Σάββατο, Φεβρουαρίου 14, 2009

Κεφάλαιο πρώτο: Ο έρωτας

Και σου το έχω πει.Μην τα αναλύεις όλα. Μην τα βάζεις σε κουτάκια, μην τα τυποποιείς. Μην τα τεμαχίζεις. Ακόμα κι αν κάποιοι το έκαναν, εσύ απλά μην τους διαβάζεις. Ο έρωτας συντηρείται στο σκοτάδι. Στη σιωπή. Ίσως αποτελεί την πιο σκοτεινή δύναμη που παρέχει υπερένταση, απίστευτες αντοχές και κότσια. Σε εκείνον. Στον έναν. Τον τυχερό. Τον ερωτευμένο. Κανείς δεν έγινε καλύτερος άνθρωπος μαθαίνοντας ποιες ορμόνες εκκρίνονται στο έρωτα. Την περιέργεια του έλυσε απλά. Και ίσως να χάλασε και το παραμύθι. Τον λυπάμαι χωρίς να τον ξέρω. Μπορεί και να μην το μάθουμε ποτέ αλλά αυτός…μπορεί να μην ξαναερωτεύτηκε ποτέ. Και είναι άδικο. Κάποια μυστήρια πρέπει να μένουν άλυτα. Τους αξίζει. Κι ο έρωτας είναι παντού.

Είναι στα μάτια της Ινδής που σηκώθηκε στις 5.30 το πρωί, ντύθηκε, φόρεσε τα ψηλοτάκουνα και μέσα στην βροχή, το βαθύ σκοτάδι και το κρύο του Λονδίνου κατέβηκε για να ανοίξει σε εκείνον που ένας Θεός ξέρει από πού ερχόταν μέσα στη νύχτα. Λίγες ώρες μετά, την πέτυχα στην κουζίνα να ετοιμάζει πρωινό για δύο. Και τη θαύμασα. Τα σκούρα μάτια της έλαμπαν. Αυτή η λάμψη του έρωτα που είναι ίδια με του πυρετού. Δεν φορούσε πια τα ψηλοτάκουνα. Αλλά ήταν πολύ όμορφη. Και της το είπα.

Είναι στην έκφραση του Μεξικανού. Στην απόγνωσή του. Σε εκείνον το θυμό που ανάκατα με παράπονο βγήκε σε μένα. Τον κέρασα από το φαγητό μου. Μοιράστηκε τη στεναχώρια του. Εκείνη, η πρώην ντε, αρραβωνιάστηκε κάποιον άλλον εκεί κάτω. Και αυτός την προηγούμενη νύχτα που το έμαθε ήθελε να τα σπάσει όλα εδώ. Τόσα μίλια μακριά της αλλά ο πόνος πάντα παραμένει ίδιος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα του. Και σιχαίνομαι την φράση «μην στεναχωριέσαι». Στον έρωτα αξίζει να στεναχωριέσαι. Και δυστυχώς ο πόνος δεν μοιράζεται. Μονάχα πολλαπλασιάζεται και παραμένει μοναδικός.

Είναι στη σιωπή μιας φίλης. Που ένα μεσημέρι από εκείνα τα λίγα, τα ηλιόλουστα δίπλα στον Τάμεση έσπασε. Και μου είπε την ιστορία της που λίγοι τυχεροί και δυνατοί μπορεί να ζήσουν. Για το ταξίδι που έκανε για να τον βρει. Για τα σχέδια που έμειναν όνειρα. Για την απιστία του. Για την υπομονή της. Για την υπόσχεση πως πάντα θα τον αγαπά. Για το τέλος που ήρθε ξαφνικά. Και ένιωσε πως ολόκληρη εκείνη η ιστορία δεν ήταν δικιά της. Είναι απίστευτη η ηρεμία που έρχεται μετά τη φουρτούνα. Το τέλος της καταιγίδας που για εκείνη δεν άγγιξε ποτέ την αγάπη. Για τον πόνο που δεν έγινε απωθημένο αλλά μετατράπηκε σε μια απλή ιστορία που θα μπορούσε να έχει συμβεί σε κάποια άλλη, όχι σε κείνη.

