Σάββατο, Οκτωβρίου 10, 2009

Εμπνευσμένο...σχεδόν κλεμμένο.

(Ναι μωρέ. Το ξέρω. Αν για κάτι δεν φημίζομαι…είναι τα διαδικτυακά μου αντανακλαστικά. Δεν το έχω. Δεν. Αδιόρθωτα ασυνεπής…σχεδόν σε σημείο παρεξήγησης. Αυτή την ανάρτηση μου τη σφύριξε ένας καλός φίλος που ξέρει ότι ζω στο δικό μου κόσμο. Μπες…μπες να τη διαβάσεις. Και μπήκα. Και συγκινήθηκα. Και είδα τόσο πολύ εμένα πίσω από αυτόν. Σχεδόν τον αγκάλιασα. Σχεδόν τον ένιωσα δίπλα μου.

Και είναι αυτά τα παιχνίδια της τύχης…τόσο αστεία…τόσο παιχνιδιάρικα. Η ανάρτηση αυτή ήρθε μια μέρα μετά τις εκλογές. Με μένα σε όχι και τόσο καλή διάθεση. Μα πας για εξέταση σε γυναίκα βουλευτού της Νέας Δημοκρατίας…έστω και πρώην μια μέρα μετά την συντριβή; Δεν πας. Εγώ πήγα. Τίποτα ανησυχητικό…χρειάζεστε απλά παρακολούθηση…και εξετάσεις κάθε μήνα…να περνάτε να σας βλέπω…όχι προς το παρόν καλό είναι να μείνετε για λίγο Ελλάδα. Με έπιασε το παράπονο. Μα…δεν έχει μα.

Το πήρα απόφαση, έκανα τα παζάρια μου…τον άλλο μήνα θα φύγω. Ναι, θα κατέβω για εξετάσεις. Σιχαίνομαι τις σύριγγες κάτι σε πιο λάιτ για μένα έχετε; Δεν είχαν.

Κι έτσι έκατσα να γράψω κι εγώ το εμπνευσμένο σχεδόν κλεμμένο λονδρέζικο παραμύθι μου. Αυτό μωρέ. Της Σταχτοπούτας ντε. Που έχασε το γοβάκι της κάπου ανάμεσα στη Baker street και τη Marylebone.)

Στο Λονδίνο δεν είχα ξαναπατήσει ποτέ πριν τις σπουδές. Λίγο πριν ανεβώ πάνω είχα σκεφτεί να πάω απλά για να δω την πόλη. Κι αν δεν μου αρέσει; Δεν το ρίσκαρα. Μια και καλή.

Θυμάμαι σαν σήμερα την άφιξη μου. Δυο ξέχειλες βαλίτσες, ένα λάπτοπ και μια eastpack στον ώμο. Υπέρβαρο στην Ολυμπιακή που δεν πληρώσαμε…και τρία μπουκαλάκια κρασί που ήπιαμε για να περάσει η πτήση. Και μετά η άφιξη στο Heathrow. Η εγκατάσταση στην εστία που ήρθε δυό μέρες μετά. Οι δύο μέρες χωρίς ίντερνετ και η πρώτη νύχτα που κοιμήθηκα μόνη με το φως του γραφείου ανοιχτό.

Μετά ήρθε η σχολή. Η πρώτη μέρα μέσα σε τάξη ξανά. Ένας βοηθός ξεκίνησε να κάνει τα μαγικά του. Οι Έλληνες που μαζεύτηκαν στο τμήμα…φιγούρες ενός εκπαιδευτικού συστήματος τελείως διαφορετικού που ζορίστηκαν να ενσωματωθούν….μένοντας σχεδόν εκτός.

Θυμάμαι τα πρώτα μου ψώνια για να φτιάξω το δωμάτιο. Με το δικό μου χρώμα. Η τεράστια ασπρόμαυρη αφίσα ενός ζευγαριού κάπου στα στενά του Παρισιού να φιλιέται με πάθος. «Le baiser». Οι φωτογραφίες των δικών μου ανθρώπων στο τοίχο. Τα αρωματικά κεριά κι ας απαγορεύονταν. Οι Έλληνες της εστίας…που θύμιζαν κουτσομπόληδες ενοίκους ελληνικής πολυκατοικίας. Τους μισούς δεν τους γνώρισα ποτέ. Τους άλλους μισούς τους απέφυγα με την εσκεμμένη σνομπαρία μου.

