Ζουρίχη...έτσι απλά!

Στη Ζουρίχη και όχι Ζυρίχη (εκ του αγγλικού Zurich) πήγαμε ένα από τα προηγούμενα σαββατοκύριακα του Νοεμβρίου. Ο προορισμός επιλέχθηκε προσεκτικά ανάμεσα σε δεκάδες άλλους για την ιστορία, την ομορφιά, τη γραφικότητα και το φυσικό περιβάλλον. Ψέμματα. Επιλέχθηκε εξαιτίας των πολύ φτηνών αεροπορικών εισιτηρίων. Δηλαδή πετάξαμε με 55 ευρώ περίπου το άτομο, all included – δεν το λες και άσχημα. Το λες; Όταν κλείναμε τα εισιτήρια δεν ξέραμε το γιατί αλλά μετά μάθαμε. Η Ζυρίχη είναι πανάκριβη. Φαρμακείο. Κάτι είχαμε ακούσει – από ψίθυρους και μισόλογα μην φανταστείς – για την ακρίβεια της. Το διαπιστώσαμε όταν ιδίοις όμμασι πληρώσαμε 15 ευρώ το μοχίτο. (Μου θες και Μοχίτο βλαχάκι Σίντυ.)

Ήταν μάλιστα το σαββατοκύριακο που ο Τζίμυ ο Τσου (ρε Λάκη) λάνσαρε τη νέα του κολεξιόν στα H&M προκαλώντας ρήγη συγκίνησης και πολλαπλών οργασμών στις απανταχού Ζουριχιανές που ξεχύθηκαν στην αγορά και γέμισαν τα πλακόστρωτα με μπλε ελεκτρίκ τσάντες με τα χαρακτηριστικά Jimmy Choo με bold 35αρα γραμματοσειρά πάνω στη σακούλα. Αν υπήρχε βραβείο σχεδιαστή που ντύνει 20χρονα κακόγουστα μεν, πλούσια κοριτσάκια δε, θα το κέρδιζε αναμφισβήτητα αυτός και τα τακούνια που λάνσαρε και μπορούν άνετα να φορεθούν στο Βαρελάδικο, στην Αγιά.

Ακόμα και μια αγελάδα στο δρόμο αγανάκτησε…και ανέβηκε στο μπαλκόνι.

.Κάθε πρωί ξεκινούσαμε τη βόλτα μας αγοράζοντας ζεστά croissants από το φούρνο – ναι, παρόμοια με εκείνα που είχα φτιάξει οι Βιεννέζοι για να σατιρίσουν τους Οθωμανούς μετά την αποτυχία τους στην πολιορκία της πόλης κάπου το 1600 κάμποσο – και καφέ starbucks σαν γνήσια Αμερικανάκια. Η πόλη είναι γραφική, με τα στενάκια της, την παλιά της πόλη, τα πλακόστρωτα, το ποτάμι, τη λίμνη και τα τραμ. Πολλά τραμ. Ο κόσμος της ευγενικός…α ναι. Πετύχαμε και πολλούς Έλληνες. Πολλούς όμως. Στο εστιατόριο, στο τράμ, στο δρόμο, όχι καλέ στο μουσείο, είσαι τρελός; Τι κάνανε τόσοι Έλληνες στη Ζυρίχη θα σε γελάσω. Μάλλον ότι κι εμείς.

Ένας πολύ καλός ταξιδιωτικός οδηγός που σέβεται τον εαυτό του θα έγραφε σίγουρα: Να επισκεφθείτε την εκκλησία – της οποίας το όνομα αρνήθηκα να συγκρατήσω - και να ανεβείτε τα 6543 σκαλιά για να θαυμάσετε τη θέα από ψηλά. Σίγουρα η εικόνα θα σας ανταμείψει. Εγώ πάλι και η υψοφοβία μου χτυπήσαμε κόκκινο. Τι σκαλί και κακό. Όλοι οι τουρίστες με άριστη φυσική κατάσταση ανέβαιναν και ξεχύνονταν στα μπαλκόνια να χαζέψουν τη Θέα. Εγώ πάλι κουράστηκα. Ανέβηκα και είδα κι έπαθα να κατέβω προσφέροντας άφθονο γέλιο στους απανταχού γυμνασμένους ανά τη Ζουρίχη που βρέθηκαν εκείνη τη μέρα στο ναό. Δεν έφταιγα εγώ. Οι σκάλες που ήταν απότομες έφταιγαν.

