25+1

25+1) Το ποστ είναι γεμάτο λίνκια αλλά ότι έχει ο καθένας καλό είναι!

25) Η αγάπη θα σε βρει όπου και να σαι. (Κι ας μεγάλωσα.)

24) Ακόμα κι αν φοβάμαι πως τι θα γίνω άμα δεν μεγαλώσω. Το ένα το άκουσα, το δεύτερο το διάβασα, ε ναι και τα δύο τα αγάπησα. Όταν η Λένα Διβάνη έκανε παρέα στη Χάρις Αλεξίου…μέσα στο δικό μου δωμάτιο. Ή κάπως έτσι.

23) Τελικά ο Λούκι Λουκ δεν έσβησε το τσιγάρο του. Το έκρυψε κάτω από το τραπέζι, να μην το δουν οι μπάτσοι, να μην του κόψουν πρόστιμο. Η Ελλάδα καπνίζει πολύ. Και παντού. Στα μπαρ του Κολωνακίου, στα ψαγμένα μέρη στο Γκάζι, στις καφετέριες στου Ζωγράφου, στα ουζάδικα στα Εξάρχεια, στα φαγάδικα, στο κέντρο, στου Ψυρρή, στο Θησείο, στα τσιπουράδικα στη θάλασσα, στα βλάχικα στη Πεντέλη, μέσα στο ασανσέρ της πολυκατοικίας μου. Μαλάκα γείτονα, δεν θα σε πιάσω; Θα δεις.

22) Οι εκλογές στη Νέα Δημοκρατία με αφορούν και πολύ μάλιστα. Ένας από τους δύο που θα εκλεγεί, μια μέρα θα γίνει πρωθυπουργός μου και θα παίρνει αποφάσεις για μένα. Αδιαφορώ αν η πολιτική τους δεν με εκφράζει. Με αγχώνει ότι κάποια στιγμή θα χρειαστεί να με εκπροσωπήσει στην Ευρώπη και να αποφασίσει για τη δική μου ασφάλιση, το δικό μου εργασιακό, την παιδεία μου. Επιλέγω Ντόρα λοιπόν. Σκέτα και απλά γιατί μια δεύτερη Πολιτική Άνοιξη δεν νομίζω ότι λείπει από τον τόπο. Πόσο μάλλον όταν ο Μάρτης είναι τόσο καιροσκόπος.

21) Έχω σκεφτεί ότι ακόμα και ο Ψωμιάδης θα είναι καλύτερη επιλογή από το Σαμαρά. Όχι, αλήθεια. Ρεεε! Μη γελάς!

19) Πέταξα με την καινούργια Ολυμπιακή. Υπέροχη. Οι αεροσυνοδοί μιλάνε μεταξύ τους στον πληθυντικό, φοράνε στολές της Σήλιας Κριθαριώτη, δεν είναι βαμμένες σαν μπουζουξούδες και ο υπεύθυνος καμπίνας ήταν κούκλος. Α ναι. Δεν είχε καμία καθυστέρηση.

18) Να μην τη φοβάσαι τη γρίπη. Στο λέω εγώ. Που τον τελευταίο χρόνο έχω κάνει πάνω από δέκα αεροπορικά ταξίδια. Που κυκλοφορώ με το μετρό του Λονδίνου καθημερινά. Που μπαινοβγαίνω στα πανεπιστήμια. Που έκανα διακοπές στην Κρήτη το καλοκαίρι. Που δεν εμβολιάστηκα. Που με λένε Σίντυ και είμαι καλά.

17) Είδα το Illuminati. Πόσο Αμερικανιά Θέε μου, πόσο;; Και πόσο δύσκολο να την παρακολουθήσεις χωρίς υπότιτλους τη θρησκεία τους μέσα και το Βατικανό τους πιο πέρα; Και πόσες μέρες έκανα να την τελειώσω γιατί με έπαιρνε ο ύπνος; Τρεις; Ναι, τρεις.

16) Ένας φίλος πονάει. Αλλά όλα περνάνε. Υπάρχει μια μαγική δύναμη που σε ξεκολλάει από αυτόν που σε άφησε. Κι έχουν πει ότι ο πόνος είναι πολύ μεγαλύτερος όταν αυτό που άφησες σε αφήνει τελικά. Με καταλαβαίνεις ή να το αφήσω;

14) ή μήπως τελικά να το πω αλλιώς; Ρε ομορφιά μου, το βήμα της επιτάχυνσης είναι ευθέως ανάλογο με το συναίσθημα της λήθης που προσπαθείς να νιώσεις. Και δεν το λέω εγώ. Ο Κούντερα το λέει. Τουμπεκί τώρα.