Καμιά φορά λες ο χρόνος είναι αργός. Στη δική μου περίπτωση ήταν απλά ανελέητος. Μίσησα τα αεροδρόμια αυτό το χρόνο. Μίσησα τις αποβάθρες τρένων που πάντα έπαιρναν πίσω αυτούς που για λίγο έρχονταν να μου θυμίσουν ότι η αγάπη και η φιλία αντέχουν ακόμα και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Μίσησα αυτή την προσμονή της άφιξης και αυτό το κενό της αναχώρησης. Τα μελομακάρονα που μου έφεραν οι κολλητές μου λίγο πριν τα Χριστούγεννα.

Λάτρεψα τους καινούργιους ανθρώπους που γνώρισα. Αυτούς που είχαν υπερχρεωθεί με δάνεια από χώρες της Λατινικής Αμερικής για να κάνουν αυτό το Μάστερ. Αυτούς που μαζεύτηκαν από κάθε πλευρά του πλανήτη και αγάπησαν τη μπύρα μόνο και μόνο για την παρέα μετά τη σχολή. Λάτρεψα εκείνη που ήταν πάντα δίπλα μου στα δύσκολα. Ελληνίδα από τις λίγες. Που μου έμαθε ότι αν δεν πιάσεις τη ζωή από τα χέρια δεν είναι ζωή αλλά σύμπτωση. Που έχει ζήσει μια ζωή που ελάχιστοι έχουν ακουμπήσει. Επιστήμονας στον τομέα της με υποτροφίες, με διακρίσεις, με περγαμηνές. Χορεύτρια από τις μεγάλες. Που δουλεύει από μικρή χωρίς να βάζει ταμπέλες. Στα μπουζούκια, στα γήπεδα, σε εταιρίες. Μάγκας, μάγκα μου. Τα ζόρια της…μόνο με τον Παπαστράτο τα ξεπερνούσε. Στο δωμάτιό της.

Και μετά οι πρώτες εξετάσεις. Που θύμιζαν τόσο εξετάσεις proficiency. Μικρά θρανιάκια, ένα τεράστιο ρολόι, σκληρή επιτήρηση, έλα μωρέ θα αντιγράψουμε έλεγαν οι έλληνες. Δεν αντέγραψαν. Και φυσικά 3 στους 5 κόπηκαν. Θυμάμαι το άγχος μου. Πρώτη φορά να γράψεις σε συγκεκριμένο χρόνο στα Αγγλικά, με ορολογία, με άγχος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ. Σε μια ερώτηση αρχίζω και αναλύω, αναλύω, αναλύω τα τεχνικά χαρακτηριστικά που μου ζήτησαν. Κάπου το μυαλό κόλλησε. Γαμώτο. Βάζω αστερίσκο και δηλώνω ειλικρινά πως τη λέξη…δεν τη θυμάμαι. Οι καθηγητές τον εκτίμησαν. Με πέρασαν πανηγυρικά.

Μετά ήρθε η διπλωματική. Ένας Ιούλιος που δεν θέλω να θυμάμαι. Κλεισμένη στο σπίτι όλη μέρα. Παντελώς μόνη με μόνη έξοδο τη βόλτα από το σούπερ μάρκετ σε ένα βροχερό Λονδίνο. Έπρεπε να προλάβω. Να παραδώσω. Ακατάδεκτη από τη φύση μου, είδα άπειρες χαραυγές για να προλάβω. Να προλάβω. Και πρόλαβα. Και πήρα και άδεια από τη σημαία. Κανείς δεν το πήρε είδηση. Κατέβηκα στο νησί και γέμισα μπαταρίες. Μετά πίσω με πολλή περισσότερη όρεξη.

Είμαι πολύ ευχαριστημένος που διάβασα τη διπλωματική σου. Θα σε πείραζε να έβαζα το όνομά σου στη δημοσίευση που θα κάνω πάνω στη δουλειά που έκανες; Μου είπε ο καθηγητής μου την τελευταία μέρα που συναντηθήκαμε. Κόντεψα να βάλω τα κλάματα. Σας ευχαριστώ μόνο κατάφερα να του πω. Έβλεπα την εκτίμηση μέσα στα μάτια του. Θα κρατήσουμε επαφή. Ότι χρειαστείς…εδώ είμαι μου είπε. Και είναι.

