Τετάρτη, Μαΐου 13, 2009

Σε εκείνον που τη χρωστούσα...

Συνήθως εκείνη είναι η Στάρ. Η φίρμα και το πρώτο όνομα σε όλα. Έχει πάντα τον έλεγχο, ξέρει τα πάντα με λεπτομέρειες και έχει μνήμη που τσακίζει. Εκείνος πάλι όχι. Εκείνος παίζει τον δεύτερο ρόλο, εσκεμμένα. Εν γνώσει του και πολύ καλά σχεδιασμένα. Ένα βήμα πίσω στα μικρά. Πολλά βήματα μπροστά στα σημαντικά.

Και σαν γνήσιο αρσενικό, άντρας και μεγαλύτερος τα έχει καταφέρει πολύ καλά. Να βάλει τον πήχη ψηλά, να κάνει αυτή τη σχέση να διαρκεί χρόνια, να επηρεάζει, να κατευθύνει και να κινεί τα νήματα αθόρυβα προς την κατεύθυνση που αυτός πάντα θέλει.
Κάθε κίνησή του στα σημαντικά μου το θυμίζει.

Τότε από την πρώτη μέρα στον παιδικό που η πριγκηπέσα του στους ώμους και με τα χεράκια μέσα από το πουκάμισο για να μην κρυώνει, γκρίνιαζε για το πρωινό ξύπνημα, δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί της, έδερνε άμα λάχαινε και δεν φορούσε ποτέ παντελόνια.

Τότε στην εφηβεία που η επανάσταση και το φευγιό από το σπίτι…έφτασε μόλις μέχρι το περίπτερο. Γιατί εκείνος σιγά μην και δεν την προλάβαινε. Αν της πήγαινε κόντρα θα την έχανε. Το ήξερε. Υπέγραψε την υπεύθυνη δήλωση για την πενθήμερη με μισή καρδιά, αλλά μόλις η μικρή αρρώστησε έπιασε τον Θεό από το πόδι για να ανέβει και να την πάρει πίσω.

Τότε στη συμπλήρωση του μηχανογραφικού. Σιγά μην δεν γίνει η μικρή Μηχανικός. Εκ των υστέρων είχε δίκιο. Το αποτέλεσμα τον δικαίωσε γιατί οι σπουδές της πήγαν γάντι. Αυτή όμως τότε δεν το ήξερε και όπως πάντα τον ταλαιπώρησε. Ένα πακέτο τσιγάρα εκείνο το πρωινό μέχρι η μικρή να το καταθέσει το ρημάδι…αμάν ρε παιδί μου…μετά τις 11 τα δέχονται τα δικαιολογητικά κι αυτοί. Για να τον τιμωρήσει εκείνο το πρωινό του είπε πως έκανε τρύπα στον αφαλό. Ψέματα. Η επανάσταση περιορίστηκε στα αυτιά. Χρόνια μετά…αυτή η παιδική αρρώστια δεν λέει να γιάνει. Σήμερα τον απειλεί πως το ενθύμιο από το μεταπτυχιακό θα είναι ένα τατουάζ από το λατρεμένο Camden. Καθόλου ψέματα.

Χτες ήταν άλλη μια ξεχωριστή μέρα για κείνον. Κι εκείνη…η μικρή…η πριγκηπέσα ντε…δεν κατάφερε να κρύψει το αυτονόητο. Πως η σχέση αυτή είναι όλη της η ζωή. Της έχει χαράξει πορεία. Και της έχει αποδείξει πως αρσενικά υπάρχουν πολλά. Άντρες λίγοι. Τουλάχιστον ένας είναι αθεράπευτα ερωτευμένος μαζί της. Μέχρι τα μπούνια.

5 σχόλια:

katerina είπε...

Σε αγαπάω πολύ, πάρα πολύ Cindy. Και ναι σε εκεινον την χρωστουσες...
Και ναι, ειναι υπέροχος Εκεινος ο τόσο περηφανος για σενα, κοριτσάρα ...μας.

Υ.Γ.Το ξερω, ειναι ασεβεια το ...μας, αλλά ειμαι πολυ φορτισμένη. Κολοκυθια, ..."φορτισμενη". Λιωμα ειμαι.

Nikos Lioliopoulos είπε...

Τι συμβαινει. μπορει να μου εξηγησει κανεις; τρεμω στην ιδεα οτι το σχόλιο απευθυνεται σε νεκρο μπλογκ

divein είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
leondokardos είπε...

Αυτός ο έρωτας θα κρατήσει για όλη σας τη ζωή κοπέλα μου. Δεν είναι απο αυτούς που έχουν αρχή και τέλος, τους συνηθισμένους. Είναι τόσο μοναδικός,γνήσιος,βαθύς.Και εκείνος,μόνο εκείνος, δε ζητάει ποτέ τίποτα.Μόνο να σε θαυμάζει ξέρει..

BUTTERFLY είπε...

Ειμαι σιγουρη πως σε καμαρωνει και φυλαει τη σχεση του μαζι σου σαν θησαυρο!