Είναι στην απουσία εκείνης. Που δεν ξαναπάτησε στο γραφείο. Τέσσερις μέρες και η θέση της κενή. Την πέμπτη μια ξανθιά τυπική αγγλιδούλα την αντικατέστησε. Πήρε τη θέση της και το γραφείο της. Πολύ συνοπτικά αλλά σίγουρα όχι ουσιαστικά. Εκείνος πάντα εκεί αλλά εκείνη απούσα και η εικόνα για πάντα αλλιώτικη, διαφορετική, αλλοιωμένη.

Είναι εδώ, είναι γύρω, κρύβεται όταν οι καταστάσεις το απαιτούν, όταν οι πρωταγωνιστές το ζητούνε. Μπορεί να κυκλοφορεί σε μια στάση μετρό, σε ένα μήνυμα κινητού, σε ένα βλέμμα, σε ένα άγγιγμα, σε «ένα φύγε» που σημαίνει μείνε, σε μια δικαιολογία, σε ένα καυγά, σε ένα τραγούδι του οποίου οι στίχοι τα λένε όλα.

Ο έρωτας…κεφάλαιο πρώτο και ουσιώδες στο βιβλίο της ζωής. Κάποιοι δεν μπόρεσαν να το προσπεράσουν, να το αποστηθίσουν, να το σκίσουν. Πάλι καλά.


22 σχόλια:

ΠΑΝΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΑΙΝΑΣ είπε...

Χιλιάδες, χιλιάδες εικόνες. Ο έρωτας δεν είναι ορφανός από εικόνες σαν κι αυτές που τόσο εύστοχα ερμήνευσες. γιατί μια εικόνα δεν ζωγραφίζεται, δεν σκιαγραφείται, ερμηνεύεται μόνο...

Ευχή: μην κλείσεις ποτέ αυτό το παράθυρο που αναφέρεις συνεχώς στο blog σου. Γιατί τότε θα πάψεις να ζεις...

Τα φιλιά μου και τα σέβη μου.

Ανώνυμος είπε...

φυσικά και βρίσκεται παντού. πάλι καλά, δηλαδή. ώστε έφυγε η κυριούλα, ε? και την αντικατέστησε μια ξανθόψειρα. Φευ! επίσης, ποτέ δεν κατάλαβα πότε το "φύγε" μπορεί να σημαίνει "μείνε"... Οκ, οκ, καταλαβαίνω τι σημαίνει αυτό, αλλά αφού το "μείνε" εννοείς, γιατί να λες "φύγε"? Ουφ, μπερδεύτηκα με τα ρήματα. Πάω να φύγω. Καλό Σ/Κ, Cinderella!!

katerina είπε...

Πριγκηπέσα,
στην ζωή μας μαθαινουμε πολλά, συγκρατουμε λιγότερα, και θυμόμαστε ακόμα λιγοτερα. Και δυστυχώς ποτε τα σημαντικά.
Και τα σημαντικά στον έρωτα ειναι δυο. Πονάει και ειναι θνητός.

Ανώνυμος είπε...

Αχ, πόσο σε ζηλεύω που μένεις με ενδιαφέροντες ανθρώπους. Ας είχα κι εγώ από δαύτους εδώ κι ας τα σπάγαν κάθε βράδυ. Ανυπομονώ να φύγω.

Στεναχωρέθηκα με την κυριούλα από το γραφείο. Μου'κανε πολύ ταινία το όλο σκηνικό, από αυτές με τους ανείπωτους έρωτες, που θες να τ'ανοίξεις το ρημάδι και δε μπορείς. :(

Φιλιά.

marianaonice είπε...

Ο έρωτας κεφάλαιο πρώτο μα και τελευταίο!
Κάποτε ρώτησα μια γιαγιά 90 ετών τι θεωρεί το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή της και τι νομίζει ότι αξίζει τον κόπο για να ζει κανείς;;
και ξέρεις τι μου απάντησε;;
Ο έρωτας παιδί μου!! Χωρίς έρωτα η ζωή είναι ένας άνοστος λαπάς που τρώγεται με αηδία!! Ο έρωτας είναι ο λόγος που αξίζει για να ζούμε!!!
Τι άλλο να πω εγώ;;
Στα 90 της τον έρωτα νοστάλγησε περισσότερο απ' όσα έζησε στη ζωή της!!
Ακόμη κι ο πόνος του είναι γλυκός και αγαπημένος...και αξίζει τον κόπο!
Φιλιά!
:))

apos είπε...

cenicienta, δεν ξέρω γιατί όταν σε διαβάζω θυμάμαι πάντα τον Ισπανό τραγουδοποιό Joaquin Sabina...