Πέρασε ο χρόνος. Ούτε που το κατάλαβα. Με βόλτες, με ταξίδια, με διάβασμα, με έρωτα. Πέρασα ζόρικα. Ενηλικιώθηκα. Πάτησα στα πόδια μου και απέδειξα την αξία μου. Αγάπησα το διαφορετικό, λάτρεψα το αγγλικό, έμαθα να μην ανέχομαι τα μισά. Και πίστεψα σε όλα και όλους που με έκαναν αυτό το χρόνο, αυτό που είμαι σήμερα.

Λονδίνάκι κι εγώ σ’ αγαπώ.

32 σχόλια:

Meropi είπε...

Ωχ πόσο μου θύμισε την κόρη μου αυτό το ποστάκι. Κι αυτή τέλειωσε μεταπτυχιακό στην Αγγλία (όχι στο Λονδίνο, στο Lancaster), και μιλά με την ίδια αγάπη και νοσταλγία για τις σπουδές της εκεί!!!!
Να σαι καλά Σταχτοπούτα μου.

θεία Σοφία είπε...

:-)

πρέπει όλοι να γράψουμε ένα τέτοιο μου φαίνεται.

Kος Μηδενικός είπε...

Άντε από εκεί σίχαμα. Και εσύ και ο άλλος με το Λονδίνο με συγκινήσατε. Ούτε να έμενα εγώ εκεί πια! Και να φανταστείς ότι σαν πόλη δεν με ενθουσιάζει κιόλας. Άει στο διάτανο από εκεί...απογευματιάτικα Σαββάτου κλεισμένος όλη μέρα μέσα!

Ε.Α. είπε...

I'd raise my cup of Tetley tea (proper scottish tea) and drink to more years of Success to come, but in this case it is frappe! :))

Τώρα αρχίζει το καλό! ;)

Artanis είπε...

Βρε λες να λέω τα ίδια για τη ΝΖ, σε μερικά χρόνια;;;
Φτου, φτου στον κόρφο μου :)
Σε φιλώ...
(Είσαι φοβερή το ξέρεις;;;)

marianaonice είπε...

Tα συγχαρητήριά μου, μικρή αγωνίστρια της ζωής!!
"...αν δεν πιάσεις τη ζωή από τα χέρια δεν είναι ζωή αλλά σύμπτωση..."
Απίστευτο αυτό που είπες!!!
Καταστάλαγμα ζωής!!
Κι είσαι ακόμη τόσο μικρή!
Μπράβο σου!
:))

Besixdouze είπε...

Σίντυ το ξέρεις φαντάζομαι οτι πολύ πολύ λίγοι φοιτητές το λένε αυτό για την χώρα αυτή. Οι περισσότεροι μετρούν τις μέρες για να τελειώσει το 'μαρτύριό' τους. Αυτοί που δεν γνώρισαν τη χώρα γιατί δεν ήθελαν να τη γνωρίσουν και αυτοί που δεν δέχτηκαν να κάνουν παρέα με άλλον άνθρωπο παρά μόνο με τον έλληνα τον ιν. Είσαι από τους λίγους, αλλά χαίρομαι που υπάρχουν κι αυτοί οι λίγοι γιατί ξεχωρίζουν, πολύ!
Σου εύχομαι να ζήσεις κι άλλες πολλές μαγικές στιγμές εδώ!

KitsosMitsos είπε...

Νοσταλγικό και συ λοιπόν. Απ'ό,τι φαίνεται ό,τι κατακτάς με δυσκολία, το εκτιμάς και το αγαπάς πολύ!
Φιλιά

Marvin είπε...

:)

Ο καθενας τελικα εχει και τη δικη του ιστορια να πει, τοσο διαφορετικη αλλα και τοσο ομοια συναμα...

(σε ευχαριστω για το λινκ παρεμπιπτοντως)

leondokardos είπε...

