Μια εμπρηστική ιστορία θα σου πω

Βασικά βαρέθηκα όλη αυτή την υποκρισία σε οικογενειακή συσκευασία που διέπει το άπαν σύμπαν σε ελληνικό φόντο. Όλους αυτούς που περιγράφουν τους εμπρηστές ως μοναδικούς υπαίτιους αυτής της καταστροφής που άμα τους βρούμε τους μαντρώσουμε και απομονώσουμε το γενετικό υλικό τους δεν θα γεννηθούν άλλοι εμπρηστές και η Ελλάδα θα σωθεί γιατί το κακό δεν θα υπάρχει και το καλό θα διέπει τα πάντα. Σαν το Χάρι Πόττερ με το Βολτεμορτ ένα πράμα.

Νομίζω ότι πολύ καλύτερη ιδέα θα ήταν να μαντρώσουμε τους πολιτικούς, να απομονώσουμε το δικό τους γενετικό υλικό για να μην ξαναγεννηθούν άλλα λαμόγια. Το έργο το έχω ξαναδεί, ο Καραμανλής θα βγει σαν τεθλιμμένη χήρα στα κανάλια, με μαύρη πλερέζα για να κόβει το πάχος και από κάτω θα φορά κόκκινες ζαρτιέρες γιατί εκλογές έρχονται και οι κακοί εμπρηστές είναι ψήφοι που κάποιος πρέπει να πάρει.
Δόξα το Θεό το ελληνικό κράτος από νόμους…να…να φάνε και οι κότες. Τα δάση προστατεύονται μάλιστα από μια σειρά που καθιστά σχεδόν αδύνατη την καταπάτησή τους. Οι τίτλοι ιδιοκτησίας πρέπει να φτάνουν στο 1860, δηλαδή την Πάρνηθα θα έπρεπε να την είχε καταπατήσει ο προπάππος του προπάππου του παππού σου. Θα πρέπει να είναι και άνω των 4 στρεμμάτων, δηλαδή οικοπεδάρα να χωρά και πισίνα. Όσο λοιπόν το δάσος ζει, γάμησε τα.

Το καίμε λοιπόν. Κι εκεί κάποιος καλός νομοθέτης είπε πως σε καμμένη έκταση τα σπίτια δεν παίρνουν άδεια για χτίσιμο και κάποιος ακόμα καλύτερος και κομμάτι πονηρός που θα μπορούσα να τον κάνω φίλο είπε πως και να χτιστεί το αυθαίρετο δεν θα πάρει ρεύμα ποτέ. Δηλαδή θα πρέπει να χρησιμοποιήσει κεριά και ψυγείο πάγου. Κυριλέ πράγματα.

Βέβαια οι νόμοι είναι για να καταπατώνται, και ειδικά ο τελευταίος που φέρνει πολλά ψηφαλάκια. Θα σε ψηφίσει βουλευτά μου όλο μου το σόι, και είμαστε πολλοί 50 κεφάλια, βουλευτά μου. Και έτσι ο βουλευτής (κάτι σαν τον Πάχτα με το Πόρτο Καρράς αν θυμάσαι, στο πιο light τακτοποιεί την κατάσταση). Είναι και η νοοτροπία του Έλληνα μωρέ…δε βαριέσαι για όλους έχει ο Θεός ας χτίσουμε πάνω στο ρέμα το αυθαίρετο και μετά που θα πλημμυρίσουμε θα βγούμε στα κανάλια τραβώντας τα μαλλιά μας και αναζητώντας το κράτος. Μια κατάσταση που παραμένει ίδια εδώ και πολλά πολλά χρόνια.

Από την εποχή που ο Αντρέας πρωτοβγήκε στην εξουσία – θυμάσαι, το 81 – και ένας ολόκληρος οικισμός αυθαιρέτων στα Τουρκοβούνια μετονομάστηκε μέσα σε μια νύχτα – την νύχτα των εκλογών φυσικά– σε Αντρέας Πανανδρέου μπας και πάρει φως. Και πήρε. Μέχρι σήμερα η διαφορά είναι μικρή.

Στο Χαλκούτσι ολόκληροι οικισμοί αυθαιρέτων μπαίνουν στο σχέδιο, ο Κάλαμος καίγεται, ξενοδοχεία θα χτιστούν, όλοι οι εμπλεκόμενοι θα λαδωθούν και δε βαριέσαι…θα πετάξουμε στο λαουτζίκο την λέξη…ασύμμετρη απειλή…θα κομπλάρει, θα ανοίξει λεξικά και εμείς θα έχουμε λαδωθεί μέχρι αυτός να ξεσκονίσει τον Μπαμπινιώτη. Και μετά θα μας ψηφίσει. Γιατί θα θέλει να χτίσει…στα καμμένα φυσικά. Όχι γι αυτόν. Για τα φουκαριάρικα τα παιδιά του.

Κι αυτό που σιχαίνομαι περισσότερο από κάθε άλλη φορά - όχι επειδή η φωτιά έχει φτάσει κοντά στο σπίτι μου στην Αθήνα – είναι πως για ακόμα μια φορά θα πρέπει να εξηγήσω στους ξένους τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Σε απλά αγγλικά. Να ξεφυλλίσω τις αγγλικές εφημερίδες στο μετρό, να διαβάσω τα ντροπιαστικά άρθρα και να νιώσω αηδία για την ίδια μου τη χώρα.