Στη Ζουρίχη το φαγητό είναι φανταστικό. Ειδικά το Gordon bleu και τα βρώμικα που πλησίασαν αυτά της Μιχαλακοπούλου. Δεν μείναμε πουθενά δυσαρεστημένοι αν και σε μερικές περιπτώσεις χρειάστηκε να πουλήσουμε τις μισές ελιές – εντάξει υπερβάλλω – που είχαμε στη Κρήτη για να φάμε.Αυτό που με σόκαρε όμως το Σάββατο βράδυ που καθίσαμε να φάμε ήταν η αφίσα απέναντί μου. Μπουκιά δεν κατέβασα από τη συγκίνηση. Οι Backstreet boys ζουν. Και κάνουν και περιοδεία στη Ζουρίχη. Δηλαδή ο Νιck κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Δηλαδή πόσο γυμνάσιο ακόμα θα παραμείνω; Α ναι. Οι depeche mode μόνο εδώ δεν τα κατάφεραν να τραγουδήσουν απότι φαίνεται. Εν τω μεταξύ, αυτό το λακωνικό ερώτημα του μονίμως εκνευρισμένου Έλληνα αντικαπνιστή θα πρέπει να βρει απάντηση εδώ στην Ελβετία. Πότε θα γίνουμε Ευρώπη;; Οι πάντες καπνίζουν παντού. Αν δεν καπνίζεις είσαι ένα μηδενικό. Μια νούλα και το τασάκι που υπάρχει πάνω στο τραπέζι στο εστιατόριο, στο μπαρ, στο καφε, στο κομοδίνο δεν σου αξίζει. Για να αγοράσεις εκεί τσιγάρα θα πρέπει από κάποιο μαγαζί να ζητήσεις μάρκα. Αυτή η μάρκα βεβαιώνει ότι είσαι άνω των 18 οπότε αξίζεις τον καπνό που φουμάρεις. Βάζεις τη μάρκα στο μηχάνημα, το μηχάνημα ξεκλειδώνει, σου χαμογελάει, δέχεται τα λεφτά και σου δίνει πακέτο. Μετά το δηλώνεις στην κοντινότερη αρμόδια υπηρεσία, παίρνεις συγχαρητήριο σημείωμα πετυχημένου και περήφανου για τον εαυτό του καπνιστή και μπορείς να καπνίσεις παντού – ακόμα και μέσα στην εκκλησία. Εντάξει και πάλι υπερβάλλω αλλά η κατάσταση κάπως έτσι έχει.

Μια από τις ωραιότερες βόλτες ήταν αυτή με καραβάκι στη λίμνη. Δυστυχώς δεν έπιασε το μότο μου «πάντα αριστερά» και ο φασίστας ο καπετάνιος έκανε το γύρο από τα δεξιά με αποτέλεσμα οι ακριανοί δεξιοί – χρυσαυγίτες μην σου πω – βλέπανε τέλεια ενώ εμείς…τίποτα. Έτσι κι εγώ έβαλα τα χεράκια μου στο τραπέζι και σαν άλλο πεντάχρονο που το τραβολογάνε οι γονείς του στην ταβέρνα κοιμήθηκα λιγάκι. Όταν ξύπνησα τράβηξα αυτό.

Στο γυρισμό ψωνίσαμε πολλές σοκολάτες. Μακράν η καλύτερη, αυτή που περιείχε τσίλι. Λίγο πριν φτάσουμε σπίτι άρχισα να τραγουδάω «ίπι ίπι ούμε, σας ευχαριστούμε κι αν μας αγαπάτε να μας ξαναπάτε». Το έτερον ήμισυ μου είπε να κάνω ησυχία γιατί είναι αργά και οι γείτονες κοιμούνται. Κάπου εκεί σώπασα. Αλλά η Ζουρίχη υπέροχη. Τι να λέμε τώρα!

Αφιερωμένο σε κείνον…που όσοι έρωτες κι αν περάσουν…αυτός θα είναι πάντα ο ορισμός της αγάπης.