Τι μου θύμισες τώρα!!
Άκου με Σταχτοπούτα μου γλυκιά, αυτά τα φοιτητικά χρόνια δε θα τα λησμονήσεις ποτέ, θα είναι κλεισμένα στη καρδιά σου. Θα τα θυμάσαι, θα τα διηγείσαι και προπαντός θα τα νοσταλγείς πάντα. Θα τα θεωρείς από τα ομορφότερα στη ζωή σου. Η ελευθερία που σου πρόσφεραν, η δική τους μοναδικότητα, τα δικά τους τερτίπια.
Και τα έζησες στο Λονδινάκι, που κιαυτό θα το νοσταλγήσεις και θα θέλεις να το ξαναβλέπεις, να το περπατάς, να το ξαναχαρείς.
Νάσαι λοιπόν πάντα καλά για να θυμάσαι την ομορφιά της φοιτητικής σου ζωής.
Α, και θερμά συγχαρητήρια για την εργασία σου που τόσο εκτιμήθηκε.

BUTTERFLY είπε...

Καταπληκτικη αναρτηση!
Συγχαρητηρια για την εργασια σου και κυριως για τη μαγκια σου!
Γιατι εισαι μαγκακι και το ξερεις και το εχεις αποδειξει!
Και ελπιζω το θεμα της υγειας σου να ειναι απλο και περιστατικο!

BUTTERFLY είπε...

Ε..χμχμ...περαστικο ηθελα να πω!
καλημερα!

cinderella είπε...

@ Meropi άρα με καταλαβαίνεις απόλυτα! Νομίζω πως για όλους όσους κατάφεραν να σπάσουν έστω και λίγο τα συνηθισμένα στην Αγγλία αυτό το συναίσθημα είναι κοινό. Ξέρεις...να μην προσκολληθούν σε άλλους Έλληνες, να κάνουν μερικές εκδρομές παραπάνω και να αγαπήσουν το διαφορετικό χωρίς να πουν..."εμείς στην Ελλάδα είμαστε καλύτεροι"!
Μου έχουν πει πως είναι πολύ όμορφο το Lancaster! κρίμα που δεν το έχω επισκεφθεί! Μια άλλη φορά!
Πολλές καλησπέρες καλή μου Μερόπη

cinderella είπε...

@ Θεία Σοφία κι αν σου πω οτι σε είχα στο μυαλό μου γράφοντάς το; Ειλικρινά...περιμένω την δική σου ανάρτηση που θα είναι δέκα φορές πιο πλούσια από τη δικιά μου!
Πολλά φιλιά κορίτσι μου!!!

cinderella είπε...

@Μηδενικέ μου...χίλια συγγνώμη σας εύχομαι! Χαίρομαι που σας συγκίνησα κομμάτι. Όλα μέσα στη ζωή είναι!
Σας φιλώ!

cinderella είπε...

@the espressionist

I would prefer a pint of Guiness instead! Cheers! :):):)

And welcome!

cinderella είπε...

@ Artanis μου είμαι σίγουρη. Και θα τα ες και εδώ θα είμαστε για να τα διαβάζουμε! Και κυρίως...θα τα λένε και οι μικρές σου!
Σε φιλώ ομορφιά μου εκεί μακριά!

cinderella είπε...

@ Μαριάνα μου όμορφη λοιπόν η φράση αυτή δεν είναι δική μου. Την είχε πει ο Λούης του Περάματος σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο Σταύρο Θεοδωράκη. Ο Λούης ήταν ο ήρωας του Κουτσομύτη στα βαμμενα κόκκινα μαλλιά. Φαντάσου λοιπόν έναν άντρα ακαθορίστου ηλικίας...μπορεί να ήταν 60, μπορεί 70, μπορεί 80 να σου λέει πως αν δεν πάρεις τη ζωή από τα χέρια, δεν είναι ζωή. Είναι σύμπτωση. Ήταν ο Ιούλιος που πέρασε όταν το είδα. Τηλεόραση δεν είχα στην Αγγλία και ότι έβλεπα ήταν μέσα από το ίντερνετ. Στα μεγάλα διαβάσματα λοιπόν η ελληνίδα του πόστ μου έστειλε το βίντεο με τη σημείωση πάνω: "αν δεν πάρεις τη ζωή από τα χέρια, δεν είναι ζωή. Είναι σύμπτωση". Και το λάτρεψα όπως καταλαβαίνεις! Το έκανα σημαία. Στα δύσκολα κυρίως.

Φιλί και αγκαλιά μεγάλη Μαριάνα μου!

cinderella είπε...

