω
μ' ανοιχτό το φως ξανά,
τη δική σου τη μεριά
ούτε που κοιτάζω

Τι είναι αυτό που λείπει
απ' τη μέσα μου ζωή
τα δάχτυλά σου
μια γουλιά νερό θα πιω
πώς αλλιώς να καταπιώ
πως τα πάντα αλλάζουν

Πάρε εσύ τα χάδια
τα γυμνά σκοτάδια
τα πρωτότυπα
κι άσε εδώ για μένα
κάτι στοιχειωμένα
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ,
σ' αγαπώ καρδιά μου
στερεότυπά μου
έτσι τ' όνομά μου δεν ξανάκουσα
και γι' αυτό θυμώνω
που θα λέω στον πόνο
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ
λες κι είμαστε αγκαλιά...

Άμα θες να δεις
τη δικιά μου τη σκιά
αντί για μένα
όπου πάω, τ' ακούς, να 'ρθείς
να κοιτάς από μακριά
το δικό σου ένα

Δε μπορώ να ζω
εδώ μέσα άλλος κανείς
θα βγω λιγάκι
δυο μικρά πουλιά πετούν
στα μηνύματα αδειανό
τ' άσπρο φακελάκι

Πάρε εσύ τα χάδια
τα γυμνά σκοτάδια
τα πρωτότυπα
κι άσε εδώ για μένα
κάτι στοιχειωμένα
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ,
σ' αγαπώ καρδιά μου
στερεότυπά μου
έτσι τ' όνομά μου δεν ξανάκουσα
και γι' αυτό θυμώνω
που θα λέω στον πόνο
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ
λες κι είμαστε αγκαλιά...

cinderella είπε...

@ Λεοντόκαρδε μου κι εσύ με προκάλείς να απαντήσω με τραγούδι..."και μετά δεν μιλάμε πολύ, γιατί τ' όνειρο ζει στη σιωπή, με το βλέμμα στους περαστικούς, να είχα χίλιες σιωπές, να μ' ακούς"...
Καλό ξημέρωμα γλυκέ μου!!

cinderella είπε...

@ Θειε...μην μου χαμηλώνετε την ιστορία. Δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ιστοριούλα!!
Σας παρακαλώ!
Δεν θα θελα!! :)))
Πολλά φιλιά!

cinderella είπε...

@ Ανώνυμή μου ελπιζω να σου κρατώ καλή συντροφιά!
Καλώς ήρθες.
Βολέψου όπου θες εδώ μέσα!
Και γράφε ένα αρχικό γράμμα στο τέλος κάθε σχολίου σου. Έστω ένα Γ. Γυναίκα...για να νιώθω οτι απευθύνομαι πάντα σε σένα! :)

cinderella είπε...

@ Σπάι, δεν με ρίχνετε. Εσείς ήσασταν αυτός που με παροτρύνατε να μαζέψω όλες τις χαλασμένες σίτες για να τις κοτσάρω ως ντεκόρ στο παράθυρό μου!! :)))
Φιλιαα!

cinderella είπε...

@ Χριστινάκι μου...μακάρι να έγραφα κάτι πιο εύθυμο. Όλα τα "χαρωπά" κάπου σκαλώνουν και δεν βγαίνουν. Δεν ξέρω γιατί!!
Καλό ξημέρωμα κουκλίτσα μου!!!

cinderella είπε...

@ Γιώργο μου...ξέρεις...πάντα πιστευα πως εκεί που δεν έφταναν οι κοινοί θνητοί, έβαζαν το χέρι τους οι Θεοί! Μακάρι...Αλλιώς θα βάλω το χέρι μου εγώ! Με μια πιατέλα συροπιαστά θα πάω να τους βρω και να τους βγάλω από τα τείχη της σιωπής τους!! :))

cinderella είπε...

@ Αρτανις μου...καλό ξημέρωμα ομορφιά μου!
Και πολλά φιλιά!

cinderella είπε...

@ phlou..fli μου ελπίζω να μην σας άφησε απωθημένα ως κουσούρια!! :)))
Και η μικρή διαφορά...αυτοί είναι ήδη μεγάλοι...γι αυτό ζορίζονται έτσι!
Καλό ξημέρωμα καλέ μου!!!

cinderella είπε...

