Εμπνευσμένο...σχεδόν κλεμμένο.

(Ναι μωρέ. Το ξέρω. Αν για κάτι δεν φημίζομαι…είναι τα διαδικτυακά μου αντανακλαστικά. Δεν το έχω. Δεν. Αδιόρθωτα ασυνεπής…σχεδόν σε σημείο παρεξήγησης. Αυτή την ανάρτηση μου τη σφύριξε ένας καλός φίλος που ξέρει ότι ζω στο δικό μου κόσμο. Μπες…μπες να τη διαβάσεις. Και μπήκα. Και συγκινήθηκα. Και είδα τόσο πολύ εμένα πίσω από αυτόν. Σχεδόν τον αγκάλιασα. Σχεδόν τον ένιωσα δίπλα μου.

Και είναι αυτά τα παιχνίδια της τύχης…τόσο αστεία…τόσο παιχνιδιάρικα. Η ανάρτηση αυτή ήρθε μια μέρα μετά τις εκλογές. Με μένα σε όχι και τόσο καλή διάθεση. Μα πας για εξέταση σε γυναίκα βουλευτού της Νέας Δημοκρατίας…έστω και πρώην μια μέρα μετά την συντριβή; Δεν πας. Εγώ πήγα. Τίποτα ανησυχητικό…χρειάζεστε απλά παρακολούθηση…και εξετάσεις κάθε μήνα…να περνάτε να σας βλέπω…όχι προς το παρόν καλό είναι να μείνετε για λίγο Ελλάδα. Με έπιασε το παράπονο. Μα…δεν έχει μα.

Το πήρα απόφαση, έκανα τα παζάρια μου…τον άλλο μήνα θα φύγω. Ναι, θα κατέβω για εξετάσεις. Σιχαίνομαι τις σύριγγες κάτι σε πιο λάιτ για μένα έχετε; Δεν είχαν.

Κι έτσι έκατσα να γράψω κι εγώ το εμπνευσμένο σχεδόν κλεμμένο λονδρέζικο παραμύθι μου. Αυτό μωρέ. Της Σταχτοπούτας ντε. Που έχασε το γοβάκι της κάπου ανάμεσα στη Baker street και τη Marylebone.)

Στο Λονδίνο δεν είχα ξαναπατήσει ποτέ πριν τις σπουδές. Λίγο πριν ανεβώ πάνω είχα σκεφτεί να πάω απλά για να δω την πόλη. Κι αν δεν μου αρέσει; Δεν το ρίσκαρα. Μια και καλή.

Θυμάμαι σαν σήμερα την άφιξη μου. Δυο ξέχειλες βαλίτσες, ένα λάπτοπ και μια eastpack στον ώμο. Υπέρβαρο στην Ολυμπιακή που δεν πληρώσαμε…και τρία μπουκαλάκια κρασί που ήπιαμε για να περάσει η πτήση. Και μετά η άφιξη στο Heathrow. Η εγκατάσταση στην εστία που ήρθε δυό μέρες μετά. Οι δύο μέρες χωρίς ίντερνετ και η πρώτη νύχτα που κοιμήθηκα μόνη με το φως του γραφείου ανοιχτό.

Μετά ήρθε η σχολή. Η πρώτη μέρα μέσα σε τάξη ξανά. Ένας βοηθός ξεκίνησε να κάνει τα μαγικά του. Οι Έλληνες που μαζεύτηκαν στο τμήμα…φιγούρες ενός εκπαιδευτικού συστήματος τελείως διαφορετικού που ζορίστηκαν να ενσωματωθούν….μένοντας σχεδόν εκτός.

Θυμάμαι τα πρώτα μου ψώνια για να φτιάξω το δωμάτιο. Με το δικό μου χρώμα. Η τεράστια ασπρόμαυρη αφίσα ενός ζευγαριού κάπου στα στενά του Παρισιού να φιλιέται με πάθος. «Le baiser». Οι φωτογραφίες των δικών μου ανθρώπων στο τοίχο. Τα αρωματικά κεριά κι ας απαγορεύονταν. Οι Έλληνες της εστίας…που θύμιζαν κουτσομπόληδες ενοίκους ελληνικής πολυκατοικίας. Τους μισούς δεν τους γνώρισα ποτέ. Τους άλλους μισούς τους απέφυγα με την εσκεμμένη σνομπαρία μου.

