Η Δραγώνα, ο Θεοδωράκης και η πατρίδα.

Τις τελευταίες μέρες το ζήτημα των επιστολών του Μίκη Θεοδωράκη και της Θάλειας Δραγώνα έχει γίνει σήριαλ. Αυτό που ο κόσμος δεν έχει δουλειά να κάνει και ανταλλάσει γράμματα με εντυπωσιάζει. Πολλοί έγραψαν ότι η Θάλεια – τώρα που γνωριστήκαμε ας μιλάμε στον ενικό – υπονομεύει το έθνος, άλλοι είπαν ότι ο Θεοδωράκης αντιγράφει τον Άδωνη Γεωργιάδη και πολλά ακόμα. Είμαι σίγουρη ότι το 90,976% όσων κατηγορούν την Δραγώνα δεν έχουν διαβάσει το 430 σελίδων βιβλίο της. Καρατσεκαρισμένο. Επίσης το 70,865% όσων κατηγορούν τον Θεοδωράκη δεν διάβασε μέχρι τέλους την επιστολή του γιατί ήταν τεράστια. Τεράστια όμως. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι μια Κοινωνική Ψυχολόγος που μέσες άκρες υποστηρίζει ότι ο σωβινισμός στην Ελλάδα φοριέται από την κούνια δεν θα περνούσε έτσι κι αλλιώς απαρατήρητη. Η Δραγώνα ακολουθεί με λίγα λόγια τη ρήση πως καλύτερα να έχουν κακή γνώμη για σένα παρά να μην έχουν καθόλου. Αν η ίδια μάλιστα ασχολιόταν με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά προσχολικής ηλικίας – στο αντικείμενο του τμήματος που είναι πρόεδρος δηλαδή και όχι με το τι είναι η πατρίδα κανείς δεν θα ξόδευε ούτε μια γραμμή για χάρη της.

Η Δραγώνα έγινε φίρμα μέσα σε μια νύχτα στο πανελλήνιο και αυτό είναι κυρίως κακό για την ίδια. Κάτι σαν τους παίχτες ριάλιτι που βγαίνουν από τα παιχνίδια και νομίζουν ότι είναι καινούργιοι Μεσσίες. Κουβαλά αυτό το βλέμμα του ψευτοαριστερού κουλτουριάρη. Το χειρότερό μου.

Η Θάλεια ανέβηκε στους πανεπιστημιακούς θώκους πολύ αθόρυβα. Τόσο αθόρυβα που κανείς δεν είχε πάρει χαμπάρι ότι διδακτορικό τίτλο έχει αλλά προπτυχιακό δεν έχει. Χάρη σε μια διάταξη κάποιου νόμου – τρέχα γύρευε κατάφερε να αναγνωρίσει το διδακτορικό της και να φτάσει εκεί που είναι σήμερα. Όχι χαρά μου, δεν λέω ότι είναι κακό. Λέω ότι είναι ανήθικο, άδικο και η ίδια φυσικά το ξέρει. Στη σελίδα του Παιδαγωγικό τμήματος γράφει για τις σπουδές της: «Σπούδασε Ψυχολογία στην Ελλάδα και την Αγγλία και το 1984 έλαβε τον τίτλο της διδάκτορος στην Κοινωνική Ψυχολογία από το Aston University in Birmingham.»

Πολύ γενικά κι αόριστα. Που, πότε, για πόσο, ένας Θεός και η Δραγώνα ξέρει. Όσοι έχουν φτιάξει έστω και μια φορά στη ζωή τους βιογραφικό ξέρουν πως αυτός ο τρόπος παράθεσης σπουδών είναι τελείως λάθος. Ψάχνοντας λίγο καλύτερα όμως – ά ρε τιμημένο google, εσύ μας χάρισες πολλά – υπάρχει το βιογραφικό της όπως θα πρέπει να παρουσιάζεται παντού, από το ελληνικό κοινοβούλιο ως βουλευτής Επικρατείας του 2007. Εκεί τα πράγματα είναι ξεκάθαρα.

«1969-1973: B.A. στην Ψυχολογία, Pierce College.

1974-1976: M.A. στη Συμβουλευτική Ψυχολογία, Ball State University,Muncie, Indiana.

1978-1984: Ph.D. στην Eφαρμοσμένη Kοινωνική Ψυχολογία.»

Όχι δεν με πειράζει που η Δραγώνα έχει τελειώσει το Pierce. Εξάλλου είναι το κολλέγιο που όλοι όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα και δεν μπαίνουν σε κάποιο ΑΕΙ πηγαίνουν εφόσον δεν θέλουν να φύγουν στο εξωτερικό. Με πειράζει που το κρύβει και που έχει γίνει καθηγήτρια χωρίς να έχει τα τυπικά προσόντα, την ώρα που χιλιάδες άλλοι επιστήμονες ψάχνουν μια θέση στον ήλιο. Με ενοχλεί που έχει φτάσει εκεί πολιτικά επειδή και πάλι με βάση το google ο πρώην άντρας της ο Δραγώνας ήταν παλιός συμμαθητής του Παπανδρέου. Φήμες μωρέ.