«amor se llama el juego
en el que un par de ciegos
juegan a hacerse daño».

(έρωτας λέγεται το παιχνίδι όπου ένα ζευγάρι τυφλών παίζει κάνοντας ο ένας ζημιά στον άλλο)

leondokardos είπε...

cindy μου, για μένα ο έρωτας είναι το πιο αξιόλογο, το πιο συναρπαστικό ,το πιο ζωντανό συναίσθημα που μπορούμε να νιώσουμε στη ζωή μας.
Πιστεύω όμως οτι τον αληθινό έρωτα μπορούν πραγματικά να τον νιώσουν και να τον προσφέρουν εκείνοι που έχουν το κατάλληλο ψυχικό πλούτο. Αλλιώς το συναίσθημα αυτό δε θα είναι τίποτα άλλο παρά μια λανθάνουσα ,επιπόλαιη περίπτωση.
Και κάτι ακόμα. Ο έρωτας σημαίνει πολύ πόνο, πόνο και στη περίοδο που τον ζούμε και το ίδιο πολύ οταν κάποια στιγμή σβήσει.Ακόμα
και τότε καμιά φορά, ούτε αυτός ο πανδαμάτωρ χρόνος, που τόσες καταστάσεις μπορεί να γιατρεύει,δεν απαλύνει το πόνο.

cinderella είπε...

@ Πάνο, ευχαριστώ...για την προτροπή που μέσα της κρύβει τόνο προστακτικό και προστατευτικό! :)
Καλό απόγευμα εύχομαι!! :))

cinderella είπε...

@ Θείε μπιτ χαζός είσαι;; Γιατί το "μείνε" πολλές φορές είναι δυσβάσταχτο!!! Και το φύγε βγαίνει πολύ πιο εύκολα. Χωρίς κόστος ή μάλλον χωρίς τσαλάκωμα του πολύτιμου εγωισμού μας!!
Αχ, ιδιαίτερα χρειάζεσαι!!!

cinderella είπε...

@ Κατερίνα...αφού είναι θνητός τότε εμείς γιατί τον υπερτιμάμε; Ή αλλιώς γιατί του δίνουμε θεϊκές διαστάσεις; Λάθος δικό μας ή αυτός κατεβαίνει για να μην μας τρομάξει;

cinderella είπε...

Καλλιτέχνη μου...δεν το δέχομαι. Αλλά μάλλον πρέπει να σε πάρω ένα τηλέφωνο να το συζητήσουμε.
Μην στεναχωριέσαι. Δεν πρέπει. Τα μεγαλύτερα ταλέντα κρύβονται στους πιο ευαίσθητους ανθρώπους. Και εσύ επιβεβαιώνεις αυτό. :)

cinderella είπε...

@ Μαριάνα μου...μπορούμε να πούμε τίποτα εμείς; όταν τα έχει πει όλα η πείρα; Η γιαγιά που έχει ερωτευτεί και ζήσει εν προκειμένω;; Μάλλον καλύτερα να σεβαστούμε τη γνώμη της και να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της και τα βιώματά της!! :))
Πολλά φιλιά κουκλίτσα μου!!!! :)))

cinderella είπε...

@ Απος...αυτός ο Ισπανός να δεις με διαβάζει!! Με αντιγράφει και με πουλάει σε ισπανική βερσιον. Πρέπει να τον ακούσω οπωσδήποτε!!

Υ.Γ. Συγγνώμη που χάθηκα...δεν την παλεύω πολύ αυτές τις μέρες.

Τις καλησπέρες μου και τα φιλιά μου!

cinderella είπε...

@ Λεοντόκαρδέ μου να ξέρεις, εσύ είσαι από τους πιο σημαντικούς λόγους για τους οποίους αν κάποια στιγμή αποφασίσω να σταματήσω το blogging θα το σκεφτώ πολύ!!
Όσο για τον πόνο...συμφωνώ καλέ μου. Παντα ο έρωτας πονά. Γιατί η αγάπη απαλύνει. Αλλά εκείνος πάντα αιχμηρά θα καρφώνει...σε μια κατάσταση υπερέντασης...τους τυχερούς! :))

Artanis είπε...

