Sweet July

Τρεις άνθρωποι που ζουν, δουλεύουν, κινούνται σε διπλανά οικοδομικά τετράγωνα. Παντελώς άγνωστοι μεταξύ τους. Ο ένας αγνοεί την ύπαρξη των άλλων. Υπάρχει και χωρίς αυτούς. Μα και οι τρεις συνθέτουν ένα μοναδικό μωσαϊκό, έναν ξεχωριστό καμβά πολυπολιτισμικότητας. Τον δικό μου.
****
Κάθε μέρα για τις μετακινήσεις μου χρησιμοποιώ έναν από τους πιο πολυσύχναστους σταθμούς της πόλης. Έναν από αυτούς που είναι κομβικό σημείο για μετεπιβιβάσεις μετρό, τρένων, αεροδρομίων. Κάθε μέρα χιλιάδες άνθρωποι τον χρησιμοποιούν μαζί με μένα. Στην είσοδο, ξένοι μεταξύ τους μοιράζονται το πεζοδρόμιο για τσιγάρο. Τουρίστες και κάτοικοι, άλλοι με χαρτοφύλακες και άλλοι με βαλίτσες, άντρες με κοντομάνικα και βερμούδες και άντρες με κουστούμια, ζητούν αναπτήρα, κάνουν τσιγάρο για ένα μαγικό πεντάλεπτο και μετά χάνονται σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Ένα χρόνο τώρα τον χρησιμοποιώ καθημερινά. Σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα φύγω και θα είναι σαν να μην πέρασα ποτέ από εδώ.

Μια φορά την εβδομάδα η ίδια τελετουργία. Στάση στα M&S για φρούτα, στάση στα WHSmith για voucher του κινητού. Πάντα η ίδια γυναίκα με την μαντίλα. Με ρωτά όπως πάντα τι θέλω. Εδώ και ένα χρόνο της επαναλαμβάνω το ίδιο. Της λέω ευχαριστώ πάντα τυπικά και φεύγω. Ανήκει στην πρωινή βάρδια. Είναι πάντα χαμογελαστή και φοράει πάντα την ίδια μαντίλα. Ναι, είναι νέα. Μπορείς να την πεις και όμορφη, με αυτή την εξωφρενική ομορφιά που αποπνέουν πάντα οι γυναίκες της διπλανής πόρτας. Αναρωτιέμαι πώς να είναι τα μαλλιά της. Αναρωτιέμαι αν ζει κάποιο μεγάλο έρωτα, από αυτούς που στο διάβα τους σηκώνουν τα πάντα. Δεν θα μάθω ποτέ. Προχτές πέρασα και είχα πάνω από δύο εβδομάδες να φανώ. Περιμένω να με ρωτήσει τα κλασσικά, να απαντήσω και να ευχαριστήσω τυπικά. Να γυρίσω σπίτι γρήγορα. Θα πιάσει βροχή. Μα εκείνη, δεν με ρωτά τι θέλω. Ξέρει τι θέλω. Και μου λέει πως χάθηκα. Καιρό έχει να με δει. Της χαμογελώ, γυναίκα του σκηνικού μου, από κομπάρσος της εικόνας μου, παίζει για πρώτη φορά ρόλο στο δικό μου έργο…βάζοντας στην άκρη το βουβό σκηνικό.
****
Δευτέρα βράδυ, στο σούπερ μάρκετ για τα απαραίτητα. Με έπιασε η νοικοκυροσύνη μου. Να μαγειρέψω κάτι καλό. Χρησιμοποιώ πάντα τα αυτόματα μηχανήματα για να πληρώσω. Σκανάρω τα προϊόντα μου, την κάρτα με τους πόντους, ζυγίζω τα λαχανικά, πληρώνω. Όλα μόνη μου. Εκτός από το κρασί. Όπως κάθε αλκοολούχο έτσι κι αυτό θέλει επιβεβαίωση από τον υπάλληλο. Ένα χρόνο τώρα έχω πάρει σειρά το ράφι με τα κρασιά με μια ιδιαίτερη προτίμηση στα λευκά. Έχω δοκιμάσει σχεδόν τα πάντα, γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά, σχεδόν τα πάντα. Προχτές διάλεξα ένα από τη Νότια Αφρική. Ένα ποτήρι έτσι για συντροφιά αργά το βράδυ, καλή παρέα δεν μπορείς να πεις. Του κάνω νόημα να πλησιάζει. Με κοιτά, δεν είμαι και στα καλύτερά μου. Μαλλιά πιασμένα αλογοουρά, φόρμες, μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια. Και με ρωτά το απίστευτο. Είσαι πάνω από δεκαοχτώ; Σκάω στα γέλια, σκάει κι αυτός. Ελπίζω να είσαι συνεχίζει αλλιώς θα χάσω τη δουλειά μου. Σου μοιάζω για κάτω από δεκαοχτώ τον ρωτώ; Μοιάζεις εκεί…λίγο πιο πάνω από δεκαοχτώ. Μου σκανάρει το κρασί. Και του λέω ευχαριστώ. Είμαι μικρή ακόμα οπότε μπορώ να κάνω ακόμα πολλά λάθη. Με κοιτά με απορία κι εγώ τον ευχαριστώ και φεύγω. Έχω να μαγειρέψω.
****
Κάθε βράδυ είναι εκεί. Συντροφιά στο τελευταίο τσιγάρο της ημέρας. Προφανώς δεν έχει διαβάσει ποτέ τους κανονισμούς που λένε ότι το κάπνισμα επιτρέπεται αυστηρά και μόνο μέσα στο δωμάτιο. Αυτός καπνίζει στον ακάλυπτο κι εγώ καπνίζω πάντα κρεμασμένη από το παράθυρο. Μάλλον μας ενοχλεί και τους δύο ο καπνός στο χώρο που κοιμόμαστε. Φορά πάντα φόρμα και αμάνικο μπλουζάκι. Έχει γυμνασμένο σώμα, είναι ψηλός και μελαχρινός. Άραγε τι εθνικότητας να είναι; Όχι ότι έχει και καμία σημασία. Πάντα με κοιτά έντονα. Εγώ πάλι κοιτώ τον ουρανό. Ο καθένας γεμίζει την εικόνα του με τα συστατικά που του αρέσουν. Σβήνει το τσιγάρο και φεύγει. Πετάω το τσιγάρο και κλείνω το παράθυρο. Την ώρα που τραβάω τις κουρτίνες αναρωτιέμαι…Λες να βρέξει;