@ Besixdouze μου ναι έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό. Γι αυτό το λόγο γράφω κι εγώ στο πόστ πως οι Έλληνες...έμειναν σχεδόν εκτός. Δεν έμαθαν ποτέ να αφομοιώνουν το διαφορετικό και δεν συνήθισαν το αλλιώτικο που αυτή η χώρα τους προσέφερε. Να είμαι ειλικρινής όμως. Εγώ στην Αγγλία τα βρήκα εύκολα. Ήδη μια αγκαλιά με περίμενε εκεί κάνοντας το παν για να μην νιώσω ποτέ μόνη ή χαμένη. :)

Σε φιλώ κοριτσάρα μου!

marianaonice είπε...

Ακόμη κι αν δεν το είπες εσύ, το ότι το λάτρεψες και το έκανες σημαία σου, δείχνει ότι ξέρεις να εκτιμάς σωστά τη ζωή...
Φιλιά μικρή @Σταχτομπούτα μας!
:)))

cinderella είπε...

@ΚίτσεΜίτσε μου δεν ξέρω αν ήταν θέμα δυσκολίας ειλικρινά. Νομίζω όμως πως ενηλικιώθηκα. Πάτησα στα πόδια μου όπως έγραψα στο ποστ και βρέθηκα σε μια τελείως διαφορετική και συνάμα γοητευτική και δύσκολη πραγματικότητα. Σαρκοβόρα, δελεαστική...τα πάντα. Όλα!

Πολλά φιλιά γλυκέ μου!!

cinderella είπε...

@ Γλυκέ μυ Λεοντόκαρδε σου ξύπνησα μνήμες ε; Γεύση φοιτητική από το Manchester και ξέγνοιαστα χρόνια;
Ναι πάντα θα τα λησμονώ και πάντα θα επιστέφω. Ήδη κανόνισα να γυρίσω τώρα για λίγο. Μετά...έ μετά βλέπουμε! Μην μου βάζετε δύσκολα!!!

Πολλά φιλιά καλέ μου!

cinderella είπε...

@ Marvin μου το ποστ σου ήταν εξαιρετικό. Συγκινήθηκα, δάκρυσα και ήρθε σε μια μέρα που ήταν κομμάτι δύσκολη για μένα.
Σ'ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιά μου γι αυτό. Τον άλλον μήνα θα είμαι πάνω. Καφέ στα "φιλαράκια"?

cinderella είπε...

@ Χριστινάκι μου σ' ευχαριστώ για τα γλυκά σου λόγια! Να σαι καλά κορίτσι μου και εύχομαι και σε σένα τα καλυτερότερα!
Δεν έχω τίποτα! Να μην ανησυχείς! Κάτι από αυτά που τα παραμελούμε ήρθε η ώρα να φροντίσω. Τίποτα φοβερό!! :):)
Με συγκίνησες, το ξέρεις;

BUTTERFLY είπε...

Και γιατι παρακαλω σε συγκινησα;

Marvin είπε...

χεχε, στο central perk μαλλον θα γινεται τις τρελης για καιρο ακομη, οποτε ας κανονισουμε καπου αλλου, μη φαμε και την ωρα μας στις ουρες! Ειδοποθησε με οταν ανεβεις!

dyosmaraki είπε...

Μνήμες αλησμόνητες δύσκολες μα και συναρπαστικές. Είναι αυτές που μας βοηθούν να ενηλικιωθούμε μα και να πατήσουμε στα πόδια μας όπως λες και η ίδια.
Πέρασες τόσα και τόσα, τώρα θα κολλήσεις???
Ολα να πάνε καλά εύχομαι καλή μου

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ είπε...

Όλοι περάσατε από κει; Πειραιά κανείς;

cinderella είπε...

@ Χριστινιώ γιατί νοιάζεστε για μένα! Και το δείχνετε! Φιλί μεγάλο κορίτσι! Καλό σουκού εύχομαι!!!

cinderella είπε...

@ Marvin μου οκκκκκ!!! Φιλιάααα!

cinderella είπε...

@ dyosmaraki μου να σαι καλά! Ναι, όλα καλά θα πάνε φυσικά!! Οι μνήμες υπάρχουν για να συντηρούν αυτό που δεν τέλειωσε! Έτσι πιστεύω τουλάχιστον!!!
Πολλές καλησπέρες καλή μου!!!!

cinderella είπε...

@ Έξω από τα δόντια,
μόνο παίρνοντας το καράβι για το νησί. Βολεύει;

Καλώς ήρθες!