Καμιά φορά λες ο χρόνος είναι αργός. Στη δική μου περίπτωση ήταν απλά ανελέητος. Μίσησα τα αεροδρόμια αυτό το χρόνο. Μίσησα τις αποβάθρες τρένων που πάντα έπαιρναν πίσω αυτούς που για λίγο έρχονταν να μου θυμίσουν ότι η αγάπη και η φιλία αντέχουν ακόμα και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Μίσησα αυτή την προσμονή της άφιξης και αυτό το κενό της αναχώρησης. Τα μελομακάρονα που μου έφεραν οι κολλητές μου λίγο πριν τα Χριστούγεννα.

Λάτρεψα τους καινούργιους ανθρώπους που γνώρισα. Αυτούς που είχαν υπερχρεωθεί με δάνεια από χώρες της Λατινικής Αμερικής για να κάνουν αυτό το Μάστερ. Αυτούς που μαζεύτηκαν από κάθε πλευρά του πλανήτη και αγάπησαν τη μπύρα μόνο και μόνο για την παρέα μετά τη σχολή. Λάτρεψα εκείνη που ήταν πάντα δίπλα μου στα δύσκολα. Ελληνίδα από τις λίγες. Που μου έμαθε ότι αν δεν πιάσεις τη ζωή από τα χέρια δεν είναι ζωή αλλά σύμπτωση. Που έχει ζήσει μια ζωή που ελάχιστοι έχουν ακουμπήσει. Επιστήμονας στον τομέα της με υποτροφίες, με διακρίσεις, με περγαμηνές. Χορεύτρια από τις μεγάλες. Που δουλεύει από μικρή χωρίς να βάζει ταμπέλες. Στα μπουζούκια, στα γήπεδα, σε εταιρίες. Μάγκας, μάγκα μου. Τα ζόρια της…μόνο με τον Παπαστράτο τα ξεπερνούσε. Στο δωμάτιό της.

Και μετά οι πρώτες εξετάσεις. Που θύμιζαν τόσο εξετάσεις proficiency. Μικρά θρανιάκια, ένα τεράστιο ρολόι, σκληρή επιτήρηση, έλα μωρέ θα αντιγράψουμε έλεγαν οι έλληνες. Δεν αντέγραψαν. Και φυσικά 3 στους 5 κόπηκαν. Θυμάμαι το άγχος μου. Πρώτη φορά να γράψεις σε συγκεκριμένο χρόνο στα Αγγλικά, με ορολογία, με άγχος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ. Σε μια ερώτηση αρχίζω και αναλύω, αναλύω, αναλύω τα τεχνικά χαρακτηριστικά που μου ζήτησαν. Κάπου το μυαλό κόλλησε. Γαμώτο. Βάζω αστερίσκο και δηλώνω ειλικρινά πως τη λέξη…δεν τη θυμάμαι. Οι καθηγητές τον εκτίμησαν. Με πέρασαν πανηγυρικά.

Μετά ήρθε η διπλωματική. Ένας Ιούλιος που δεν θέλω να θυμάμαι. Κλεισμένη στο σπίτι όλη μέρα. Παντελώς μόνη με μόνη έξοδο τη βόλτα από το σούπερ μάρκετ σε ένα βροχερό Λονδίνο. Έπρεπε να προλάβω. Να παραδώσω. Ακατάδεκτη από τη φύση μου, είδα άπειρες χαραυγές για να προλάβω. Να προλάβω. Και πρόλαβα. Και πήρα και άδεια από τη σημαία. Κανείς δεν το πήρε είδηση. Κατέβηκα στο νησί και γέμισα μπαταρίες. Μετά πίσω με πολλή περισσότερη όρεξη.

Είμαι πολύ ευχαριστημένος που διάβασα τη διπλωματική σου. Θα σε πείραζε να έβαζα το όνομά σου στη δημοσίευση που θα κάνω πάνω στη δουλειά που έκανες; Μου είπε ο καθηγητής μου την τελευταία μέρα που συναντηθήκαμε. Κόντεψα να βάλω τα κλάματα. Σας ευχαριστώ μόνο κατάφερα να του πω. Έβλεπα την εκτίμηση μέσα στα μάτια του. Θα κρατήσουμε επαφή. Ότι χρειαστείς…εδώ είμαι μου είπε. Και είναι.

Πέρασε ο χρόνος. Ούτε που το κατάλαβα. Με βόλτες, με ταξίδια, με διάβασμα, με έρωτα. Πέρασα ζόρικα. Ενηλικιώθηκα. Πάτησα στα πόδια μου και απέδειξα την αξία μου. Αγάπησα το διαφορετικό, λάτρεψα το αγγλικό, έμαθα να μην ανέχομαι τα μισά. Και πίστεψα σε όλα και όλους που με έκαναν αυτό το χρόνο, αυτό που είμαι σήμερα.

Λονδίνάκι κι εγώ σ’ αγαπώ.