@ Απος μου γλυκέ...πάντα με το κοπλιμέντο και το καλό λόγο!! Με κακομαθαίνετε!! :)))
Καλήσπερα...συγγνωμη που χάθηκα...θα τα πούμε σύντομα!

cinderella είπε...

@ Κι εγώ Αμελί μου...γαμώτο! :(:(

cinderella είπε...

@ Vk ... ασε και η απάντηση στο σχόλιο θα σου έρθει μέσω μάιλ.
Take care!!!

cinderella είπε...

@ Πατσιουράκο μου...και ήταν τόσο έντονο. Το συναίσθημα εκείνου του ζευγαριού. Για την ακρίβεια, εκείνη δεν μου ζήτησε καν να αλλάξουμε θέσεις. Σηκώθηκε και το ύφος της ήταν ψιλο...προστακτικό. Εκείνος της είχε κάνει νόημα. Την θυμάμαι ακόμα. Ξανθιά...η γυναίκα της διπλανής πόρτας. Κάργα ερωτευμένη ε εκείνος. Δεν έχω συγκρατήσει την εικόνα του...δυστυχώς...

Μου έλειψες κοριτσάκι μου.
Υπέροχο το κείμενο για την Κούνεβα...υπέροχο.
Αλλά αύριο σχόλιο!
Πολλά φιλιά

Σοφία είπε...

Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι θα μπορούσε να είναι αδερφή του; Χεχε.

another είπε...

τοσο λυπητερο και τοσο ομορφο..
ετσι ειναι.
μακρια λοιπον απο τους ζορικους ακαταλληλους και παρανομους πριγκηπες.(μου το λεγε η γιαγια μου απο μικρη αυτο.) οσο μπορουμε τουλαχιστον.

Ανώνυμος είπε...

Cindy πως μπορεί κάποιος να επικοινωνήσει μαζί σου;

notis@paraskevopoulos.net

cinderella είπε...

@ Σοφάκι...μπαααα!!

cinderella είπε...

@ yet another...αχ κάτι μας είπες!!
Μακάρι να ήταν έτσι όλοι οι έρωτες...! Ευκολοι και στρωμένοι με ροδοπέταλα!
Δεν θα είχαν γούστο, ούτε ομορφιά!!
Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες αγάπη!!!! χαχαχαχα

cinderella είπε...

@ Ανώνυμε,

stokanape@gmail.com

θες να σου στείλω κάποιο μαίλ σε αυτή τη διεύθυνση που μου δίνεις ή οκ;

fpboy είπε...

τέλειο ποστ.
στην ιστορία αυτή είμαστε όλοι πρωταγωνιστές πάντως.
Ποιός δεν έχει ζήσει τέτοιες φάσεις ;

leondokardos είπε...

cindy μου, χθές βράδυ σου άφησα νέο σχόλιο αλλά σήμερα δε το βλεπω. Σου το ξαναστέλνω λοιπόν.

Θα ήθελα και εγώ να σου ανταπαντήσω με ένα ποιήμα. Και ναι μεν είμαι....ποιητικός, απο ποιήματα όμως λίγα πράγματα !!
Αρκούμε λοιπόν σε ένα ειλικρινές, ζεστό ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ.

cinderella είπε...

@ fpboy μου πολλοί δεν το έχουν ζήσει! Επειδή όμως έχεις αυτή τη βεβαιότητα καταλαβαίνω οτι είσαι από τους λίγους...και τυχερούς!! :))

cinderella είπε...

@ Λεοντόκαρδέ μου...δεν μου ήρθε ούτε στο μάιλ το σχόλιο σου...άρα μάλλον δεν δημοσιεύτηκε!
Δεν πειράζει!
Εγώ σε ευχαριστω. Μέσα από την καρδιά μου! :)

tzonakos είπε...

Εχω προσπαθήσει να ακολουθήσω την ζωή κάποιου/κάποιας φανταζόμενος τι μπορεί να βιώνουν και πώς περνάνε τις μέρες τους.
Δεν τα κατάφερα καλά γιατι δεν μου αρέσει να μπαίνω σαν παρείσακτος σε ζωές άλλων.
Μεσα μου φυσικά μπορώ να πλάσω μιάν ιστορία, αν θέλω.
Ομορφες οι σκέψεις σου, όμορφο και το ποίημα της Κατερίνας πιο πάνω.