Τί ωραία ανάρτηση...Μ' αρέσει η παρατηριτικότητά σου, εγώ ποτέ δεν το κάνω...Δεν θέλω...Αλλά μέσα από το παράθυρό σου παρατηρώ κι εγώ την καθημερινότητά σου και τους ανθρώπους που συναντάς στις διαδρομές σου...
καλό βράδυ Σταχτοπούτα μου, σε φιλώ...

Ανώνυμος είπε...

α ρε cinderella..
αν ηταν απλα να αποστηθιζαμε το κεφαλαιο ερωτας, η ζωη θα μας ηταν αποτυχημένη και βαρετή...

μ αρεσε πολυ αυτο το ποστ..

BUTTERFLY είπε...

"Στον έρωτα αξίζει να στεναχωριέσαι. Και δυστυχώς ο πόνος δεν μοιράζεται. Μονάχα πολλαπλασιάζεται και παραμένει μοναδικός."
Απολυτα και διαπεραστια...πονας και κατα βαθος το γουσταρεις αυτον τον πονο, γιατι ετσι νιωθεις οτι ζεις. Αλοιμονο σε οποιον δεν εχει δακρυσει απο ερωτα...ειναι αδειος μεσα του, νεκρος! Ο ερωτας ειναι παντου! Εδω κι εκει και στα ματια και στο νου και στη σκεψη και στην ομιλια και στους στιχους και στα χαμογελα και στα αγγιγματα και στον καθε χτυπο της καρδιας!
http://www.youtube.com/watch?v=iA4dRw5D8cI

leondokardos είπε...

Γλυκιά μου cindy με κολακεύεις και με συγκινείς με τα λόγια σου.Δε πιστεύω να έχω τέτοια επιρροή ώστε να αποτελώ έναν απο τους λόγους να αφήσεις αυτό το υπέροχο ταξίδι του blogging.
Γιατί πράγματι "ταξιδεύουμε" ανάμεσα στις σκέψεις, στις θέσεις, στη ζωή των άλλων που δεν έχουμε ποτέ γνωρίσει. Και πολλές φορές "γεμίζουμε".
Μη... τολμήσεις να το εγκαταλείψεις. Γράφε όποτε το αισθάνεσαι.
Όσο για μένα cindy μου, εκφραζόμουνα, έγραφα,συμπεριφερνόμουνα πάντα με τη καρδιά μου, σπάνια με το μυαλό μου. Κι έτσι, το πλήρωσα αυτό και πάντα θα το πληρώνω.Αξίζει όμως το τίμημα, γιατί θα είμαι πάντα ο ευατός μου και ποτέ ένας "δήθεν".
Πολλά φιλιά, νάσαι πάντα καλά.

cinderella είπε...

@ Αργώ αλλά απαντώ! Συγχωρήστε με...τα διαβάσματα που και που με βγάζουν εκτός προγραμματισμού.

@ Αρτανις μου όμορφη...είναι το παράθυρό μου και κάπου νομίζω και η οπτική μου στον κόσμο. Χαίρομαι που αυτή η οπτική...και η ουσία της σου αρέσει!
Καλημέρες κουκλίτσα μου εκεί μακριά!
Να προσέχεις εσύ και τα μικρά σου!
Φιλιά!

cinderella είπε...

@ Lifewhispers μου ναι συμφωνώ απόλυτα!! Όχι απλά θα ήταν βαρετή...αλλά και μίζερη!!
Πολύ χαίρομαι που σου άρεσε!!
Φιλάκια απο το μουντό Λονδίνο!!

cinderella είπε...

@ Χριστινάκι μου...εδώ το έχει πει ο Μιτροπάνος! Εμείς θα διαφωνήσουμε?? Δεν γίνεται!!
Υπέροχο τραγούδι! Ευχαριστώ!
Καλημέρες ομορφιά!!

cinderella είπε...

@ Λεοντόκαρδέ μου...πολύ μου άρεσε αυτό το τίμημα...του εαυτόυ μας και όχι του δήθεν...αξίζει νομίζω!!
Σε φιλώ γλυκά καλέ μου και σου στέλνω αέρα της Γηραιάς Αλβιώνας που ξέρω οτι αγαπάς!!