Καλή Ανάσταση!

Εβδομάδα των παθών αυτή. Και των λαθών. Της σταύρωσης. Της Ανάστασης που δεν ήρθε. Της αγάπης που άργησε μια μέρα. Του νταλκά, της μικροκαψούρας, του μεγάλου έρωτα που δεν φορά νυφικό και μιας αγάπης για το καλοκαίρι.

Και μην ακούτε τις φήμες. Ο Ιούδας…δεν φιλούσε υπέροχα. Η ηρωίδα απλά έπεσε με τα μούτρα. Μια εικόνα ερωτευόμαστε. Κι αυτή πίστεψε στην εικόνα του. Καλά να πάθει…αν και εδώ που τα λέμε…ολόκληρος Ιησούς την πάτησε. Μια κοινή θνητή που ήθελε διακαώς να ερωτευτεί θα γλίτωνε;

Και για την Κασσιανή δεν είμαι πολύ σίγουρη. «Πονάω…αλλά μ’ αρέσει, το κάνω για τη μέση» μου θυμίζει. Άσε που δεν είναι και η πρώτη φίρμα στην εβδομάδα των Παθών. Από τους πρώτους βγαίνει στη σκηνή. Σαν τα μικρά ονόματα στα μπουζουξίδικα που ανοίγουν το πρόγραμμα. Σαν τον Φίλιππο και τον Ναθαναήλ. Ψαράδες…αλλά καλά παιδιά. Τι να τους κάνεις;

Η Μαγδαληνή μου αρέσει εμένα. Κούκλα. Αφέντη τον είχε δεν το συζητάμε. Όλα τα χατίρια του έκανε σου λέει. Οι φήμες…θα μείνουν πάντα φήμες. Να συντηρούν το μύθο και να επιβεβαιώνουν τα ανεπιβεβαίωτα. Εξάλλου, εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος… κι εσύ μιλάς για κάτι πράγματα μικρά.

Για τον Πόντιο Πιλάτο δεν θα μιλήσουμε. Φταίει που είναι ο μοναδικός χέστης που έχει μείνει με ανεξίτηλα γράμματα στην ιστορία…E δεν θα τον τιμήσουμε και αυτόν.

Για τον Ευαγγελιστή Ιωάννη δεν έχω να πω κάτι. Πήγε στην Πάτμο και την έκανε ταράτσα. Αν είχα το χρόνο του θα έκανα blogging. Πολλά χρόνια μετά…ένας άλλος Αρχιμανδρίτης τον αντέγραψε και πήγε στο νησί για να ξεχάσει το πάθος του για κείνη. Έγραψε μάλιστα βιβλίο και της το αφιέρωσε. Ο πατέρας Ιωάννης αν θυμάμαι καλά. Στο Άγγιγμα Ψυχής του Μανουσάκη. Ντροπή μου. Το ξέρω.

Καλή Ανάσταση συντρόφια. Αν πιστεύετε. Αν δεν πιστεύετε...και πάλι φίλοι.