Just socializing…μην νομίζεις

( Ο τίτλος εμπνευσμένος. Πολύ εμπνευσμένος. Πάρα πολύ εμπνευσμένος από την τελευταία φορά που κατέβηκα Ελλάδα (χρόνια πριν, αιώνες μετά…). Για την ακρίβεια το βράδυ πριν κατέβω. Ναι, είχα κλείσει μια από εκείνες τις πολύ βολικές πτήσεις…στις 6 το πρωί. Όπου θα έπρεπε να είμαι στο αεροδρόμιο στις 4, δηλαδή να φύγω από το σπίτι στις 3. Δηλαδή να μην κοιμηθώ καθόλου. Είχα χλωρινιάσει, είχα τρίψει μοκέτα, είχα λάμψει τα 9 ολόκληρά μου τετραγωνικά, έλαμπαν τα πάντα, είχα φτιάξει και μια βαλίτσα 20 κιλών.
Είχε πάει η ώρα 1, με είχε πιάσει και εκείνη η αλλεργία, τόσο που έλεγα ότι δεν θα τη βγάλω καθαρή και είχα κρεμαστεί από το παράθυρο για να αναπνεύσω λίγο ακόμα αέρα εμπλουτισμένο με αυτά τα υπεργαμάτα σωματίδια γύρης και για να ακούσω τα κουτσομπολιά της αυλής. Το καλύτερό μου. Δύο Έλληνες, κλασσικοί Έλληνες που δεν τους είχα ξαναδεί ποτέ, κράζανε την άτιμη κοινωνία όπως κάθε Έλληνας που σέβεται τον εαυτό του. Κάποια στιγμή έρχεται ένας τυπάς, με ράστα, με σακίδιο στους ώμους, πολύ χυμαριό, καμιά σχέση με τους Έλληνες. Πάει να περάσει, τσουπ, ο ένας Έλληνας πετάγεται μπροστά του. Του κόβει το δρόμο του δίνει το χέρι. Hi, I am Costas, εδώ μένεις? του πετάει με αυτή την τέλεια προφορά που έχουν όλοι οι Έλληνες. Ο τυπάς λέει ένα ναι μέσα από τα δόντια του και κάνει να φύγει. Κι εκεί ο θεός ο Έλληνας του λέει. Just socializing…μην νομίζεις. Με παχύ το λλλ. Όπως πρέπει. )

Όταν είχα πρωτοέρθει εδώ και μια από τις πρώτες μέρες στο πανεπιστήμιο και στα εργαστήρια, είπαμε να γνωριστούμε τα παιδάκια μεταξύ μας και να γίνουμε φίλοι. Για να σπάσει ο πάγος, κάποιος που δεν θυμάμαι ποιος - αλλιώς θα του έκλεβα την oyster και θα την έδινα σε κανέναν φτωχό - πρότεινε να γίνουμε φίλοι στο facebook. Ώ χριστέ μου. Ω Παναγιά μου. Τι ήττα ήταν αυτή? Ζάρωσα στην γωνιά μου και κατέβασα το κεφάλι…αλλά οϊμέ σαν άλλη Αντιγόνη (τι μελοδραματικά που τα γράφω, φτού μου κορίτσι μου) ήρθε η σειρά μου. Cindy εσύ? με ρώτησε μια τύπισσα από τον Ισημερινό. Μου πέσανε τα μούτρα τρεις ορόφους. Τι να έλεγα; Πως τα σνομπάρω αυτά; Η κρυφοblogger? Πως δεν είχα λογαριασμό από άποψη? Πως τι να μας πει εμάς το facebook και τα λοιπά? Είναι ένα σκέτο «δεν έχω», φορτωμένο με πολλές ενοχές και τύψεις και και και, ε και το θέμα έληξε εκεί.

Μήνες μετά, ένα βράδυ που βαριόμουνα πολύ, πάρα πολύ να διαβάσω αλλά έκανα ότι διάβαζα, όχι για μένα αλλά για τη φουκαριάρα τη μανούλα μου που με έστειλε εδώ πάνω, είπα να φτιάξω λογαριασμό. Ε, τον έφτιαξα. Ε δεν κατάλαβα και πολλά αλήθεια σου λέω.