12) Προσεχώς…ανάρτηση ταξιδιάρικη, αφιερωμένη στα ελληνικά στρατά του Έβρου. Όχι σε όλα, εντάξει. Στο Θείο μου τον Σκρούτζ – για μια φορά blogger, πάντα blogger - μόνο που αγαπά τα ταξίδια.

10) Ο Παπακαλιάτης πουλάει αυτά που έγραφα πριν από δύο χρόνια και κάνει επιτυχία. Η απιστία πάντα θα είναι must ειδικά στο κουκούλι της ηθικολογίας και του «μη, δεν κάνει, τύψεις, τύψεις, τύψεις» που ζει αυτή η γενιά των 35 και κάτω.

9) Το Λονδίνο είναι υπέροχο. Παγωμένο, χειμωνιάτικο, βροχερό, στολισμένο. Δικό μου. Άνοιξε και η wonderland. Την άλλη εβδομάδα πεζοδρομείται και η Oxford με τη Regent street. Μεγαλεία!

8) Καρδιά μου γιατί οι σχέσεις είναι δύσκολες; Μα γιατί χρειάζονται δύο. Ακόμα κι αν εσύ είσαι ξεκαθαρισμένη πως θες, θες τώρα, τούτη την ώρα που μιλάμε θα πρέπει να το διαπραγματευτείς με τον άλλον. Θέλει; Μήπως φοβάται; Μήπως δεν είναι σίγουρος; Μήπως του έπεσαν βαριά τα γεμιστά, μισό να τελειώσει το Champions league και το ξαναπιάνουμε; Όχι ο αγώνας, η σεζόν καλέ. Τη δυσκολία της σχέσης έρχεται να λύσει ο χωρισμός. Την απόφαση την παίρνεις μόνη σου. Αϊ σιχτίρ πια. Τα καλύτερα μου χρόνια έφαγες.

7) Την προηγούμενη εβδομάδα κάναμε επανάληψη στο σύνθημα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία.» Ψωμί για τους 600 μετανάστες που ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες στο παλιό Εφετείο των Αθηνών. Παιδεία, που ΔΕΝ είναι η κατάργηση της βάσης του δέκα και η ίδρυση μερικών ακόμα ιδρυμάτων στις ραχούλες της χώρας. Αυτό λέγεται εξαγορά ελπίδων με ένα πάπυρο περιεχομένου ευτελούς αξίας. Ελευθερία που είναι να θες να πεις, πόσο ντρέπεσαι ως γενιά μετά το Πολυτεχνείο που η Μαρία του Πολυτεχνείου πάει στη Κομισιόν. Η Μαρία των τριών πολιτικών κομμάτων που βουλευτής από τα 25 της, με τα Αρμάνι της, θα γίνει επίτροπος. Ίσως τελικά κρίμα που δεν έγινε και Υφυπουργός στο παλιό Δικαιοσύνης. Το είπα. Ωραία.

6) Είδα το Κύμα (Die Welle). Μια γερμανική ταινία, από αυτές που το filmnet προβάλει στις 6 το πρωί. Πως γεννιούνται οι δικτατορίες. Πως χειραγωγούνται τα πλήθη. Πως ένας δάσκαλος γίνεται θύμα του ίδιου του πειράματός του. Άραγε υπάρχει έστω και ένας καθηγητής που να τρέμει την δύναμη που δυνητικά μπορεί να ασκήσει πάνω σε εφηβικές ψυχές;

5) Πρόσεξες λατρεμένε αναγνώστη ότι έλειπαν το 20, το 15, το 13, και το 11; Δεν είχα τι να γράψω, μην φωνάζεις!

4) Και μια πολύ σημαντική απορία. Μπορεί κάποιος να μου πει πόσο κοστίζει το κιλό το υπέρβαρο στις πτήσεις εξωτερικού; Με ένα νούμερο αλλιώς αν μπορεί να μου μετατρέψει το 1.5% of the fare της ΙΑΤΑ σε ευρώ θα ήμουν ευγνώμων.

3) Και μια ακόμα. Πως μπορώ να κάνω το blog τρίστηλο χωρίς να του τινάξω τα μυαλά στον αέρα;

2) Μια φίλη μου λείπει πολύ. Χρόνια πολλά καρδιά μου. Της Αγίας Αικατερίνης σήμερα. Της μεγάλης, της ωραίας, της σπουδαίας. Της Κατερίνας μου.

1) 25 + 1 μέρες μακριά από το ιστολόγιο. Με τα δάχτυλα μπλεγμένα μπροστά από το πληκτρολόγιο. Δεν ήταν κι άσχημα. Καλώς σας ξαναβρήκα.