Κεφάλαιο πρώτο: Ο έρωτας

Και σου το έχω πει.Μην τα αναλύεις όλα. Μην τα βάζεις σε κουτάκια, μην τα τυποποιείς. Μην τα τεμαχίζεις. Ακόμα κι αν κάποιοι το έκαναν, εσύ απλά μην τους διαβάζεις. Ο έρωτας συντηρείται στο σκοτάδι. Στη σιωπή. Ίσως αποτελεί την πιο σκοτεινή δύναμη που παρέχει υπερένταση, απίστευτες αντοχές και κότσια. Σε εκείνον. Στον έναν. Τον τυχερό. Τον ερωτευμένο. Κανείς δεν έγινε καλύτερος άνθρωπος μαθαίνοντας ποιες ορμόνες εκκρίνονται στο έρωτα. Την περιέργεια του έλυσε απλά. Και ίσως να χάλασε και το παραμύθι. Τον λυπάμαι χωρίς να τον ξέρω. Μπορεί και να μην το μάθουμε ποτέ αλλά αυτός…μπορεί να μην ξαναερωτεύτηκε ποτέ. Και είναι άδικο. Κάποια μυστήρια πρέπει να μένουν άλυτα. Τους αξίζει. Κι ο έρωτας είναι παντού.

Είναι στα μάτια της Ινδής που σηκώθηκε στις 5.30 το πρωί, ντύθηκε, φόρεσε τα ψηλοτάκουνα και μέσα στην βροχή, το βαθύ σκοτάδι και το κρύο του Λονδίνου κατέβηκε για να ανοίξει σε εκείνον που ένας Θεός ξέρει από πού ερχόταν μέσα στη νύχτα. Λίγες ώρες μετά, την πέτυχα στην κουζίνα να ετοιμάζει πρωινό για δύο. Και τη θαύμασα. Τα σκούρα μάτια της έλαμπαν. Αυτή η λάμψη του έρωτα που είναι ίδια με του πυρετού. Δεν φορούσε πια τα ψηλοτάκουνα. Αλλά ήταν πολύ όμορφη. Και της το είπα.

Είναι στην έκφραση του Μεξικανού. Στην απόγνωσή του. Σε εκείνον το θυμό που ανάκατα με παράπονο βγήκε σε μένα. Τον κέρασα από το φαγητό μου. Μοιράστηκε τη στεναχώρια του. Εκείνη, η πρώην ντε, αρραβωνιάστηκε κάποιον άλλον εκεί κάτω. Και αυτός την προηγούμενη νύχτα που το έμαθε ήθελε να τα σπάσει όλα εδώ. Τόσα μίλια μακριά της αλλά ο πόνος πάντα παραμένει ίδιος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα του. Και σιχαίνομαι την φράση «μην στεναχωριέσαι». Στον έρωτα αξίζει να στεναχωριέσαι. Και δυστυχώς ο πόνος δεν μοιράζεται. Μονάχα πολλαπλασιάζεται και παραμένει μοναδικός.

Είναι στη σιωπή μιας φίλης. Που ένα μεσημέρι από εκείνα τα λίγα, τα ηλιόλουστα δίπλα στον Τάμεση έσπασε. Και μου είπε την ιστορία της που λίγοι τυχεροί και δυνατοί μπορεί να ζήσουν. Για το ταξίδι που έκανε για να τον βρει. Για τα σχέδια που έμειναν όνειρα. Για την απιστία του. Για την υπομονή της. Για την υπόσχεση πως πάντα θα τον αγαπά. Για το τέλος που ήρθε ξαφνικά. Και ένιωσε πως ολόκληρη εκείνη η ιστορία δεν ήταν δικιά της. Είναι απίστευτη η ηρεμία που έρχεται μετά τη φουρτούνα. Το τέλος της καταιγίδας που για εκείνη δεν άγγιξε ποτέ την αγάπη. Για τον πόνο που δεν έγινε απωθημένο αλλά μετατράπηκε σε μια απλή ιστορία που θα μπορούσε να έχει συμβεί σε κάποια άλλη, όχι σε κείνη.

Είναι στην απουσία εκείνης. Που δεν ξαναπάτησε στο γραφείο. Τέσσερις μέρες και η θέση της κενή. Την πέμπτη μια ξανθιά τυπική αγγλιδούλα την αντικατέστησε. Πήρε τη θέση της και το γραφείο της. Πολύ συνοπτικά αλλά σίγουρα όχι ουσιαστικά. Εκείνος πάντα εκεί αλλά εκείνη απούσα και η εικόνα για πάντα αλλιώτικη, διαφορετική, αλλοιωμένη.

Είναι εδώ, είναι γύρω, κρύβεται όταν οι καταστάσεις το απαιτούν, όταν οι πρωταγωνιστές το ζητούνε. Μπορεί να κυκλοφορεί σε μια στάση μετρό, σε ένα μήνυμα κινητού, σε ένα βλέμμα, σε ένα άγγιγμα, σε «ένα φύγε» που σημαίνει μείνε, σε μια δικαιολογία, σε ένα καυγά, σε ένα τραγούδι του οποίου οι στίχοι τα λένε όλα.

Ο έρωτας…κεφάλαιο πρώτο και ουσιώδες στο βιβλίο της ζωής. Κάποιοι δεν μπόρεσαν να το προσπεράσουν, να το αποστηθίσουν, να το σκίσουν. Πάλι καλά.