Πλάκα δεν έχει, κουτσομπολιό έχει - αλλά εμείς δεν ενδίδουμε σε αυτά, σε παρακαλώ για ποια με πέρασες - ο καθένας γράφει το μακρύ του και ποτέ το κοντό του και όλοι μα όλοι έχουν τραβήξει τουλάχιστον 345632 φωτογραφίες πριν διαλέξουν την καλύτερη ως βιτρίνα του προφιλιού τους. Ναι και οι ξένοι έχουν προφίλ. Όλοι οι ξένοι. Δεν αντιλέγω. Μόνο που οι ξένοι δεν λιώνουν στα παιχνίδια του fb από το πρωί μέχρι το βράδυ. Στα waka-ma(la)ka και δεν συμμαζεύονται. Οι ξένοι δεν κάνουν τα 2796432 τεστ που είναι τόσο γελοία, αχ Παναγία μου. Τι βρακί φοράς. Τι αμάξι είσαι. Ποια στάση σου αρέσει στο sex. Δηλαδή αντί να πας να το κάνεις…ε και εκεί μέσα από την πρακτική…να καταλήξεις σε συμπεράσματα…όχι αγάπη μου, επιλέγεις τη θεωρία και τα συμπεράσματα του fb. Μα για όνομα! Εγώ θα στα λέω; Ντίπ μυαλό δεν έχεις;

Άσε πια όοολα εκείνα τα γκρουπ στα οποία σε καλούνε. Αχ πονεμένη ιστορία!! Από πού να την πιάσω! Φέρτε τα wendy’s πίσω στην Ελλάδα. Ναι, κι εμένα μου άρεσαν αλλά μην το παρακάνουμε παιδιά (πες μου τώρα ότι δεν έτρωγες τις πατάτες με το λιωμένο τυρί και το μπέικον να τα βάψω μαύρα) !! Λέμε όχι σε αυτούς που κάθονται στην εξωτερική θέση στα Μ.Μ.Μ ενώ η εσωτερική είναι άδεια (εγώ κάθομαι…μην με μαυρίσεις σε παρακαλώ!). Έβλεπα κι εγώ Λάμψη με τη γιαγιά μου (πόσες πλατινέ γκόμενες έχει στρατολογήσει η Σάντρα, πες μου πόσες!). Μια αγάπη δεν τελειώνει με ένα χωρισμό (εδώ άμα θες να το κάνεις σωστά…ε πας και γίνεσαι και θαυμαστής της σελίδας του Οικονομόπουλου…και έρχεται και δένει το γλυκό συκαλάκι του πόνου!). Και πολλά πολλά άλλα. Που άμα έχεις τις μαύρες σου, που και που γελάς.

Αλλά το χειρότερο από όλα, αυτό που σε τσακίζει, σε γονατίζει, σε ισοπεδώνει σαν άνθρωπο είναι εκείνα τα friend requests από τους ξέμπαρκους. Που πως γίνεται όλοι αυτοί οι ξέμπαρκοι…να είναι άντρες, να έχουν σε φωτογραφία τους κοιλιακούς ή το αμάξι τους και να έχουν ονόματα όπως Μήτσος13, Κυριάκος7, ή κάτι πιο εξεζητημένο με ολίγον αγγλικό μέσα…δεν το κατάλαβα ποτέ. Και το χειρότερο δεν είναι ότι σου ζητάνε να γίνουν φίλοι σου. Το χειρότερο είναι ότι πιστεύουν ότι θα δεχτείς! Από την εποχή του σχολείου ακόμα…που σαν άλλο κακομαθημένο δεν ήθελα να γίνω φίλη με το βασιλάκη…και αρνιόμουνα να μιλήσω σε αγνώστους…μέχρι σήμερα…η διαφορά είναι μικρή. Σαν πιτσιρίκι μου βγάζω τη γλώσσα…που εγώ η αντιδραστικιά ενέδωσα…κι ας εξακολουθώ να τα κοροϊδεύω όλα αυτά. Fb και μαλακίες…άϊ σιχτίρ!!

Υ.Γ ήθελα να γράψω και για τα υπόλοιπα social networks τρομάρα μου. Ναι, twitter, msn, blogs και τα λοιπά βάζοντας κι εγώ το λιθαράκι μου στην κοινωνική μελέτη του γίγνεσθαι…είσαι και φαίνεσαι…μέσα από τα μηχανήματα του σατανά…laptops, desktops και δεν συμμαζεύεσαι...(κάτσε και λίγο σπίτι σου νυσάφι πια) Δεν βαριέσαι. Μια άλλη φορά. Δεν χανόμαστε εξάλλου. Μήπως είδε κανείς σας το χαρτάκι με τα passwords μου; Κάπου εδώ το είχα αφήσει.