Από την άλλη ο Μίκης είναι ο Μίκης. Ο Μίκης της Ελευθερίας, των αγώνων, του για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή. Τον τελευταίο καιρό με ενοχλεί και αυτός που στέλνει παντού επιστολές – ακόμα και στον Σαμαρά για τα συχαρίκια της εκλογής του. Το γράμμα του μπορείς να το πεις και φορτισμένο. Υπερβολικό. Κουβαλά αυτή την πολυκαιρία που έχουν τα ρούχα που βγάζεις από τη ναφθαλίνη και δεν έχεις φορέσει τα τελευταία 20 τουλάχιστον χρόνια αλλά τα αγαπάς πολύ για να τα δώσεις. Συμβαδίζει με εκείνη τη γενιά που έχει αποτραβηχτεί πια – εντάξει ο Θεοδωράκης όχι αλλά οι υπόλοιποι ναι – αλλά κάποτε πάλεψε με εμφυλίους, με Δεκεμβριανά, με χούντες, με Πολυτεχνεία. Μια γενιά που δεν έμαθε να λαϊκίζει, ούτε να αγγίζει τα άκρα δεξιά γιατί πολύ απλά έχει ζήσει μεταναστεύσεις, πολέμους, ταξίδια που κρατούσαν μήνες για την γη της Επαγγελίας και ένα κομμάτι ψωμί. Μου θυμίζει έναν θείο μου από την πλευρά του μπαμπά. Μέλος του ΚΚΕ, πέθανε πριν από δύο χρόνια και στην πολιτική του κηδεία σύσσωμη η Αριστερά χαιρέτησε έναν συνοδοιπόρο της. Αν ζούσε θα απαντούσε στο ίδιο στυλ στη Δραγώνα είμαι σίγουρη. Πως μπορείς να πεις σε έναν άνθρωπο ότι η πατρίδα που για κείνη πολέμησε, εξορίστηκε, βασανίστηκε, εκδιώχτηκε είναι ένα πουκάμισο αδειανό; Μια Ελένη;

Κι επειδή ο Μίκης γράφει πολλά, κι επειδή η Δραγώνα ακόμα περισσότερα θα σου πω εγώ τι είναι πατρίδα.

Πατρίδα είναι να γυρνάς κουρασμένος μετά από μια πολύ δύσκολη μέρα και στο μετρό του Λονδίνου από πίσω σου να ακούς μια πολύ οικεία σε σένα και μόνο γλώσσα που δεν την καταλαβαίνει κανείς μέσα στο βαγόνι.

Πατρίδα θα πει να αναβοσβήνει στον πίνακα αφίξεων η ένδειξη πως η πτήση ΟΑ ΧΧΧ από Λονδίνο έχει προσγειωθεί και εσύ να βγαίνεις σέρνοντας τη βαλίτσα με το ένα χέρι, προσπαθώντας να ξεκουμπώσεις τη χοντρή ζακέτα με το άλλο…άλλος Θεός ρε παιδί μου εδώ.

Πατρίδα θα πει να χαζεύεις το ηλιοβασίλεμα από τα Άπτερα και το Αυγουστιάτικο φεγγάρι πάνω από τον κόλπο της Σούδας παρέα με κρητικές λύρες (και τσικουδιές).

Πατρίδα θα πει να σφίγγεις το παλτό και να περπατάς μέσα στα παγωμένα στενά σε κάποιο χωριό της Ηπείρου αφήνοντας το βλέμμα να αγγίζει το πράσινο του έλατου και το γκρι της παραδοσιακής πέτρας.

Πατρίδα θα πει να οδηγείς κάπου στα περίχωρα του Wood Green και να σε υποδέχεται μια ταμπέλα με ένα μεγαλόπρεπο «Καλως ορίσατε». Λίγο πιο κάτω ένα μαγαζί να μαρτυρά την καταγωγή του ιδιοκτήτη του. Ζαχαροπλαστείον.

Πατρίδα είναι όλοι αυτοί που έδωσαν το αίμα τους – ο πιλότος στα Ίμια, ό άλλος πριν 3 χρόνια πάνω από την Κάρπαθο και πολλοί ακόμα- για να γράφουμε σήμερα αυτές τις μαλακίες. Κι εσείς, κι εγώ.

Υ.Γ. Όπως λέει και ο γατούλης…να έχουμε ένα υπέροχο σαββατοκύριακο! Ναι, θα το έχουμε σίγουρα!!!